به گزارش خبرنگار مهر، معاون سیما، مدیران شبکه‌های تلویزیونی و فیلمسازان بارها در گفتگو با خبرنگاران به این مسئله تاکید کرده‌اند قصد ندارند در تولیداتشان از سریال یا برنامه‌های خارجی الگو‌برداری کنند. این صحبت بارها شنیده شده است، اما وقتی در عمل چیز دیگری می‌بینیم ناخودآگاه این سئوال در ذهن‌مان شکل می‌گیرد، چرا این اتفاق می‌افتد؟
اگر نگاهی به تولیدات تلویزیون در دهه 60 داشته باشیم، متوجه آثار فاخری می‌شویم که هنوز بعد از سال‌ها وقتی بازپخش می‌شوند مورد توجه مخاطبان تلویزیون قرار می‌گیرد، حتی نسل جوانی که در آن سال‌ها این سریال‌ها را ندیده‌اند، وقتی پای تلویزیون می‌نشیند از دیدن این سریال‌ها لذت می‌برنند.
این مجموعه‌های به یادماندنی کم نیستند و می‌توان به سریال‌های محبوب از جمله "هزاردستان"، "سربداران"، "بوعلی سینا"، "کوچک جنگلی"، " و "سلطان و شبان" اشاره کرد. این سریال‌ها گرچه ممکن است به لحاظ کیفیت تصویر حالا دیگر چندان مطلوب نباشند، اما به لحاظ کارگردانی، بازی، موسیقی و ... شاخص هستند و هنوز هم حرفی برای گفتن به مخاطبان تلویزیون دارند.
نمایی از مجموعه تلویزیونی "نابرده رنج"
کافی است نگاهی به برخی سریال‌های روتین شبکه‌های مختلف تلویزیون داشته باشیم. در حال حاضر چند مجموعه تلویزیونی در هفته پخش می‌شود که تمام ویژگی‌های کارهای خوب را داشته باشند و در ذهن مخاطب رسوب کند؟ مسلماً پاسخ به این سئوال منفی است؛ اما وقتی سریال‌های فاخر قدیمی باز پخش می‌شوند هنوز هم صحنه‌های سریال مربوطه در ذهن مخاطبان دیروز باقیمانده و آنها خاطرات‌شان را با دوباره دیدن این مجموعه‌ها تکرار می‌کنند.
ممکن است الان توجیه برخی فیلمسازان این باشد که در آن سال‌ها چون دو شبکه تلویزیونی وجود داشت، به همین دلیل مردم با دقت آثار نمایشی تلویزیون را می‌دیدند، مسلماً تردیدی نیست این مسئله نقش بسزایی داشته باشد، اما کافی است یک نگاه عمیق داشته باشیم تا متوجه دقت و وسواس افرادی چون بهروز افخمی، داریوش فرهنگ، محمدعلی نجفی و ... در کارگردانی سریال‌هایی که در گذشته ساخته‌اند، شویم.
بنابراین مخاطب انتظار دارد وقتی مجموعه تلویزیونی همچون "نابرده رنج" پخش می‌شود که روایتگر وقایعی در دهه 60 است، در تیزرش موسیقی بشنود که برگرفته از مجموعه‌های به یادماندنی دهه 60 باشد و نه یک سریال محبوب خارجی. وقتی نمونه‌های خوب ایرانی وجود دارد؛ چرا باید از نمونه‌های خارجی استفاده کنیم.
گرچه یک هفته از روی آنتن رفتن مجموعه تلویزیونی "نابرده رنج" به کارگردانی علیرضا بذرافشان می‌گذرد، و قضاوت درباره آن کمی شتابزده است، اما بذرافشان در نخستین تجربه سریال‌سازی‌اش نشان داده بعد از ساخت چند تله فیلم اشراف زیادی به کارش دارد و مخاطب تلویزیون را می‌شناسد.
در این سریال کامبیز دیرباز ایفاگر نقش اسد بازی خوبی از خودش به نمایش گذاشته است و بازی دیگر بازیگران هم خوب است. حتی در یک هفته‌ای که از پخش این سریال گذشته است در طراحی صحنه و لباس‌های این مجموعه به قول خودمان گاف نداشته است.
در یکی از صحنه‌های این مجموعه اسد نشان داده شد که در زندان است و دفترچه خاطرات پدرش را می‌خواند. دفترچه‌ای که در دست اسد است جلدش همچون دفترچه‌های سال‌های 60 است، حتی بذرافشان در موسیقی متن سریال "نابرد رنج" از موسیقی‌های دهه 60 به خوبی استفاده کرده است. وقتی کارگردانی تا این اندازه به جزییات در کارش توجه کرده است، انتظار می‌رفت موسیقی بهتری برای تیزر سریالش انتخاب کند و به جای استفاده از موسیقی یک سریال ژاپنی از یک اثر وطنی استفاده می‌کرد.
--------------
فاطمه عودباشی