حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر علیرضا پیروزمند، معاون فرهنگستان علوم اسلامی قم در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد اهمیت علوم انسانی و ضرورت تحول در آن گفت: موضوع علوم انسانی، برای همه کشورهایی که برای آینده خودشان و اداره کشور اهمیت قائل هستند همواره مهم بوده است.
وی افزود: موضوع علوم انسانی برای ایران اسلامی به دلیل برخورداری از فرهنگ غنی و دغدغه‌های اسلامی و دینی باید اهمیت بیشتری داشته باشد. به همین دلیل انتظار بیشتری نسبت به تأثیرگذاری این علوم بر اداره کشور و تأمین سعادت فرد و جامعه وجود دارد.
پیروزمند در ادامه سخنانش اظهار داشت: اما آنچه که بعد از انقلاب اسلامی با آن مواجه بودیم، این است که علوم انسانی موجود و آنچه که به این عنوان در کشور وجود داشته، نتوانسته انتظارات انقلاب اسلامی را تأمین کند. به همین جهت در سالیان اخیر مجددا، موج جدید مطالبه اسلامی‌سازی علوم انسانی مطرح و موضوع تحول و اسلامی‌سازی علوم انسانی مورد توجه قرار گرفته است.
وی در آسیب‌شناسی از فعالیت های صورت گرفته در این حوزه بیان کرد: عدم تعریف درست مسئولیت‌های مناسب به این حوزه آسیب زده است. در دوره‌های مختلف بیشتر توجه سیاستگذاران معطوف به علوم مهندسی و پزشکی بوده تا علوم انسانی و در نتیجه غفلتی نسبت به علوم انسانی اتفاق افتاده است. از این رو که رشد بی‌رویه و نامتوازنی در توسعه علوم انسانی اتفاق افتاده و هیچ سیاستگذاری روشنی در تغییر سرفصل‌ها در حجم رشته‌های مورد نیاز اتفاق نیفتاده است.
پیروزمند در ادامه سخنانش تصریح کرد: آسیب دیگری که در حوزه سیاستگذاری و برنامه‌ریزی وجود دارد القای نگاه خوش‌بینانه به علوم به جای نقادانه به علوم است. متأسفانه در این جهت اساتید نتوانستند فعالیت درخوری داشته باشند.
این محقق و استاد حوزه و دانشگاه بیان کرد: عدم جامع‌نگری و کلان‌نگری در بین رشته‌های علوم انسانی است؛ یعنی نحوه تعامل و داد و ستد علوم انسانی مرتبط به هم کمتر مورد توجه قرار گرفته و طبقه‌بندی علم مناسبی شکل نگرفته است. این تک‌نگری باعث می‌شود که ماهیت علوم به درستی عیان نشود.
وی تأکید کرد: در مقیاس دوم داد و ستد علوم انسانی با سایر علوم (مهندسی، پایه و...) به درستی محاسبه نشده است. در مقیاس سوم چگونگی تأثیرگذاری فرهنگ پذیرفته شده جامعه اسلامی بر تولید دانش به خوبی مشخص نشده است. به هر حال با استفاده از ظرفیت دانشی و انسانی موجود کشور می‌توان تدابیری اندیشید که این تحول دانشی رخ دهد؛ البته به شرط پی‌گیری و همکاری.