جلیل گلشن به خبرنگار مهر گفت: قانون سال 1309 درباره آثار تاریخی می گوید کلیه آثار احداث شده و ابنیه تاریخی را می توان در فهرست میراث ملی قرار داد. همچنین ماده واحده 52 نیز وجود دارد که صرفا درباره بناهایی است که فارغ از تاریخ ساختشان می توانند در فهرست میراث ملی ثبت شوند. مانند میدان آزادی که در همان سالها براساس این ماده واحده به ثبت رسید.
گلشن ادامه داد: در قانون و اساسنامه های سازمان میراث فرهنگی آمده است که کلیه آثار تاریخی و ارزشمند فرهنگی و تاریخی می توانند ثبت شوند و قانون دیگری در این باره نداریم تا استناد کند که می توان مکان رویدادها را نیز به ثبت رساند.
وی گفت: مکان رویدادها مکان هایی هستند که زمانی اتفاق مهمی در آنجا روی داده است و خاطره ای را یادآوری می کنند اما همین مکان رویدادها چیزی ندارند که از نظر معماری قابلیت ثبت داشته باشند بنابراین وقتی مکان رویدادها جایگاه قانونی ندارند نمی توانیم برای آنها آیین نامه وضع کنیم.
مدیر سابق موزه ملی ایران گفت: یادمان ها را می توان ثبت کرد اما توجه داشته باشیم که وقتی این یادمان ثبت می شود باید تمام فضاهای اطراف آن نیز دست نخورده و به همان شکل باقی بماند و حتی در ساختمان های اطرافش اجازه ساخت و ساز ندارند پس چطور می شود که میدانی در خیابانی را به عنوان مکان رویداد ثبت می کنیم اما تمام آن محدوده را نیز از نظر معماری تغییر می دهیم؟
وی افزود: به عنوان مثال پرونده سینما رکس آبادان از سوی خوزستان در شورای سیاستگذاری ثبت ملی مکان رویدادها ارائه شد درحالی که از این سینما نه تنها یک تابلو باقی نمانده بلکه اکنون به یک مکان تجاری تبدیل شده است پس در این پروسه قرار است چه چیزی از آن مکان به ثبت برسد؟