به گزارش خبرنگار مهر، در یادداشت عطا پورشیرزاد آمده است: قریب به سه دهه پیش وقتی به کنار رودخانه بشار که با آب صاف و زلالش از دل شهر یاسوج مرکز استان سر سبز کهگیلویه و بویراحمد می گذرد، می رفتیم و چشم انداز زیبای این رودخانه را نه با چشم سر که با چشم دل و جان حس می کردیم، شاهد تراکم و انبوهی از انواع گونه های گیاهی بودیم که فضای بسیار با اهمیت و کم نظیری را به ساکنین، اطرافیان و اکناف هدیه می کرد و این زیستگاه مهم که یکی از مواهب الهی بوده، مامن و پناهگاه بسیاری از گونه های جانوری اعم از پستانداران، پرندگان، خزندگان، دو زیستان و ماهی ها را تشکیل می داد و شاهد اکوسیستمی پایدار، قوی و مستحکم در این محیط آبی بودیم.
در آن زمان به دلیل تجمیع جمعیت گونه های جانوری در این زیستگاه، ورود به آن به دلیل خطرات احتمالی ناشی از حمله جانوران مقیم زیستگاه، به راحتی امکان پذیر نبود و اگر فرد یا افرادی دل و جرات حضور در بخشی از آن اکوسیستم را پیدا می کردند، ضروری بود حتی اگر برای مدت کوتاهی قصد حضور در آن را داشتند، به حداقل امکانات حفاظتی چون اسلحه و چوبدستی مجهز باشند.
جمعیت قابل توجه پرندگان، حضور بی نظیر خزندگانی چون مارها بر تنه و ساقه های ستبر و خشک شده درختان کهنسال برای حمام آفتاب گرفتن، لانه وآشیانه انواع پرندگان، وجود انواع گونه های ماهیان کوچک و بزرگ جثه، نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کرد.
اما اولین ضربات سخت و سهمگین بر این پیکر سرسبز که خانه امن بسیاری از موجودات زبان بسته بود، با ساخت و استقرار کارخانجات شن و ماسه وارد آمد و به مرور زمان دیگر کوچکترین اثری از حیات و جنب و جوش در نقطه کوچکی از این زیست بوم حیاتی دیده نشد. چرا ما باید با وجود این همه لطف و بخشش خداوند، زمینه نابودی این نعمات را فراهم و حق و حقوق نسل حال و آینده را ضایع کنیم.
برداشت های بی رویه مصالح توسط خودروهای سنگین و ماشین آلات راهسازی و دستگاهها و ادوات فنی سنگ شکن های حاشیه رودخانه بشار، چهره ای زشت و تصاویری تلخی را در این اکوسیستم آبی به جا گذاشته است.
چه باید کرد؟
آیا غیر از این است که در این برهه از زمان باید همگان آستین همت بالا زنند و جوابی دلسوزانه و از سوی ترحم به فریاد و آه و ناله این رودخانه که سالها صدای آن در گوش زمان و فضا و همه مسئولین پیچیده و دل هر بیننده و دوستدار محیط زیست را به درد آورده، بدهند.
به طور قطع چنانچه چاره اندیشی نشود، درکوتاهترین زمان ممکن، ریزگردهای ناشی از کانونهای خارج از کشور از یک طرف و از سوی دیگر کانونهای تولید و انتشار آنها در استانهای همجوار و بخش وسیعی از این ریزگردها توسط کارخانجاتی که در بیخ گوش پایتخت طبیعت ایران زمین قرار دارند، آلودگی این شهر را دوچندان کرده و آنگاه دیگر هیچ درمانی جواب نخواهد داد و باید همچون مردم کلان شهرهای آلوده به این معضل نفس گیر، در خم و پیچ این آلودگی به گذران عمر همراه با رنج و مرارت ادامه دهیم.
با ادامه این روند بهره برداری و برداشت بی رویه بستر رودخانه ای و آلایندگی شبانه روزی این واحدهای تولیدی، دیری نخواهد پایید که معضلات کنونی که کلانشهرهای کشور با آن دست و پنجه نرم می کنند، دامنگیر شهروندان عزیز یاسوجی خواهد شد.