به گزارش خبرگزاری مهر، سیاره اورانوس یک ویژگی مهم دارد که آن را از سایر سیارات منظومه شمسی متمایز می کند.
در حقیقت، محور چرخش این سیاره نسبت به طرح مداری اطراف خورشید 98 درجه کج است که این زاویه میل نسبت به زاویه میل سایر سیارات بسیار زیاد است.
برای مثال، زوایه انحراف زمین 23 درجه و برای زحل و نپتون 29 درجه است. درحالی که زاویه میل سیاره مشتری نسبت به محور طرح مداری اطراف خورشید تنها 3 درجه است.
فرضیه پذیرفته شده ای که در توضیح این انحراف منحصربفرد سیاره اورانوس که موجب می شود این سیاره بر روی یک پهلو بچرخد بیان می دارد که در گذشته یک جسم آسمانی با جرم حدود دو برابر زمین با اورانوس برخورد کرده است.
باوجود این، سیاره شناسان هرگز این نکته را پنهان نکردند که این فرضیه از مشکلی رنج می برد که نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت. به طوریکه اگر این مکانیزم وجود داشته باشد قمرهای این سیاره باید زاویه انحراف اصلی خود را حفظ می کردند. این درحالی است که حتی محور آنها نیز دقیقاً 98 درجه انحراف دارد.
اکنون به نظر می رسد که گروهی از دانشمندان رصدخانه Observatoire de la Cote d'Azur در نیس فرانسه توانسته اند این معما را حل کنند.
این ستاره شناسان برای بازسازی سناریوهای مختلف دلیل این ناهنجاری شبیه سازیهای رایانه ای را انجام دادند و کشف کردند که اگر این برخورد زمانی اتفاق افتاده باشد که اورانوس هنوز در اطراف یک حلقه سیاره ساز می چرخیده است این حلقه با تشکیل یک کمربند به شدت کج نسبت به طرح استوایی دوباره ساخته شده است و بعد به دلیل تصادفات داخلی مجدداً مسطح شده و قمرها را در موقعیتهایی که امروز می بینیم ساخته است.
این شبیه سازی نتایج غیر منتظره ای را هم نشان داد. به طوریکه برپایه این سناریو، قمرهای اورانوس توسط موتوری به حرکت درآمده اند که در خلاف جهت مسیری که امروز در آن قرار دارند حرکت می کرده است.
این دانشمندان با تغییر پارامترهای شبیه سازیها کشف کردند که اگر این برخورد واحد نبوده و حداقل دوبار تکرار شده باشد احتمال اینکه قمرهای اورانوس جهت چرخش امروز را کسب کرده اند، زیاد می شود.
براساس گزارش اسپیس، این محققان در این خصوص توضیح دادند: "تئوری استاندارد فرض می کند که تشکیل سیارات اورانوس، نپتون و هسته مشتری و زحل با رشد اجرام آسمانی کوچک در حلقه سیاره ساز تشکیل شده اند و بنابراین نباید تحت فشار برخوردهای عظیم قرار گرفته باشند اما اینکه اورانوس حداقل دوبار مورد برخورد قرار گرفته است نشان می دهد که برخوردهای قابل توجه و عظیم می توانند در ساخت سیارات غول پیکر شرکت داشته باشند. بنابراین، تئوری استاندارد باید دوباره بازنگری شود."