به گزارش خبرنگار مهر، عاشورا و غم حسین(ع) تجلیگاه ظهور آئین هایی است تا عمق ارادت مردمان این دیار به سرور و سالار شهیدان در قالب این آئین های پردرد و غم به عرصه ظهور برسد و یکی از آئین ها سقاخانه های بروجرد است.
این آئین مردم بروجرد قدمتی دیرینه دارد تا امسال در کنار دیگر آئین های عاشورایی ثبت ملی شود، آئینی که از روح و جان زخم خورده مردم این دیار سرچشمه می گیرد و ندایی برای هم نوایی با روزهای و شبهای غمناک و اندوهبار عاشورا و محرم است.
در این آئین مردم بروجرد به نیت همراهی و همدلی با عزای حسین(ع) و آل حسین(ع) و همچنین برآوردن حاجات عزاداران یکی از بهترین اتاق های منزل خود را به طور کامل از پارچه های مشکی و سبز پوشانده و یک منبر کوچک چوبی که مملو از چراغ های نیاز و حاجت است را در اتاق سیاه پوش به نشانه حاجات عزاداران جا می دهند.
سقاخانه های بروجرد و چراغ های نذری
فضای حزن انگیز این خانه، چراغ های امید و حاجت و اشک های عزادارانی که هر روز به نیتی بر در این خانه می آیند اینجا را به تجلیگاه ارادت و عشق تبدیل کرده است.
یکی از آئین های عاشورایی در بروجرد نذر کردن چراغ برای سقاخانه هاست. حاجتمندان چراغی را با اجازه صاحبخانه بر می دارند و نذر می کنند که با برآورده شدن حاجاتشان تعداد بیشتری چراغ برای سقاخانه بیاورند؛ انگار که یک شمع امید می برند تا بعد با چراغ های امید دیگری چشم طلب حاجتمندان را روشن نگاه دارند؛ و کرم حسین(ع) تمامی ندارد و این را از چراغ های روشن سقاخانه ها می توان دید و حس کرد.
یکی از خانه های شهر که هر ساله محل دایر کردن سقاخانه بوده خانه "آیت الله بروجردی" در این شهر است. این خانه که به خانه "آقا" شهرت دارد هر ساله محل تلاقی عزاداران حسینی از جای جای کشور است.
برخی از حاجتمندان برای گرفتن حاجت به عنوان نذری یک لیوان یا استکان را به نیت اینکه اگر حاجت بگیرند سال دیگر با دستی پربارتر به خانه آقا بیایند را داخل حوض بزرگ وسط خانه آیت الله بروجردی می‌اندازند و دیگر حاجتمندان نیز به نیت گرفتن حاجت خود این وسایل را برمی‌دارند تا سال دیگر با گرفتن حاجت خود چندین استکان، لیوان یا شمع را به مراسم عزاداری برپا شده در این خانه روحانی هدیه کنند.
حوض بزرگ وسط خانه آقا شاید حرف‌ها برای گفتن دارد از همه استکان‌ها و لیوان‌هایی که با خود حاجتی دارند و در آب حوض غلت می‌خورند تا دست حاجت دیگری آنها را ببرد و سال دیگر پربارتر برگرداند؛ لیوان و استکان و شمع و چراغ بهانه است؛ اینجا حاجت ها اوج می گیرند و با "روا شدن" دلها به نقطه اتصال و حاج روایی می پیوندد؛ همه چیز برای لحظه ای عشق ورزی و عرض ارادت است و همین است که آئین های عاشورایی را پایدار می کند.
کنار ورودی حیاط آقا که بنشینی و نگاهی به سرسرای خانه قدیمی آیت الله العظمی سید حسین بروجردی بیندازی ناخودآگاه احساسی عجیب تمام وجودت را فرا می‌گیرد. در این خانه حاجتمندان زیادی حاجت روا شده‌اند و عزاداران بسیاری اشک ریخته‌اند؛ اغلب در این خانه در طول ماههای محرم و صفر مراسم زیارت عاشورا، روضه و نوحه خوانی برگزار می شود و چه جایی بهتر از خانه مردی از آل پیامبر که در رثای حسین شهید(ع) اشک بریزی.
اینجا نفس که می‌کشی احساس سبکی خاصی در وجودت سایه می‌اندازد و حتما با خود می‌اندیشی سادگی و عظمت این خانه بزرگ و قدیمی به برکت روح آسمانی مردی است که در زمان حیاتش نیز سال‌ها عزای امام حسین(ع) را در این‌خانه برپا کرد و با عطر اشک‌های خالصانه خود این خانه را در اذهان همه دوستداران اهل بیت ماندگار ساخت.
حس بودن در خانه فرزند پیامبر و همراهی با اشک های آیت الله بروجردی مرجع عالیقدر شیعیان دنیا تسلی بخش غم بزرگ قلبهایمان است. اینجا هنوز بوی قدم های "آقا" می آید و شمیم خوشش همه خانه را نورانی کرده است.
آری سقاخانه های بروجرد تسلای دردی است که مردمان این شهر سالهاست در اندوه مظلومیت حسین(ع) به دل دارند و شاید این گونه و با این بهانه مجال بروز می یابد. اینجا چراغ سقاخانه ها در اربعین حسین(ع) هنوز روشن است و هنوز به یاد غربت حسین و آل حسین می سوزند و آه فغان سر می دهند.