به گزارش خبرنگار مهر، تئاتر ایران در سالهای پیشین(فارغ از بررسی محتوایی)، با روند رو به رشدی مواجه بود. یکی از دلایل حرکت رو به رشد تئاتر طی سالهای مذکور حضور هنرمندان مستعد عرصه تئاتر و تولید و اجرای آثار نمایشی قابل توجه در سالن‌های تئاتری بخصوص مجموعه تئاتر شهر بود.
سال‌هایی که در آن هنرمندانی چون داود میرباقری، علی رفیعی، حمید سمندریان،، علیرضا نادری، آتیلا پسیانی، فرهاد مهندس‌پور، جلال تهرانی، سیاوش تهمورث، ایرج طهماسب، آزیتا حاجیان، زنده‌یاد هوشنگ حسامی، قطب‌الدین صادقی، اکبر زنجانپور، فرهاد آییش، هادی مرزبان، محمد یعقوبی، ، کیومرث مرادی، نادر برهانی‌مرند، کوروش نریمانی، امیررضا کوهستانی و کارگردانان با سابقه و همچنین جوان دیگری آثار قابل توجهی را تولید و اجرا کردند.
در آن سال‌ها تنها مجموعه تئاتر شهر نبود که با میزبانی آثار نمایشی قابل توجه پذیرای تماشاگران و علاقه‌مندان به تئاتر بود بلکه سالن‌هایی نظیر سالن مولوی هم میزبان اجرای آثار شاخص تئاتری بودند.
اما نکته اینجاست که اگر چه بخش عمده ای از آثار از لحاظ محتوایی قابل نقد جدی بودند اما در آن مقطع پیوند میان مخاطب و هنرمند برقرار بود و تئاتر شاید تنها نیاز به مدیران متعهدی داشت که این مسیر را به سوی تعالی هدایت کنند.
هر چند طی سالهای اخیر و بخصوص طی سه سال گذشته با راه‌اندازی و بهره‌برداری از تماشاخانه ایرانشهر گوی سبقت از مجموعه تئاتر شهر گرفته شد و توجه برخی هنرمندان شناخته شده عرصه تئاتر را به خود جلب کرد. اما این اتفاق نیز نتوانست رونق گذشته را به تئاتر بازگرداند.
از سویی دیگر انتظار می رفت در دوره جدید، حداقل زمینه برای فعالیت هنرمندان متعهد فراهم شود اما ظاهرا همچنان موانعی برای فعالیت این دسته از هنرمندان نیز وجود دارد که البته اراده ای نیز برای برطرف کردن آن وجود ندارد!
بررسی و آسیب شناسی دقیق از سوی مدیران و مسئولان تئاتری نسبت به دوران اوج و فرود تئاتر می‌تواند چشم‌اندازی مناسب را برای تئاتر ایران متصور شود تا باز هم شاهد تولید و اجرای آثار قابل توجه تئاتری باشیم و دل به اتفاقاتی مقطعی خوش نکنیم.