کشورهای عضو مجمع عمومی در نشست دیروز ضمن انتقاد شدید از اوضاع فلسطینیان خواستار خاتمه فوری شهرک سازی در سرزمین های اشغالی شدند و 9 قطعنامه را با رای اکثریت کشورهای عضو سازمان ملل به تصویب رساندند.
عمده موضوعات این قطعنامه ها شامل اقدامات رژیم اسرائیل در زمینه حقوق بشر در سرزمین های فلسطین، شهرک های اسرائیلی در مناطق اشغالی عربی، بکار گیری زور توسط صهیونیستها علیه مردم غیر نظامی فلسطین بودند.
قطعنامه های مجمع عمومی سازمان ملل الزام آور نیست، اما تصویب 9 قطعنامه علیه این رژیم در یک روز، باعث انزوای بیشتر آن در عرصه های بین المللی می شود.
اما نکته مهم اینکه حوادث فلسطین همیشه یکی از مباحث مهم در سازمان ملل متحده بوده و هست. حوادث و بحران های سرزمین فلسطین همواره بازتابی جهانی داشته و به جرأت می‌توان گفت مسبب اصلی این بحرانها و مشکلات مردم این سرزمین سازمان ملل بود که به خاطر جو حاکمیت آمریکا و انگلیس و صهیونیسم بر آن، رأی به تقسیم این سرزمین داد و اسکان اقلیتی بیگانه در آن را سبب شد و این سر آغاز خیانتی بزرگ و نابخشودنی شد.
1) قطعنامه 181 مصوب 29 نوامبر 1947 مجمع عمومی سازمان ملل
این قطعنامه هرچند که سرزمین فلسطین را به دو قسمت یهودی‌نشین و عرب‌نشین تقسیم کرد. اما در آن تصریح شده بود که هر دو ملت حق تشکیل دولت و تعیین سرنوشت خود را دارند و سرزمین‌های "دولت عرب" نیز مشخص شده بود: دولت عرب شامل جلیله شرقی، فلسطین مرکزی و قسمتی از دشت ساحلی از اشدود تا مرز مصر. ولی تاکنون سازمان ملل هیچ حرکتی در رابطه با اجرایی کردن این قطعنامه و تشکیل کشور فلسطینی بعمل انجام نداده است.
در زیر به بخش دیگری از قطعنامه های بی پایان در مجمع عمومی در رابطه با اسرائیل که تاکنون کوچکترین تاثیری بر وضعیت ملت فلسطین نداشته اشاره می کنیم.
2) قطعنامه 194 مجمع عمومی سازمان ملل مصوب 11 دسامبر 1948
با اعلام دولت اسراییل توسط بن‌گوریون، کشورهای عربی اردن، مصر، سوریه و لبنان به سرزمین فلسطین حمله کردند تا رژیم‌صهیونیستی را از بین ببرند در این نبرد دولت‌های عربی به دلیل ضعف و ناتوانی، از صهیونیستها که توسط قدرتهای روز دنیا حمایت می‌شدند شکست خوردند و سرزمین‌های بیشتری از خاک فلسطین را به تصرف یهودیان درآمد و عده کثیری از مردم فلسطین را آواره گردیدند به این جهت مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه فوق را صادر کرد که یکی از مفاد آن حق بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمینشان بود.
این قطعنامه خواستار احترام به حقوق انسانی در سرزمین‌های اشغالی شد و از رژیم‌صهیونیستی خواسته بود که سلامت و رفاه و امنیت ساکنین مناطقی که به اشغال نظامی آن کشور درآمده‌اند را تأمین کند و بازگشت آوارگان را تضمین نماید.
پس از جنگ 6 روزه 1967، این قطعنامه صادر شد که در آن، عقب‌نشینی نیروهای اسراییلی از سرزمین‌های اشغالی در جنگ و احترام به حق حاکمیت و تمامیت ارضی و استقلال سیاسی تمام کشورها و زندگی مسالمت‌آمیز و دور از تهدید ملت‌های آنها تصریح شده بود و از دیگر مفاد آن یافتن راه‌حل عادلانه برای مسأله آوارگان فلسطین بود.
در بخش توصیه‌های عملی این قطعنامه آمده است:1- ملت فلسطین استحقاق حقوق مساوی و خودمختاری مطابق منشور ملل متحد دارد 2- احترام کامل به حقوق تفکیک‌ناپذیر ملت فلسطین عنصری ضروری در ایجاد صلح عادلانه در خاورمیانه می‌باشد.
در این قطعنامه بر اصل غیرقابل قبول بودن تحصیل سرزمین از راه زور و نیز احترام نسبت به حقوق تصریح شده فلسطینیان در قطعنامه‌های قبلی تأکید کرده و از رژیم‌صهیونیستی خواست هرگونه اقدام سیاسی که خصوصیت ظاهری و ترکیب جمعیت مناطق اشغالی را بر هم می‌زند خودداری کند و نیز از کشورهای جهان خواست که از شناسایی تغییرات و اقدامات رژیم‌صهیونیستی در مناطق اشغالی خودداری کنند.
حق تعیین سرنوشت ملت فلسطین و بازگشت آوارگان را تأکید میکند.
در این قطعنامه تصریح شد که خلق فلسطین مطابق منشور سازمان ملل متحد حق تعیین سرنوشت خود را دارد و از دیگر مفاد آن:
1- بار دیگر حقوق غیرقابل انتقال مردم فلسطین (و از جمله الف: حق تعیین سرنوشت بدون دخالت قدرت خارجی ب: حق استقلال بین‌المللی و حق حاکمیت، را تأیید می‌نماید.
2- مجدداً حقوق فلسطینیها را از قبیل بازگشت به میهن و اموال خود مورد تأیید قرار می‌دهد و بازگشت آنان را درخواست می‌نماید.
3- تأکید میکند که حل مسأله فلسطین بدون احترام کامل نسبت به حقوق غیرقابل انتقال مردم فلسطین و به رسمیت شناختن و تحقق آن حقوق ممکن نیست.
4- می‌پذیرد که خلق فلسطین در موضوع استقرار صلحی عادلانه و پایدار در خاور نزدیک طرف اصلی است.
5- حق مردم فلسطین را برای نیل مجدد به حقوق خود با استعانت از (جمیع وسائل) مطابق هدف‌ها و اصول منشور سازمان ملل به رسمیت می‌شناسد.
6- از همه کشورها و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهد از مبارزه خلق فلسطین برای تحقق حقوق خود مطابق با منشور سازمان ملل پشتیبانی به عمل آورند.
7- به دبیرکل مأموریت می‌دهد، با سازمان آزادیبخش فلسطین در همه زمینه‌هایی که به مسأله فلسطین مربوط می‌شود تماس برقرار کند.
8- به دبیرکل مأموریت می‌دهد، سی‌امین دوره اجلاسیه مجمع عمومی را از چگونگی اجرای این قطعنامه مطلع سازد.
9- مقرر می‌دارد که مسأله فلسطین در دستور موقت جلسه سی‌امین دوره اجلاسیه مجمع قرار گیرد.
با تصریح این نکته که مردم فلسطین بخش عمده‌ای از مسأله فلسطین هستند، از نماینده فلسطینیها جهت شرکت در بحث مجمع عمومی به عنوان عضو ناظر دعوت میکند.
طبق این قطعنامه مجمع تصمیم گرفت تا "کمیته اجرایی حقوق تفکیک‌ناپذیر مردم فلسطین" را تشکیل دهد. این کمیته ابتدا 20 عضو و بعد در سال 1976 به 23 عضو رسید. این کمیته به دنبال برنامه‌ای بود تا فلسطینیان را برای اعمال حقوق تفکیک ناپذیرشان قادر سازد. و در اصلاحیه آن در سال 1376 به دو بخش تقسیم شد. 1- بخش مربوط به حقوق فلسطینیان برای بازگشت به خانه و سرزمینشان
2- مربوط به حقوق آنها برای تعیین سرنوشت،استقلال ملی و حاکمیت آنها مجمع همچنین شرکت سازمان آزادیبخش فلسطین (پی- آل- او) را در کنفرانس خاورنزدیک در ژنو درخواست میکند.
11) مجمع همچنین در قطعنامه دیگری به شماره 3379 به دلیل اقدامات رژیم‌صهیونیستی، صهیونیسم را نیز یکی از اشکال نژادپرستی دانست.
در این سال چهل‌و سومین نشست مجمع عمومی بود مجمع به دلیل مخالفت آمریکا با صدور ویزا برای یاسرعرفات برای شرکت در مجمع، تصمیم گرفت نشست خود را در ژنو برگزار نماید تا یاسرعرفات هم در آن شرکت کند. در این نشست مهمترین قطعنامه درباره فلسطین، قطعنامه ذکر شده بود (177/43) شورای ملی فلسطین (P-A-C) اعلامیه تأسیس دولت مستقل فلسطین را ارائه داده بود و مجمع در این قطعنامه ضمن تصدیق این اعلامیه، تصمیم گرفت از آن زمان به بعد به جای استفاده از نام ساف (P-L-O) در سیستم سازمان ملل از کلمه فلسطین کند. و این یعنی ارتقا ساف از یک سازمان ناظر به یک عضو ناظر بود. پس از این قطعنامه شورای امنیت در سال بعد به فلسطین اجازه داد تا برای شرکت در بحث ویژه شورا خود مستقیماً درخواست و اقدام کند (قبلاً یک کشور ثالث این درخواست را می‌نمود) با وضعیت و شرایط جدید، فلسطین خواستار عضویت در تعدادی از مؤسسات تخصصی سازمان ملل شد.
ضمن ابراز همدردی با آوارگان فلسطینی از رژیم‌صهیونیستی می‌خواهد جهت احقاق حقوق آوارگان فلسطینی، مقدمات بازگشت آنها را به وطنشان فراهم نماید.
مجمع به دپارتمان اطلاعات عمومی توصیه میکند که با کمیته احقاق حقوق غیرقابل انکار مردم فلسطین همکاری و مشارکت داشته باشد و اقداماتی در زمینه‌های زیر انجام دهد: گزارش انواع گوناگون اخبار و فعالیت‌های ارکان مختلف سازمان ملل در مورد جنبه‌های مختلف مسأله فلسطین، ترویج تألیفات علمی در خصوص جنبه‌های مختلف مسأله فلسطین مانند تجاوزات رژیم‌صهیونیستی به حقوق انسانی مردم فلسطین، گسترش وسایل سمعی و بصری راجع به مسأله فلسطین و سازماندهی و گسترش سیستم خبررسانی برای روزنامه‌نگاران سرزمین‌های اشغالی.
خواهان بازگشت سریع آوارگان سرزمین‌های اشغالی بود.
از ایجاد نیروی ملل متحد برای حمایت از توسعه اقتصادی و اجتماعی مردم فلسطین حمایت میکند و از دول عضو سازمان ملل تقاضا میکند که از روند صلح پشتیبانی کنند و کمکهای خود را جهت توسعه اقتصادی، فنی و تکنولوژیکی مردم فلسطین افزایش دهند. و بر تحقق حق قانونگذاری مردم فلسطین تأکید میکند.
با بررسی قطعنامه‌های سازمان ملل جهت احقاق حقوق ملت فلسطین، می‌توان گفت که این حقوق شامل موارد زیر می‌شوند: 1- حق شناسایی هویت ملی مردم فلسطین. 2- حق تعیین سرنوشت بدون دخالت قدرت خارجی. 3- حق تشکیل دولت و حق قانونگذاری ملی. 4- حق عضویت در سازمان ملل متحد به عنوان عضو ناظر. 5- حق تحصیل سرزمین‌های از دست رفته. 6- حق بازگشت آوارگان و خلاصه تمام حقوقی که ملت‌های آزاد دنیا دارا می‌باشند مانند پیشرفت و ترقی سیاسی، اجتماعی، تکنولوژیکی و علمی.
نکته دیگر در مورد حقوق تعیین شده مردم فلسطین به وسیله سازمان اینکه بیشتر این حقوق به وسیله رژیم‌صهیونیستی پایمال شده و نادیده گرفته شده‌اند و تنها، حقوقی که مربوط به روابط مردم فلسطین با سازمان ملل می‌باشد، تا حدودی زمینه اجرایی داشته‌اند (مانند مفاد قطعنامه‌های 67/45 و 177/43 و 3376 مجمع عمومی) و اما مفاد مصوبانی که زمینه اجرایی آنها باید با همکاری رژیم‌صهیونیستی فراهم می‌شد، هرگز عملی نشده‌اند و سازمان ملل متحد نیز اقدام عملی جهت فشار به رژیم‌صهیونیستی انجام نداده است و حتی در بعضی موارد عملکرد او را نیز تأیید کرده است مانند اشغال سرزمین‌های فلسطینی قبل از سال 1967.