دكتر سمناني در گفتگو با خبرنگار حوزه و دانشگاه "مهر" افزود: مهمترين مشكل در نبود يا كمبود نشاط علمي در دانشگاه ها كمبود انگيزه است. اين كمبود انگيزه از جنبه هاي اجتماعي، رفاهي و تأمين مالي و برخورد مسئولان با پژوهش در دانشگاه ها قابل بررسي است.
وي خاطر نشان كرد: در كشور ما پژوهش هايي كه تعداد پژوهشگر در آنها كمتر باشد امتياز بيشتري دارد و اين موضوع درست برعكس امتيازات پژوهشي در كشورهاي توسعه يافته است. فعاليت هاي علمي گروهي مي تواند در ايجاد انگيزه و نشاط علمي بسيار موثر باشد كه متاسفانه در ايران كمتر به اين گونه فعاليت هاي علمي توجه مي شود.
اين استاد دانشگاه در ادامه افزود: اعضا هيئت علمي در كشور ما به خصوص در رشته هاي پزشكي با سه فعاليت آموزشي، درماني و پژوهشي در دانشگاه ها روبه رو هستند. البته بعد پژوهش در دانشگاه از اهميت كمتري برخوردار است. در صورتي كه توجه به پژوهش مي تواند در ايجاد انگيزه موثر واقع شود.
دكتر سمناني اظهار كرد: اعضا هيئت علمي در دانشگاه هاي علوم پزشكي با توجه به محدوديتي كه هميشه در پرداخت هايشان صورت مي گيرد، مجبور مي شوند براي تأمين هزينه زندگي به كار دوم روي بياورند. بنابراين اساتيد نمي توانند با فراغ بال به كار پژوهشي بپردازند و راغب به انجام فعاليت هاي پژوهشي باشند.
وي تصريح كرد: دورنماي دانشجو استادش است. دانشجو آنچه را در محيط دانشگاه مي بيند را با كشورهاي ديگر مقايسه مي كند و در نتيجه يك حس بدبيني به او دست مي دهد و انگيزه او را از بين مي برد.
عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي خاطر نشان كرد: وقتي در دانشگاه براي دانشجويان ملاك اصلي امتحان و كسب نمره است، ديگر علاقه اي براي كارهاي پژوهشي باقي نمي ماند. دانشجوياني هم كه علاقه مند باشند در دانشگاه هاي سرخورده مي شوند و جذب ديگر كشورها مي شوند.