به گزارش خبرگزاری مهر، این مجله در مطلب خود با اشاره به تفاوت اظهارات روزهای نخست ریاست جمهوری باراک اوباما درباره جهان اسلام و عملکرد وی می نویسد: ما شاهد انفجار بمبها و موشکها در طرابلس، بنغازی و شهرهای دیگر لیبی هستیم و می فهمیم که این چهره باراک اوباما با چهره وی در جریان سخنرانی معروفش در دانشگاه قاهره فرق می‌کند. این مداخله جدید کشورهای غرب در امور یک کشور مستقل به عنوان پدیده فوق العاده تلقی نمی‌شود زیرا این خط رفتار بین المللی مدت‌هاست که برای آمریکا عادی شده است. البته در زمینه لیبی شورای امنیت از عملیات غربی حمایت کرد ولو اینکه وجود پنج رأی ممتنع در شورای امنیت نمی تواند به عنوان اجماع بین المللی تلقی شود.
نکته جالب دیگر این است که جامعه جهانی که به دفاع از مردم لیبی برخاست، به پایمالی حقوق مردم بحرین توجهی نکرده است و این در حالی است که در بحرین برخلاف لیبی، تظاهرات کنندگان واقعاً غیر مسلح و صلح جو قربانی یورش حکومت شده‌اند. حتی زمانی که هنوز روشن نشده بود در لیبی چه می گذرد، غرب، سرهنگ قذافی را "جلاد خونین" خوانده بود ولی در همان حال اعمال آل خلیفه پادشاه بحرین که نه تنها دو بار دستور برچیدن اردوگاه مخالفان در میدان لولو منامه را صادر کرد بلکه اجازه ورود نیروهای سعودی تحت سرپرستی شورای همکاری کشورهای عربی خلیج فارس به بحرین را داد، تقریباً مورد توجه قرار نگرفت.
در ادامه این مطلب آمده است: به نظر می‌آید که رهبران قدرت‌‌های غرب اسیر آن "تبلیغات رسانه ای" شدند که شبکه‌‌های بی بی سی و الجزیره با اعلام پیروزی‌‌های بیشمار مخالفان ایجاد کرده بودند و این در حالی است که مخالفان حتی نتوانستند برای خود رهبر واقعی پیدا کنند. ولی غرب با شتاب ناروا به قذافی لعنت فرستاده و راه برگشت را بر روی خود بست. اکنون وضعیت "یا مرگ و یا پیروزی" ایجاد شده است. غرب نمی تواند عقب نشینی کند.
ولی اوضاع بحرین در آن زمان چطور بود؟
وقتی بمب‌‌های آمریکایی و فرانسوی در طرابلس منفجر می‌شد، امیر حمد اظهار داشت که نیروهای خارجی طی 30 سال اخیر علیه حکومت آل خلیفه توطئه‌چینی می‌کردند که ناآرامی‌‌های اخیر نتیجه و حاصل همین توطئه بوده است. این یکی از پاسخ‌‌ها به این سؤال است که چرا جامعه غربی نسبت به توسل به زور علیه دیکتاتوری‌‌های شرقی رفتار گزینشی از خود نشان می دهد.
بحرین متحد ایالات متحده و عربستان سعودی می‌باشد. خاندان سلطنتی بحرین با دربار عربستان و کویت پیوندهای قوم و خویشی دارد. منامه از حضور نظامی آمریکایی در منطقه خلیج فارس پشتیبانی می‌کند و ناوگان آمریکا از بحرین به عنوان پایگاه اساسی خود استفاده می‌کند.
ایالات متحده که به دست خود برای ایران در عراق تکیه گاهی جهت توسعه نفوذ ژئوپلتیکی ایجاد کرد، نمی خواهد شاهد موفقیت جدید تهران شود. ولی اگر شیعیان موفق می‌شدند خاندان سلطنتی بحرین را سرنگون کنند، این موفقیت نصیب تهران می‌شد. به همین علت رسانه‌‌های گروهی و سیاستمداران غرب واقعیت کشته شدن تظاهرات کنندگان در بحرین و اشغال این کشور توسط عربستان سعودی را مسکوت کردند.