به گزارش خبرنگار مهر، شبهای اعتکاف، شبهای جدایی از ماسوا و پیوند با دنیای پرمهر و ابدی الهی است.
ماه رجب که می رسد بانگ کاروان سفر به دیار عشق، دلها را به لرزه آورده و برای آغاز شبهای عاشقی، برای آنکه تنها به او گویند و جز از او هیچ نشنوند، بی تاب می شوند.
در این دنیای پر هیاهو که گاه خدا در کنج دلها غریب می ماند، هر عاشقی افتان و خیزان سوی مامن و کنج دل خود خزیده و چشم از دنیا می شوید تا گمگشده خود را باری دیگر بیابد.
همه چیز لحظه ای است و تنها در یک آن دل از دنیا سفر کرده و با معشوق خود از هجوم افکار و هر چه رنگ است جدا شده و به یک رنگی و سپیدی می رسد.
یکی به مسجدی رفته و دیگری دل را به آستان زیارتگاهها گره زده و از پلکان دنیای ملکوتی معصومین بالا رفته تا به عرش رسد و آن یکی در خلوت خانه خود از غیر دل می برد و در دل زمزمه می کند.
همان هنگام که چادر سفید را بر سر می کشند برای آغاز دلدادگی و دعا و شنیدن راز های پنهان، دنیای سپیدی بر تمام روح و جسم سایه می افکند.
این شبها عزم می کنیم تا دیگر تنها بر آستان او زانو زنیم و از خداهایی که ساخته دست روزگار است رو به سوی او می آوریم.
غسل کرده و زیارت حضرت امام حسین علیه‌السلام، نماز سلمان، چهار رکعت نماز خوانده و بعد از سلام دست خود را به آسمان برده و می گوییم «اَللّهُمَّ یا مُذِلَّ کُلِّ جَبّارٍ ویا مُعِزَّ الْمُؤْمِنینَ اَنْتَ کَهْفى حینَ تُعْیینِى الْمَذاهِبُ وَاَنْتَ بارِئُ خَلْقى رَحْمَةً بى وَقَدْ کُنْتَ عَنْ خَلْقى غَنِیّاً وَلَوْ لا رَحْمَتُکَ لَکُنْتُ مِنَ الْهالِکینَ وَ اَنْتَ مُؤَیِّدى بِالنَّصْرِ عَلى اَعْداَّئى وَلَوْ لا نَصْرُکَ اِیّاىَ لَکُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحینَ یا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعادِنِها وَ مُنْشِئَ الْبَرَکَةِ مِنْ مَواضِعِها یا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالشُّمُوخِ وَالرِّفْعَةِ فَاَوْلِیاَّؤُهُ بِعِزِّهِ یَتَعَزَّزُونَ وَیا مَنْ وَضَعَتْ لَهُ الْمُلُوکُ نیرَ الْمَذَلَّةِ عَلى اَعْناقِهِمْ فَهُمْ مِنْ سَطَواتِهِ خاَّئِفُونَ اَسئَلُکَ بِکَیْنُونِیَّتِکَ الَّتِى اشْتَقَقْتَها مِنْ کِبْرِیاَّئِکَ وَاَسئَلُکَ بِکِبْرِیاَّئِکَ الَّتِى اشْتَقَقْتَها مِنْ عِزَّتِکَ وَاَسئَلُکَ بِعِزَّتِکَ الَّتِى اسْتَوَیْتَ بِها عَلى عَرْشِکَ فَخَلَقْتَ بِها جَمیعَ خَلْقِکَ فَهُمْ لَکَ مُذْعِنُونَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَاَهْلِ بَیْتِهِ»،
و این چنین هر صاحب غمى با خواندن این دعا، حقّ تعالى او را از اندوه و غم رهایی می‌بخشد.
اعتکاف فرصت بسیار مناسبى است تا انسانى که در پیچ و خمهاى زندگی مادى غرق شده، خود را بازیابد و به قصد بهره بردن از ارزشهاى معنوى از علایق مادى دست بکشد و خود را در اختیار پروردگار بگذارد و تقاضا کند که او را در راه راست ثابت نگهدارد تا بتواند به دریاى بیکران انس و مهر خداوند که یکسره مغفرت و رحمت است، متصل شود.
در اعتکاف مىتوان خانه دل را از اغیار تهى کرد و نور محبت خدا را در آن جلوه گر ساخت؛ مىتوان خود را وقف عبادت کرد و لذت میهمان شدن بر سر سفره احسان و لطف الهى چشید.
مىتوان زمام دل و جان را به دست خدا سپرد و همه اعضا و جوارح را در حصار اراده حق به بند کشید.
مىتوان به خویشتن پرداخت و معایب و کاستىهاى خود را شناخت و در جست و جوى معالجه بود؛ مىتوان نامه عمل را مرور کرد و به فکر تدارک و جبران فرصتهاى از دست رفته بود؛ مىتوان به مرگ اندیشید و خود را براى حضور در پیشگاه خداى «ارحم الراحمین» آماده کرد.
آرى! "اعتکاف" فصلى است براى گریستن، براى ریزش باران رحمت، براى شستن آلودگىهاى گناه، براى تطهیر صحیفه اعمال، براى نورانى ساختن دل و صفا بخشیدن به روح.