یکی از سرمایههای مهم در هر جامعهای که از مؤلفههای اساسی و مؤثر در توسعه و ثبات آن کشور محسوب میشود، سرمایه اجتماعی است؛ سرمایهای که زیربنای توسعه فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی یک کشور است. اهمیت این سرمایه تا آنجاست که به عنوان ثروت نامرئی یک کشور یاد میشود و از رهگذر این سرمایه حیاتی است که انسجام، اعتماد متقابل و احساس اطمینان و همبستگی در جامعه فراهم میشود.
سرمایه اجتماعی با کارکردش تعریف میشود. سرمایه اجتماعی، شامل انواع گوناگونی است که دو ویژگی مشترک دارند: همه آنها شامل جنبهای از یک ساخت اجتماعی هستند و کنشهای معین افرادی را که در درون ساختار هستند، تسهیل میکنند.
سرمایه اجتماعی که در تسهیل کنشهایی ارزشمند است، ممکن است برای کنشهای دیگر بی فایده یا حتی زیانبار باشد. سرمایه اجتماعی نه در افراد و نه در ابزار فیزیکی تولید قرار دارد. سرمایه اجتماعی را میتوان حاصل پدیدههایی در یک سیستم اجتماعی دانست که عبارتند از: اعتماد متقابل، تعامل اجتماعی متقابل، گروههای اجتماعی، احساس هویت جمعی و گروهی و احساس وجود تصویری مشترک از آینده کار گروهی.
کتاب حاضر از مجموعه مقالات زیر تشکیل شده است:
بررسی میزان سرمایه اجتماعی در شهر تهران نوشته حمید پور یوسفی و جمیله فدوی، فضاهای عمومی شهری و زندگی اجتماعی، به قلم مجتبی رفیعیان و هادی محمود نژاد، بررسی رابطه سرمایه اجتماعی با بهره وری نیروی انسانی(مطالعه موردی: بانک ملی شهرستان خرم آباد-1386) تحقیقی از امین رحیمی کیا و فاطمه محمدی پور، سرمایه اجتماعی و توسعه پایدار روستایی نگارش سروش فتحی و احمدرضا عبدالله نژاد فراهانی، شناسایی مؤلفههای اصلی سرمایه اجتماعی در نظام آموزش عالی کشور نوشته هادی رزاقی شیر سوار، بررسی نقش سرمایه اجتماعی در توسعه منابع انسانی استان لرستان به قلم مهری دارایی و بررسی نقش سرمایه اجتماعی در کاهش جرم و جنایت در شهرستان خرم آباد پژوهشی از محمد تقی اکبری.
پژوهشنامه "مدیریت و سرمایه اجتماعی" قسمت دوم تحقیقی است از سوی پژوهشکده تحقیقات راهبردی مجمع تشخیص مصلحت نظام که به کوشش حمید شفیع زاده در تابستان امسال در 151 صفحه منتشر شده است.