به گزارش خبرگزاری مهر، راکون یا lotra شبیه به سگ است. ماسکی از خزمایل به خاکستری چهره آن را پوشانده ودارای سربزرگ و چشمان درشت و پوزه بلند است.یکی از مهمترین و بارزترین ویژه گیهای راکون داشتن ماسک سیاه یا تقریبا سیاه که به طور کامل اطراف منطقه چشم را احاطه کرده است و تا گونه و بالای چشم ها و پوزه بلند کشیده شده و از پائین تا بالای سر توسعه یافته است.ماسک با موهای سفید باعث می شود صورت بیشتر متقارن به نظر برسد.
رنگ خز تنش معمولا خاکستری است اما در بعضی از آنها مایل به قرمز و در بعضی سیاه است. در پهلوها و دست ها خز سبکتر و سفید مایل به خاکستری می شود. راکون دارای دم برجسته با 5 تا 7حلقه و گره های سبک با محدوده های قابل تشخیص است. راکونها چهره‌ای با رنگ‌های سیاه و سفید و دمی زبر بانوارهای سیاه‌رنگ دارد. شمار این نوارها معمولاً پنج است ولی میان چهار تا ده نوار متغیر است.
راکون درون دم خود چربی ذخیره کرده است تا در هنگام سرمای زمستان و خواب از چربی موجود در آن استفاده کند. در تابستان دم راکن سبک وزن است و چندان قابل توجه نیست. پاهای جلویی که شبیه به دست های آدمی است دارای پنج انگشت و پوست نرم می باشد که معمولا چنین شکلی در میان گوشتخواران غیر معمول است. ناخن‌های پای جلو راکون نسبتاً بلندند و می‌توانند با فاصله از هم باز شوند. ناخن‌های دستش قابلت جمع شدن ندارند.
راکون ها در جنگل زندگی می کنند و معمولاً در کنار آب یافت می شوند. شناگران خوبی هستند و خوب از درختان بالا می روند. راکون ها دریافتند که ساختمان ها پناه گاههای خوبی هستند. آنها گاهی لانه های خود را زیر شیروانی ها و یا در طویله ها و انبارها می سازند.
راکونها جانورانی ساکن جنگل‌اند؛ اما استفاده از بقایای غذاهای آدمی را یاد گرفته‌اند؛ به خاطر همین، لانه‌های خود را نزدیک شهرها می‌سازند. آدم‌ها، راکونها را می‌گیرند. آنها تا حدودی رام می‌شوند؛ با وجود این، خوی وحشی خود را همیشه حفظ می‌کنند و ممکن است گاهی به شدت به آدمی حمله کنند.
در طبیعت، راکونها میوه‌های آبدار، بلوط و دانه‌های گیاهی دیگر را می‌خورند؛ آنها زندگی در کنار رودخانه‌ها را به خاطر شکار خرچنگ، قورباغه و ماهی دوست دارند. راکونها قبل از خوردن غذاهای کثیف، آنها را در آب می‌شویند.
هنگامی که راکون‌های جوان به اندازه کافی رشد کردند، مادر خود را برای شروع زندگی مستقل ترک می‌کنند،راکون ها معمولاً سه یا چهار بچه دارند. بچه راکونها فقط دو ماه شیر مادر را می‌خورند؛ ولی بیشتر از یک سال به مراقبت مادر احتیاج دارند.
راکون پستانداری میان‌جثه و بومی آمریکای شمالی است.از میانه‌های سده بیستم در پی گریز یا انتقال عمدی، راکونها در بخش‌هایی از ژاپن، اروپا، قفقاز و منطقه تالش ایران هم پخش شده‌اند.
راکون مهمان ناخوانده جنگلهای شمال است که بومی ایران نیست و ساکن آمریکا است.اما چند سالی است که از طریق روسیه و آذربایجان وارد ایران شده است، به این دلیل که زمانی پرورش این حیوان برای پوست آن در روسیه انجام می شد اما با ورشکستگی شرکتهای روسی و پایین آمدن قیمت خز راکون در بازارهای جهانی ، این افراد اقدام به رهاسازی راکون ها در طبیعت کردند و اینچنین این حیوان زبان بسته خود را تا جنگلهای شمال ایران هم رساند.
این پستاندار کوچک غیربومی اولین بار در سال 1364 توسط اداره محیط زیست تالش گزارش شد که هم اکنون بومیان منطقه به عنوان یک آفت از این گونه نام می‌برند.
این پستاندار غیربومی در مناطق تالش، رضوانشهر، ماسال و آستارا وارد مرغدانی‌ها می‌شود و تخم‌مرغ و مرغها را می خورد. راکون پستانداری بسیار مقاوم و همه چیز خوار است و از گیاهان، برگ درختان و پستانداران کوچک تغذیه می کند. همچنین به دلیل تنوع در رژیم غذایی توانسته است جایگاه اکولوژیک بسیاری از پستانداران دیگر جنگلهای گیلان را اشغال کند و نسل آنها را باخطر مواجه سازد.
تاریخ انتشار: ۳۱ مرداد ۱۳۹۰ - ۱۳:۱۵
راکونها تنها جانورانی هستند که مانند انسانها غذای خود را در صورتی که کثیف باشد پیش از خوردن با آب می شویند.