به گزارش خبرنگار مهر، حدود دو سال پیش و در زمان برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر بود که خبر تعطیلی و بازسازی اداره برنامه‌های تئاتر مطرح شد.
در آن زمان هنرمندان تئاتر امیدوار بودند که بازسازی اداره تئاتر همانند بازسازی مجموعه تئاتر شهر با تأخیر انجام نشود اما چندی نگذشت که امید هنرمندان تئاتر ناامید شد و اداره تئاتر نه تنها بازسازی نشد بلکه حدود دو سال است که به مخروبه‌ای تبدیل شده است.
در این میان بارها و بارها مدیران تئاتر و معاونت هنری و همچنین شهرداری تهران توضیحاتی درباره دلایل تأخیر در امر بازسازی اداره تئاتر ارائه دادند. اما همه این گفت و شنودها در حد حرف باقی ماند و خبری از بازسازی و ساخت و ساز بنای اداره تئاتر نشد.
حتی با وجود تأکید وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بر بازسازی اداره تئاتر این اتفاق باز هم رخ نداد و مدیران تئاتری هم در پاسخ به وضعیت موجود اظهارات متفاوتی ارائه دادند.
در فاصله‌ای که ساختمان قبلی اداره تئاتر در دست بازسازی است، ساختمانی استیجاری برای این اداره در نظر گرفته شده که ماهانه 15 میلیون تومان هزینه اجاره آن است و البته این ساختمان استیجاری فضای مناسبی برای تمرین گروه‌های تئاتری هم نیست.
مراسم افتتاح خانه نمایش 2 در سال گذشته
همه این اتفاقات در حالی همچنان پابرجاست که اواخر فصل بهار موعد قرارداد مکان موقت اداره تئاتر به پایان می‌رسد. گرچه این قرارداد می‌تواند تمدید شود؛ البته با توافق مالک و با قمیتی بالاتر و مشخص نیست که مدیران تئاتری چه برنامه ریزی و تمهیدی برای این معضل در نظر گرفته‌اند.
بازسازی و ساخت و ساز بنای قدیمی اداره تئاتر آنقدر به تعویق افتاده که دیگر مشخص نیست بودجه در نظر گرفته شده برای بازسازی نیز با توجه به تورم موجود بتواند پاسخگوی این امر باشد. از سوی دیگر یک سال پیش بود که با هزینه‌های بالغ بر 200 میلیون تومان بنای موقتی با نام خانه نمایش 2 در خیابان لارستان راه‌اندازی شد.
راه‌اندازی این سالن کوچک تئاتری با ظرفیت 24 صندلی در راستای طرح راه‌اندازی خانه‌های نمایش در مناطق مختلف شهر تهران بود. اما این طرح نیز همچون طرح‌های "تئاتر در خانه" و "استقرار گروه‌های نمایشی" با صرف هزینه‌ای میلیونی سرانجام قابل قبولی نداشت.
این سالن کوچک تئاتر در موعد مقرر با اما و اگرهای فراوان در خصوص داشتن مجوز ساخت و ساز از شهرداری تهران، تعطیل و به مالک واگذار شد. گویا تصمیم گیرندگان تئاتر ایران صرف هزینه‌های میلیونی برای مکان‌های استیجاری را امری مناسب‌تر از صرف این هزینه‌های به صورت کارشناسانه برای امور ضروری تئاتر می‌دانند.
وقتی تئاتر ایران از کمبود بودجه رنج می‌برد با محاسبه‌ای ساده می‌توان به مبالغی هنگفت رسید که تصمیم گیرندگان تئاتر ایران این مبالغ را بابت مکان‌های استیجاری و طرح‌های ناکام هزینه کرده‌اند. نکته جالب و قابل توجه این است که فشار کمبود بودجه تئاتر و تخصیص غیر کارشناسانه آن در امور ناموفق به گروه‌های تئاتری از مرحله تمرین تا اجرا وارد می‌شود.