به گزارش خبرنگار مهر، افزایش چشمگیر بیماریهای پرخطر همچون هپاتیت و ایدز در جوامع امروزی و نیاز به آموزش شهروندان برای جلوگیری از گسترش این بیماریها به خصوص در آموزش و پرورش که بزرگترین جامعه تحت پوشش یعنی کودکان و نوجوانان 7 تا 18 را در مجموعه خود دارد لزوم بکارگیری مربیان و معلمان بهداشت را در سایر مسائل بهداشتی به روز افزایش می دهد اما در کشور ما این موضوع از سوی مسئولان مغفول مانده است.
در 23 فروردین سال 1386، مدیرکل دفتر سلامت و تندرستی وقت وزارت آموزش و پرورش با بیان اینکه تنها سه هزار مربی بهداشت در سراسر کشور فعالیت می کنند که تعداد زیادی از آنها در آستانه بازنشستگی هستند، گفته بود: " در حال حاضر مدارس کشور به 17 هزار مربی بهداشت نیاز دارد."
همچنین رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات با تایید این موضوع عنوان کرده بود که هم اکنون به ازای هر سه هزار و 500 دانش آموز یک مربی بهداشت در ایران فعالیت می کند در حالی که حداقل مطلوب میانگین یک مربی به ازای هر 700 دانش آموز است.
در این میان مسئولان سلامت استانها نیز آمارهای نگران کننده ای را از وضعیت بهداشتی مدارس هر روز ارائه می دادند. به طور مثال "علی روحی" معاون پرورشی و تربیت بدنی گیلان در اسفند 1386 عنوان کرده بود که در استان گیلان هر 750 دانش آموز یک مربی بهداشت دارند. معاون پرورشی استان لرستان نیز در این باره عنوان کرده بود که " به ازای هر 9 هزار و 500 دانش آموز در لرستان یک مربی بهداشت فعالیت می کند و در کل استان تنها 45 مربی بهداشت حضور دارند.
"احمد فرهودی"معاون پرورشی و تربیت بدنی استان مازندران نیز در دیماه سال 1387 عنوان کرده بود که ساری به یک هزار و 200 مربی بهداشت نیاز دارد و همچنین"اکبر لطفی" مدیرکل آموزش و پرورش آمل گفته بود که برای 17 مدرسه آمل یک مربی بهداشت داریم.
با این وجود علیرضا علی احمدی وزیر سابق آموزش و پرورش که معتقد بود واگذاری مسئولیت های مختلف همچون حوزه سلامت و تندرستی به آموزش و پرورش درست نیست و مسئولیت این وزارتخانه را سنگین کرده است و دستگاههای دیگر همچون وزارت بهداشت باید در این زمینه فعالیت کنند، از استخدام مربیان بهداشت سر باز می زد و به صراحت عنوان می کرد که مدارس به مربی بهداشت نیازی ندارند.
اما معضل کمبود مربی بهداشت و نیاز مدارس به این افراد در سال 1388 بدنبال شیوع آنفولانزای نوع "آ" موجب شد که بار دیگر مسئولان آموزش و پرورش بر استخدام نیرو در این بخش تاکید کنند.
شیوع این بیماری در جهان و به تبع آن کشورمان موجب شد که وزارت آموزش و پرورش با آموزش کوتاه مدت و فشرده معلمان در رشته های دیگر در این بخش و بکارگیری دانشجویان دانشگاههای علوم پزشکی این بحران را پشت سر بگذارد اما پس از پایان یافتن آن بار دیگر موضوع استخدام مربیان بهداشت و رفع کمبودها در این بخش بدست فراموشی سپرده شد.
این مسئله ادامه داشت تا اینکه موضوع برگزاری آزمون استخدامی وزارت آموزش و پرورش در سال 1389 مطرح شد، اما ردیف استخدامی در این آزمون نیز بسیار پایین بود و هر بار رقمی متفاوت از آن اعلام می شد که آخرین رقم عنوان شده که گفته می شود با عنوان مربی بهداشت به استخدام آموزش و پرورش در آمده اند 5 هزار نفر هستند.
وزیر آموزش و پرورش نیز هر بار با این سئوال مکرر خبرنگاران که " استخدام مربیان بهداشت به کجا رسید؟" روبرو می شود، می گوید: " در صورت برگزاری آزمون استخدامی، استخدام این مربیان در الویت قرار می گیرد."
وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی که پیش از این در هنگام بحران آنفولانزای نوع "آ" وعده داده بود که از دانشجویان رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی در مدارس استفاده می شود، این بار این موضوع را تکذیب کرد و گفت: این موضوع تاکنون مطرح نبوده است اما با توجه به اینکه تعداد مربیان بهداشت مدارس تنها هفت هزار نفر بوده و میزان کمی است و پس از اجرای مصوبه مجلس نیز این تعداد به 12 هزار نفر می‌رسد، این آمادگی را داریم که اگر مدارس رابطان بهداشت را از میان دبیران به ما معرفی کنند، طبق یک برنامه مدون تمام آنها را به طور کامل آموزش دهیم تا نقش مربی بهداشت را تا زمان رسیدن آمار مربیان بهداشت متخصص جهت کفایت ایفا کنند.
این پیشنهاد وحید دستجردی در حالی مطرح شده که اکنون آموزش و پرورش به گفته حاجی بابایی معلم مازاد ندارد و در تمام گروه های درسی و مقاطع تحصیلی معلمان مشغول به فعالیت و تدریس هستند.
با وجود این باید دید که پیشنهاد بعدی وزرای بهداشت و آموزش و پرورش برای رفع کمبود مربی بهداشت در مدارس که هر روز ضرورت حضور آنها بیشتر می شود، چیست.