دکتر منوچهر صانعی دره بیدی در مورد دلایل اینکه ما ایرانیها فرد محور هستیم و فرهنگ کار جمعی نداریم به خبرنگار مهر گفت: این مسئله بر میگردد به شرایط تاریخی و جغرافیایی ما. اینکه ما حلقه اتصال شرق و غرب بودیم و هرکسی از مغرب زمین می‌خواست به مشرق بیایید باید از ایران عبور میکرد و برعکس هم همینطور. در نتیجه ما مورد حمله نظامی بسیاری قرار گرفتیم؛ از حمله اعراب تا حمله ترکها و مغول. البته حمله عرب با اسلام ربطی ندارد زیرا بزرگترین کشور اسلامی یعنی اندونزی هیچ حملهای از سوی مسلمانان به آن نشده است.
وی افزود: هزار سال تاریخ ما تا آغا محمد خان گرفتار یورش دشمنان به ایران بودهایم. شاید کشورهای منطقه هم همینطور بوده اما برای اینکه هنوز ایران برجای مانده و ما خود را ایرانی میدانیم. این حملات در فرهنگ ما بازتاب بیشتری داشته است.
استاد گروه فلسفه دانشگاه شهید بهشتی ادامه داد: دور بودن از فرهنگ غربی هم دلیل دیگر فرد محوری در ما بوده است. زیرا ما فرهنگ کار جمعی و روحیه تفوق غربی ها را کسب نکردیم. در نتیجه یورشها یک گوشه نشینی و انزوا و تصوف در ایران رونق یافت این ضرب المثل که گلیم خودت را از آب بیرون بکش و یا با سیلی صورت خودت را سرخ نگه دار یعنی با روح همگرایی بیگانه شدیم و خودمان را بر خلاف واقعیت نشان میدهیم.
این محقق و پژوهشگر فلسفه تصریح کرد: این شرایط تاریخی باعث این شد که نهادهای جمعی در ایران شکل نگیرد. بعد از انقلاب به وزارت ارشاد پیشنهاد تأسیس دارالترجمعه جمعی دادم اینکه این وزارتخانه کارهای تکی و پراکنده مترجمان و مؤلفان را تحت حمایت خود قرار دهد و حقوق و بیمه و مزایایی برای آنها قائل شود این مسئله در زمان مأمون هم به عنوان بیت الحکمه بوده است ولی در حسرت چنین نهادی ماندیم.