خبرگزاری مهر ـ گروه دین و اندیشه: امام علی(ع) در خبطه سی و چهارم نهج البلاغه می فرماید: دشمن به شما حمله مى کند و شهرها را از دستتان خارج مى‏سازد و شما به خشم نمى‏آئید! دیده دشمن براى حمله ‏به شما خواب ندارد، ولى شما در غفلت و بى خبرى به سر مى‏برید، شکست از آن آنانى است‏ که دست از یارى یکدیگر برمى‏دارند.

امام علی(ع) خطبه سی و چهارم نهج البلاغه را درباره بسیج مردم به سوى شامیان ایراد فرموده است.‏»[1][2][3] امام می فرمایند: از سرزنش شما خسته شده‏ام‏. نفرین بر شما! از بس شما را سرزنش کردم خسته شدم! آیا به جاى زندگى(لذت بخش) آخرت به زندگى موقت دنیا راضى گشته‏اید؟ و به جاى عزت و سر بلندى، بدبختى و ذلت را برگزیده‏اید؟ هر گاه شما را به جهاد با دشمن دعوت مى‏کنم چشمتان از ترس در جام دیده دور مى‏زند، گویا ترس از مرگ عقلتان را ربوده و همچون مستانى که قادر به پاسخ نیستند، از خود بى‏خود شده و سرگردان گشته‏اید و گویا عقلهاى خود را از دست داده‏اید و درک نمى‏کنید، من‏ هرگز و هیچگاه به شما اعتماد ندارم، اعتماد بر شما نیست که(در دفع دشمن) به شما تکیه ‏شود و نه قبیله و یاران شرافتمندى هستید که دست نیاز به سوی تان دراز گردد، به شتران بى‏ساربان مى‏مانید که هر گاه از یک طرف گرد آئید، از سوى دیگر پراکنده مى‏شوید.

ایشان می افزایند: به خدا سوگند! شما وسیله بدى براى افروختن آتش جنگ بر ضد دشمنان هستید، نقشه‏ها براى شما مى‏کشند اما شما مرد کشیدن نقشه‏اى بر ضد آنان نیستید، دشمن به شما حمله مى کند و شهرها را از دستتان خارج مى‏سازد و شما به خشم نمى‏آئید! دیده دشمن براى حمله ‏به شما خواب ندارد، ولى شما در غفلت و بى خبرى به سر مى‏برید، شکست از آن آنانى است‏ که دست از یارى یکدیگر برمى‏دارند. به خدا سوگند گمان مى‏کنم اگر جنگ، سخت درگیر شود و حرارت و سوزش مرگ به ‏شما رسد از اطراف فرزند «ابوطالب‏» همچون جدائى سر از بدن، جدا و پراکنده شوید! به خدا سوگند کسى که دشمن را بر جان خویش مسلط گرداند که گوشتش را بخورد، استخوانش را بشکند و پوستش را جدا سازد، عجز و ناتوانى او بسیار بزرگ و قلب او بسیارکوچک و ناتوان است.

امام علی(ع) در پایان سخنانش می فرمایند: اى شنونده! اگر تو هم مى‏خواهى در زبونى و ناتوانى مانند این چنین کسى باشى، باش! اما من به خدا سوگند از پاى ننشینم و قبل از آنکه به دشمن فرصت دهم با شمشیر آبدار چنان ‏ضربه‏اى بر پیکر او وارد سازم که ریزه‏هاى استخوان سر او بپرد و بازوها و قدمهایش جدا گردد، پس از آن، آنچه خداوند خواهد مى‏شود. طریق عدالت‏ اى مردم! مرا بر شما و شما را بر من حقى است اما حق شما بر من آن است که از خیرخواهى‏ شما دریغ نورزم و بیت المال شما را در راه شما صرف کنم و شما را تعلیم دهم تا از جهل‏ و نادانى نجات یابید و تربیتتان کنم تا فرا گیرید و اما حق من بر شما این است که در بیعت‏ خویش با من وفادار باشید و در آشکارا و نهان ‏خیرخواهى را از دست ندهید. هر وقت ‏شما را بخوانم اجابت نمائید و هرگاه فرمان دادم‏ اطاعت کنید.

در خطبه های 25 و 27 نهج البلاغه هم چنین سخنانی آمده است، هنگامى که اخبار متواترى به امام علی(ع) رسید که اصحاب معاویه بر پاره‏اى‏ از بلاد استیلا یافته‏اند و«عبیدالله بن عباس‏» و «سعید بن نمران‏» فرمانداران امام در یمن ‏پس از شکست از «بسر بن ابى ارطاة‏» به نزد امام برگشتند، امام(ع) براى توبیخ ‏اصحابش، به خاطر کندى در جهاد و مخالفت ‏با دستوراتش به منبر رفت و سخنان ذیل را ایراد فرمود که در خطبه 25 نهج البلاغه آمده است: «در حقیقت ‏با این روشى که شما در پیش گرفته‏اید غیر از کوفه در دست من نیست، که آن را بگشایم یا ببندم! اما اى کوفه! اگر تنها تو(سرمایه من در برابر دشمن) باشى، آن هم با این همه طوفانها چهره‏ات زشت‏ باد(و مى‏خواهم که نباشى) پس از آن به قول شاعر متمثل شد: به جان پدرت سوگند اى ‏«عمرو» که سهم اندکى از پیمانه و ظرف دارم!

سپس فرمود: به من خبر رسیده که ‏«بسر» بر «یمن‏» تسلط یافته، سوگند به خدا مى دانستم اینها به زودى بر شما مسلط خواهند شد، زیرا آنان در یارى از باطلشان متحدند و شما در راه حق متفرقید، شما به نافرمانى از پیشواى خود در مسیر حق برخاسته‏اید ولى آنها در باطل خود از پیشواى خویش اطاعت مى‏کنند، آنها نسبت ‏به رهبر خود اداى امانت ‏مى‏کنند و شما خیانت، آنها در شهرهاى خود به اصلاح مشغولند و شما به فساد!، اگر من قدحى را به عنوان امانت ‏به یکى از شما بسپارم از آن بیم دارم که بند آنرا بدزدد.

بار الها!(از بس نصیحت کردم و اندرز دادم) آنها را خسته و ناراحت ‏ساختم و آنها نیز مرا خسته کردند، من آنها را ملول، و آنها مرا ملول ساختند، به جاى آنان افرادى ‏بهتر به من مرحمت کن و به جاى من بدتر از من بر سر آنها مسلط نما. خداوندا! دلهاى آنها را آب کن همانطور که نمک در آب حل مى‏شود، آگاه باشید به خدا سوگند دوست داشتم به جاى شما هزار سوار از «بنى فراس بن غنم‏» داشته باشم (تا با کمک آنها دشمنان را بر سر جاى خود مى‏نشاندم، آنها چنانند که شاعر گفته): چون آن ابر سریع السیر کم آب پى دشمن کشى بى صبر و بى تاب. سپس از منبر فرود آمد.

همچنین امام علی(ع) در خطبه 27 نهج البلاغه در مورد جهاد می فرمایند: «جهاد، درى است از درهاى بهشت است که خداوند آنرا به روى دوستان ‏مخصوص خود گشوده است. ‏جهاد لباس تقوا، زره محکم و سپر مطمئن خداوند است‏. مردمى که از جهاد روى برگردانند خداوند لباس ذلت ‏بر تن آنها مى‏پوشاند و بلا به ‏آنان هجوم مى‏آورد، حقیر و ذلیل مى‏شوند، عقل و فهم‏شان تباه مى‏گردد و به خاطر تضییع جهاد حق آنها پایمال مى‏شود و نشانه‏هاى ذلت در آنها آشکار مى‏گردد و از عدالت محروم مى‏شوند. آگاه باشید من شب و روز، پنهان و آشکارا شما را به مبارزه این جمعیت (معاویه ‏و پیروانش) دعوت کردم و گفتم پیش از آنکه با شما بجنگند با آنان نبرد کنید. به خدا سوگند هر ملتى در درون خانه‏اش مورد هجوم دشمن قرار گیرد حتما ذلیل ‏خواهد شد (و تنها جمعیتى در نبرد با دشمنان پیروز می گردند که به استقبال آنها بشتابند)

ولى شما سستى به خرج دادید و دست از یارى برداشتید تا آنجا که دشمن پى در پى به شما حمله کرد و سرزمین شما را مالک شد. اکنون بشنوید:(یکى از فرماندهان لشکر غارتگر معاویه) از«بنى غامد» حمله به(شهر مرزى) «انبار کرده است و نماینده و فرماندار من ‏«حسان بن حسان بکرى‏» را کشته ‏و سربازان و مرزبانان شما را از آن سرزمین بیرون رانده است. به من خبر رسیده که یکى از آنان به خانه زن مسلمان و زن غیر مسلمانى که در پناه ‏اسلام جان و مالش محفوظ بوده وارد شده و خلخال و دستبند، گردنبند و گوشواره‏هاى آنها را از تنشان بیرون آورده است.. .در حالى که هیچ وسیله‏اى براى دفاع جز گریه و التماس کردن نداشته‏اند، آنها با غنیمت فراوان برگشته‏اند، بدون اینکه حتى یک نفر از آنها زخمى گردد و یا قطره‏اى خون ‏از آنها ریخته شود اگر به خاطر این حادثه مسلمانى از روى تأسف بمیرد ملامت نخواهد شد و از نظر من‏ سزاوار و بجاست.

اى کاش شما را نمى‏دیدم! شگفتا! شگفتا! به خدا سوگند این حقیقت قلب انسان را مى‏میراند و غم و اندوه ‏مى‏آفریند که آنها در مسیر باطل خود این چنین متحدند و شما در راه حق این چنین ‏پراکنده و متفرق؟! روى شما زشت ‏باد و همواره غم و غصه قرین‏تان باد که شما هدف حملات دشمن ‏قرار گرفته‏اید، پى در پى به شما حمله می کنند و شما به حمله متقابل دست نمى‏زنید. با شما مى‏جنگند و شما نمى‏جنگید این گونه معصیت ‏خدا مى‏شود و شما(با عمل ‏خود) به آن رضایت می دهید. هرگاه در ایام تابستان فرمان حرکت ‏به سوى دشمن دادم گفتید اندکى ما را مهلت ‏ده تا سوز گرما فرو نشیند و اگر در سرماى زمستان این دستور را به شما دادم گفتید اکنون ‏هوا فوق العاده سرد است ‏بگذار سوز سرما آرام گیرد! همه این بهانه‏ها براى فرار از سرما و گرما بود! شما که از سرما و گرما (وحشت دارید) و فرار مى‏کنید، به خدا سوگند از شمشیر(دشمن) بیشتر فرار خواهید کرد.

اى کسانى که به مردان می مانید ولى مرد نیستید! اى کودک صفتان بى خرد! و اى عروسان‏ حجله‏نشین!(که جز عیش و نوش به چیزى نمى‏اندیشید) چقدر دوست داشتم که هرگز شما را نمی دیدم و نمى‏شناختم همان شناسائى که سرانجام مرا این چنین ملول و ناراحت ‏ساخت، خدا شما را بکشد که این قدر خون بدل من کردید و سینه مرا مملو از خشم ساختید و کاسه‏هاى غم واندوه را جرعه جرعه به من نوشاندید. با سرپیچى و یارى نکردن نقشه‏ها و طرحهاى مرا(براى‏ سرکوبى دشمن و ساختن یک جامعه آباد اسلامى) تباه کردید تا آنجا که قریش گفتند: پسر ابو طالب مردى است‏ شجاع ولى از فنون جنگ آگاه نیست!..

خدا خیرشان دهد آیا هیچ یک از آنها از من با سابقه‏تر و پیشگام تر در این میدانها بوده؟ من آن روز گام در میدان نبرد گذاشتم که هنوز بیست‏ سال از عمرم نگذشته بود و هم اکنون از شصت گذشته‏ام، ولى آن کس که فرمانش را اجرا نمى‏کنند، طرح و نقشه‏اى ‏ندارد (هر اندازه فکر او بلند و نقشه او دقیق باشد هرگز به جائى نمى‏رسد!

یادداشتها:

[1]قسمتى از این خطبه را طبرى در تاریخ خود آورده است.(مستدرک ‏و مدارک نهج البلاغه، صفحه 242)

[2]ابن ابى الحدید مى‏گوید:این خطبه را امام(ع)بعد از پایان کارخوارج در«نهروان‏» ایراد فرموده است. (جلد 2 صفحه 192) «و بعضى گفته‏اند: که امام(ع) پس از بازگشت از جنگ با خوارج و کوتاهى کردن سپاهیان او از آمادگى براى جنگ با شامیان این سخنرانى را ایراد فرموده است.‏» (و ظاهر خطبه این نظر را تأیید مى‏کند) جلد 2 ابن ابى الحدید، ص 194)

[3]ابن ابى الحدید در اینجا نکاتى از فضائل امام و عدالت وى آورده‏که ما چند جمله کوتاه آن را نقل مى‏کنیم: الف: «مجمع تیمى‏» مى‏گوید: «کان على یکنس بیت المال کل جمعة و یصلى فیه رکعتین و یقول ‏لیشهد لى یوم القیامة‏»: «على(ع) هر جمعه بیت المال را جاروب مى‏کرد و دو رکعت نماز در آن‏ مى‏خواند مى‏گفت مى‏خواهم در قیامت ‏براى من شهادت دهد.»

ب: «بکر بن عیسى‏» مى‏گوید: امام همواره سخنش این بود که: اى کوفیان ‏هرگاه من از میان شما رفتم و بیش از مرکب سوارى و توشه و غلامم همراه داشتم ‏بدانید در بیت المال خیانت کرده‏ام! هزینه زندگى امام از مزرعه‏اى که در «ینبع‏» نزدیکى مدینه داشت تأمین‏ مى‏شد و از آن اطعام طعام مى‏نمود.

ج: امام(ع) در زمان پیغمبر(ص) با دسترنج ‏خود هزار برده خرید و آزاد کرد و به هنگام خلافت، اموال فراوانى به سوى او مى‏آمد ولى با این حال غذا و لباس ‏ساده داشت و از آن همه درهم و دینار استفاده نمى‏کرد. (شرح ابن ابى الحدید جلد 2 صفحه‏197 به بعد)