به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از آسوشیتدپرس، هنوز نویسندگان بسیار مسن‌تری نسبت به راث هستند که بر خلاف هموطن خود به فعالیت ادبی ادامه می‌دهند و قلم زمین نگذاشته‌اند.
در این گزارش آمده است فیلیپ راث 79 ساله که حتی در آخرین تصاویرش بسیار سرحال به نظر می‌رسد، اعلام کرد، به دنبال فعالیت ادبی طولانی مدتش تصمیم به بازنشستگی گرفته و به این نتیجه رسیده که نوشتن کافی است و رمان «نمسیس» یا «مکافات» که سال 2010 منتشر شد، آخرین رمان او خواهد بود.
اما نویسندگان مسن‌تری هستند که هنوز به نوشتن ادامه می‌دهند. یکی از آنها المور لئونارد، برنده امسال جایزه افتخاری کتاب ملی آمریکاست که هفته پیش با اهدای این جایزه از او تجلیل شد. لئونارد 87 ساله در مراسم دریافت این جایزه گفت این جایزه الهام بخش او برای نوشتن رمان‌های بیشتر شد. دیوید فری برنده جایزه بخش شعر امسال جایزه کتاب ملی آمریکا نیز 88 ساله است.
تونی موریسون بانوی برنده جایزه ادبی نوبل که 81 ساله است و جدیدترین رمانش بهار امسال با عنوان «خانه» منتشر شد، گفته است در حال نوشتن رمان جدید است. تام وولف نیز کتاب جدیدش با عنوان «بازگشت به خون» را به تازگی منتشر و اعلام کرده طرح‌هایی برای نوشتن آثار جدید داستانی و غیرداستانی‌اش دارد. این نویسنده 81 ساله گفت «هشتاد و چند سالگی برایش یک سرگرمی است».
همین پاییز آثار جدیدی از رمان نویس 97 ساله هرمان ووک و لارنس فرلینگتی شاعر 93 ساله و برنارد بیلین مورخ 90 ساله منتشر شد. ای ایی هاچنر نویسنده و نمایشنامه‌نویس 92 ساله نیز مجموعه مقالاتش را در ماه فوریه (بهمن) پیش روی منتشر می‌کند. جیمز سالتر 87 ساله نیز 30 سال پس از انتشار آخرین رمانش، در بهار رمان جدیدی را به بازار می‌فرستد. جدیدترین رمان ویلیام گاس 88 ساله نیز پس از انتشار آخرین اثرش که سال 1995 منتشر شده بود، در مارس (اسفند) به بازار می‌آید.
هاچنر که کار ادبی‌اش را با اقتباسی از یکی از داستان‌های دوستش ارنست همینگوی برای ساخت برنامه تلویزیونی در دهه 50 شروع کرده می‌گوید: «وقتی همینگوی مُرد، 61 سال داشت و واقعا به نظر پیر می‌رسید. نویسندگان عادت کرده اند وقتی به 70 سالگی می‌رسند تصور کنند زمانشان تمام شده اما هرمان ووک واقعا یک پدیده است».
بالا از راست: جیمز سالتر، تونی موریسون و تام وولف ـ پایین: فیلیپ راث در کنار هاچنر و المور لئونارد
اما هاچنر می‌گوید که به مدد مراقبت‌های پزشکی بهتر و زندگی سالم، توانسته به زندگی خلاقانه ادامه بدهد و فکر می‌کند سنش بالاتر نمی‌رود. او نقل قولی از ناتالی هاوتورن نویسنده‌ای می‌کند که سال 1864 وقتی 59 سال داشت، خودش را «مچاله شده توسط زمان» نامیده بود. این در حالی است که شماری از نویسندگان مطرح قرن بیستم مثل اف اسکات فیتزجرالد تا جان اشتین بک و ویلیام فاکنر بسیار به الکل وابسته بودند و به همین دلیل اصلا به 70 سالگی نرسیدند. «گاس» اعتقاد دارد در دهه 50 جهان چهره‌های برجسته، پر از افرادی بود که به حد افراط می‌نوشیدند و میهمانی‌ها بدون این افراط کاری‌ها متصور نبود. در صورتی که اکنون اصلا چنین فرهنگی وجود ندارد.
هاچنر می‌گوید «همینگوی اعتقاد داشت زندگی مثل یک حساب بانکی است که نوع برداشت از آن به تصمیم خودت بستگی دارد» و می‌افزاید: «می‌توانی بدون حساب و کتاب از آن برداشت کنی و زندگی خیلی کوتاهی داشته باشی. یا می‌توانی مراقب باشی، نه اینکه مثل یک بچه زندگی کنی، بلکه به مراقبت‌های ضروری توجه کنی».
ویراستار ووک می‌گوید، او نخستین کتابش را 60 سال پیش منتشر کرد، اما با حفظ زندگی متعادل، زندگی در کنار خانواده و اعتقاد مذهبی و در عین حال همراهی با تکنولوژی روز مثل استفاده از اسکایپ و‌ای میل، توانست خودش را به روز و سالم نگه دارد.
گاس نیز می‌گوید: در دهه 80 دچار مشکلات قلبی شده بود و فکر می‌کرد به زودی می‌میرد، اما بر این بیماری غلبه کرد و به کار ادامه داد و اکنون با جدیدترین رمانش با عنوان «میانه سی» بازگشته است.
سالتر می‌گوید «نمی‌توانی نوشتن را قطع کنی» و یادآوری می‌کند که راث نیز دست از کار برنداشته و همانطور که گفته با بلیک بیلی زندگینامه‌نویسش همکاری می‌کند. او حتی نگفته دیگر کتابی نمی‌نویسد، شاید بخواهد با نشریات همکاری کند و یا برای مجلات داستان بنویسد. به گفته سالتر «نمی‌توانی بگویی، دیگر کاری نمی‌کنم، چون هنوز داری همه چیز را می‌بینی و داری فکر می‌کنی، پس باز هم دوست داری تا یک داستان جدید خلق کنی. من از این که چطور این کار را انجام می‌دهم، شگفت زده می‌شوم!»