دبیر انجمن علمی روانپزشکان ایران گفت: تمام اختلالات روانپزشکی هم قابل پیشگیری و هم قابل درمان هستند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دکتر پرویز مظاهری با بیان این که بهداشت روان عبارت است از مجموعه عواملی که در پیشگیری از ایجاد و یا پیشرفت روند وخامت اختلالات شناختی،احساسی و رفتاری در انسان نقش موثری دارند گفت:بهداشت روان علمی است برای بهتر زیستن،رفاه اجتماعی و سازش منطقی با پیشامدهای زندگی و به کلیه تدابیری اطلاق می شود که از شیوع و بروز بیماری های روانی بتواند کم کند.

وی با بیان اینکه بهداشت روان دو هدف مهم دارد،ادامه داد: رد افکار غلط و خرافی و اثبات قابل درمان و پیشگیری بودن اختلالات روانپزشکی دو هدف عمده بهداشت روان است. البته تصورهایی مانند بیماری های روانپزشکی قابل درمان نیستند و یا داروهای روانپزشکی عادت آور و پرهزینه هستند و یا کسی که دچار بیماری روانی است اگر ازدواج کند مشکلش برطرف می شود در بین مردم وجود دارد که بهداشت روان درصدد رفع آنهاست.

مظاهری تصریح کرد: قبول مسئولیت در قبال مردم،درگیر کردم بیمار و اطرافیان آن در پروسه درمان،کوتاه کردن مدت اقامت بیمار در بیمارستان و مسئولیت پذیری اجتماعی بیمار از دیگر اهداف بهداشت روان است.البته متاسفانه خانواده ها انتظار دارند که روانپزشک معجره کنند این در حالی است که کلیه اختلالات روانپزشکی زمینه های زیستی،روانی و اجتماعی دارند.

وی با بیان اینکه بهداشت روان دارای سه اصل است که در صورت رعایت کردن آنها از سوی مردم مشکلات روانپزشکی شان کم می شود،خاطرنشان کرد: بهداشت روان به مردم آموزش می دهد که به شخصیت خود ودیگران احترام گذاشته و از محدویت ها در خود و افراد دیگر شناخت داشته باشد، همچنین به علل رفتار خود پی ببرد.

دبیر انجمن علمی روانپزشکان ایران گفت: بروز هر گونه اختلال در ذهن که بر روی رفتار عادی فرد تاثیر بگذارد و زندگی روزمره را برای بیمار و اطرافیانش مشکل کند بیماری روانی است. بنابراین یک سردرد،اضطراب ساده،بی حوصلگی و پرخاشگری می تواند یک بیماری روانی باشد که در این صورت تصور می شود که آدم سالم دیگر وجود ندارد اما فرد سالم کسی است که بین رفتارها و کنترل آن در مواجه با مشکلات اجتماعی تعادل دارد.

مظاهری با بیان اینکه در روانپزشکی به پیشگیری در سه سطح اهمیت داده می شود،خاطرنشان کرد: در پیشگیری نوع اول به کلیه فعالیت هایی که باعث کاهش بروز و شیوع اختلالات روانپزشکی شود می پردازد. در نوع دوم باید افراد دچار بیماری را تشخیص داده تا سریع تحت درمان قرار بگیرند. در پیشگیری نوع سوم کسی که دچار یبماری شده باید از عوارض جنبی که منجر به معلولیت فرد می شود جلوگیری کرد.