مصطفی رحماندوست، نویسنده و منتقد ادبی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به تدوین منشور اخلاق نویسندگی اظهار داشت: درباره نویسندگی در قانون مطبوعات همه موارد بدی و خوبی نویسنده دیده شده و بیان شده است و به نظرم نیازی به منشور جدیدی در این باره نداریم.
وی ادامه داد: قانون مطبوعات موضوعی نیست که تنها برای روزنامه‌ها مطرح باشد و نوع نویسندگی و نوشتن را شامل می‌شود. درقانون مطبوعات، اقتباس، خلاقیت و سرقت ادبی و... مشخص شده است و از طرف دیگر من می‌ترسم که تهیه‌کنندگان این طرح خودشان دچار بی‌اخلاقی باشند و یک چماق دیگری بر سر نویسندگان به وجود بیاید.
رحماندوست افزود: من واقعا نمی‌فهمم فراهم کردن زمینه‌های اخلاقی و فرهنگی نویسندگی به چه معنی است. ما تاکنون در این رابطه کمبودی نداشته‌ایم که حالا بخواهیم به دنبال منشور باشیم.
نویسنده فرهنگ ضرب المثل‌ها همچنین گفت: مشکل ما این است که ما اخلاقی با تعاریف متعدد داریم. مساله‌ای داریم به نام قانون شرع که از آن تفاسیر مختلفی ارائه می‌شود و نیز مساله‌ای به نام قانون مدنی که متن قابل ارجاعی است که در اختیار عموم و البته تفاسیر از آن هم متفاوت است و به نظرم راه هر نوع برخوردی و یا الزامی باید از همین مجرای قانون باشد.
رحماندوست ادامه داد: هر موضوعی تا قانون تبدیل نشود، یعنی از طریق مجلس شورای اسلامی به قانون مبدل نشود و ابلاغ نشود، نمی‌تواند اجرایی شود. ما الان قانون نویسندگی و مطبوعات را داریم. اگر دوستان احساس می‌کنند این قانون با مشکلی روبرو است باید آن را اصلاح کنند و اگر هم نه به دنبال اجرای آن باشند و بس.
نویسنده مجموعه «قصه پنج انگشت» افزود: هر چیزی که بخواهد قابلیت اجرایی داشته باشد، باید قانون شود، در دنیا هم همینطور است. قانون به هر دو طرف دعوا حق مشخص می‌دهد و به آنها می‌گوید که چه کار کنند.
وی همچنین افزود: هر چیزی که قانون باشد، می‌توان به آن اعتراض کرد و با آن جنگید و تغییرش داد؛ کما اینکه در رابطه با مالیات نویسندگان این کار را انجام داده‌ایم، اما منشور اخلاقی موضوعی است که برای خودش تفسیرهایی ایجاد می‌کند و موجب نفاق می‌شود.
رحماندوست در پایان تاکید کرد: کپی رایت هم یک قانون است. یک قانون بین‌المللی که برای داشتن یا نداشتنش باید از راه قانون وارد شد. منشور اخلاقی که ضمانت اجرایی ندارد، در این راه نمی‌تواند راهگشا باشد.