دکتر بهرام امیر احمدیان در مورد بیان و کلام سیاستمداران در نظام اسلامی به خبرنگار مهر گفت: یک سیاستمدار نظام جمهوری اسلامی با تأسی از شعائر و اندیشههای انسان ساز اسلامی کلامش بایستی در جهت وحدت مسلمین و ملت ایران باشد. از ادبیات با زبان فاخر فارسی استفاده شود زیرا سیاستمدار ایرانی را به عنوان فردی میدانند که از یک نظام ارزشی سخن میگوید، بنابراین از بکاربردن کلمات ناشایست جداً خودداری شود، زیرا که آن را به حساب اندیشههای اسلامی خواهند گذاشت.
این استاد دانشگاه تهران در مورد تفاوت ادبیات یک سیاستمدار اسلامی با سیاستمدار غربی هم افزود: سیاستمدار اسلامی به جهت اینکه کشور بر اساس آموزههای دینی و قانون اساسی مبتنی بر شعائر اسلامی است با آنچه که در غرب است تفاوت دارد، در آنجا ممکن است یک سیاستمدار ناگزیر شود دروغ بگوید، ولی در نظام اسلامی هر نوع دروغ و ریاکاری سیاستمدار به حساب دین و حکومت گذاشته میشود، از این رو سیاستمداران سعی میکنند که رعایت چنین وضعیتی را بکنند. همچنین در غرب سیاست بر یک آیین دنیوی و مادی استوار است، اما در نظام اسلامی سیاست بر فلسفه اسلامی و اندیشه اسلامی و معنوی استوار است از این جهات تفاوتهای بنیادی و بنیانی با هم دارند.
امیر احمدیان درمورد اینکه میزان تأثیرگذاری ادبیات و نوع بیان و کلام سیاستمداران بر فرهنگ شفاهی جامعه تا چه حد است نیز تصریح کرد: مردم از سیاستمداران خیلی تأثیر میپذیرند، اگر کلام درشت و سخیف از سوی سیاستمداران استفاده شود این به سطوح جامعه اشاعه پیدا میکند. دولتمردان باید با زبان فاخر فارسی سخن بگویند و این نحوه بر ادبیات سیاسی جامعه تأثیر میگذارد. وقتی سخن تحکم آمیز گفته شود یا با سیلی زدن و کوچه بازاری توأم باشد اینها ادبیاتی نیست که در چارچوب ادبیات فارسی و اسلامی بگنجد.
استاد دانشگاه تهران تصریح کرد: باید سیاستمداران توجه داشته باشند که هر سخنی که از دهان آنها خارج میشود مانند تیری است که از کمان رها میشود و به حساب حکومت و دین گذاشته میشود. یک دیپلمات اگر علم سیاست را نیاموخته باشد نمیتواند ادبیات دیپلماسی را رعایت کند. بازخورد کلام دیپلماتها در فضای جهانی میپیچد و اگر ادبیات دیپلماسی رعایت نشود موجب سرافکندگی نظام و کشور ما میشود.
این محقق و پژوهشگر مسائل فرهنگی در مورد آسیبهای فرهنگ شفاهی حاکم بر سیاستمداران هم اظهار داشت: وقتی ادبیات شفاهی نامطلوب در جامعه رونق پیدا میکند بر نحوه نگرش کوچکترها از بزرگترها و روابط بالادستیها به پایین دستیها و فرادست به فرودست خلل ایجاد میکند. باید سخن سیاستمداران بیشتر جاذبه داشته باشد تا دافعه.
این نویسنده و محقق درمورد اینکه چرا سیاستمداران و مقامات ما از طریق تریبون با هم حرف میزنند هم یادآورشد: بایستی فضای گفتگو به صورت دیالوگ بین سیاستمدران برقرار شود و نه هر سیاستمداری جداگانه در تریبونی حرفش را بزند. دولت و مجلس هم طبیعی است که با هم تضاد دارند زیرا نمایندگان ناظر و بازخواست کننده دولت هستند. گفتگو بهترین راه حل مسائل کشور است.