گفتن بدی‏های فاسقان و ظالمان از مصادیق امر به معروف و نهی از منکر است

دکتر نجفقلی حبیبی درمورد حفظ آبروی افراد در جامعه اسلامی به خبرنگار مهر گفت: در روایات مشخصی داریم که حفظ آبروی مؤمن مانند حفظ خون اوست. یعنی همانطوری که کسی حق ندارد خون مردم را بریزد کسی هم حق ندارد آبروی افراد را بریزد. در تفکر و اخلاق اسلامی به حفط آبروی مؤمن بسیار تأکید شده است.

وی افزود: مسئله دیگر درمورد غیبت کردن است که غیبت هم جزو محرمات است، ولی درمورد کسانی که علنا خلاف می‎کنند و تظاهر به فسق می‎کنند غیبت کردنشان جایز است و اشکالی ندارد ولی درمورد آنها هم تا حدی که رفتار و گناهشان علنی است غیبت مجاز است.

استاد بازنشسته الهیات دانشگاه تهران تصریح کرد: در مورد ظالم و ستمگر هم این حکم مصداق دارد یعنی به صور گوناگون باید ظالم و ستمکار را امر به معروف و نهی از منکر کرد و یک راهش هم گفتن بدیها و ظلم آنان است.اما در کل آدمهایی که نمی‎خواهند گناهشان آشکار بشود و پنهانی مرتکب خلاف و گناه می‎شوند نباید آبرویشان را برد.

این محقق و پژوهشگر حوزه علوم و معارف اسلامی اذعان کرد: در قوانین ما هم تا جرم کسی محرز و اثبات نشده نباید او را متهم کرد. البته بعضی اوقات این مسئله دردادگاه‎های ما رعایت نمی‎شود.

حبیبی درمورد شرایط جامعه ما در حفظ آبروی افراد هم گله کرد و گفت: جامعه ما سیاست زده است و جناح‏بندی‏های سیاسی برای افراد اصل شده و مورد ملاک قرار می‎گیرد. چیزی که مورد توجه افراد در جامعه ما قرار نمی‎گیرد همان احکام و اخلاق اسلامی در خصوص حفظ آبروی اشخاص است.

وی درپایان یادآورشد:اگر کسی از حزب و گروه ما نباشد و یا در جبهه مخالف ما باشد هر ناروا و تهمت و افترایی به او نسبت می‏دهیم. و اجازه قضاوت یک طرفه به خود می‏دهیم که این اصلا شایسته یک جامعه اسلامی نیست، چرا که معیار قضاوت و داوری‏ها باید حق و حقیقت باشد. درجامعه ما که خیلی شورش در می‏آید می‎گویند بیش از این آبروی افراد را نریزید و در نوشته‏ها و تحلیل و تجزیه رسانه‎ای و دردادگاه‏هایمان خط و خطوط حزبی و جناحی اهمیت دارد و آن چیز ملاک قرار می‏گیرد این است که آیا فرد مورد نقد و بازخواست ازما است یا نیست و این بسیار خطرناک است.