به گزارش خبرگزاری مهر، عباس پژمان، نویسنده و مترجم در پاسخ به این سئوال که جشنواره‌های ادبی مانند جشنواره شهید غنی‌پور می‌تواند جایی هم برای قضاوت درباره ادبیات ترجمه باز كنند یا خیر گفت: معتبرترین جایزه‌های دنیا آنهایی هستند که هر سال فقط به یک اثر یا یک نویسنده تعلق می‌گیرند. از نوبل و گنکور و بوکر بگیر تا کموئینش و سروانتس و غیره. در ایران انگار واقعاً همچون جایزه‌ای نداریم.
وی افزود: هر جایزه ادبی در ایران حداقل به دو نفر تعلق می‌گیرد. برنده اول و برنده دوم. من با جدا کردن مثلاً رمان اول و رمان غیراول هم زیاد موافق نیستم. هیچ می‌دانید که بعضی رمان‌های شاهکار دنیا رمان اول یا حتی «تک فرزند» بوده‌اند؟ مثلاً بیگانه و یوزپلنگ و دکتر ژیواگو و غیره. حالا جدا کردن داستان کوتاه از رمان یک چیزی.
پژمان افزود: وقتی یک جایزه‌ای می‌خواهد در چند شاخه جایزه بدهد اعمال کنترل بر همه آنها مشکل‌تر خواهد شد. هزینه هم که طبعاً چند برابر می‌شود. اما مسأله اصلی این است که تعدد برندگان خود به خود ارزش آثار انتخاب شده را پایین می‌آورد و هیچ‌کدام آنها نمی‌تواند آن‌طور که باید و شاید شهرت پیدا کند و اعتبار آن جایزه را آن‌طور که باید و شاید بیش‌تر کند. فکر نمی‌کنم لازم باشد بگویم چرا. در هر حال خیلی فرق می‌کند که جایزه‌ای هر سال فقط یک اثر را انتخاب کند تا این‌که مثلاً پنج یا 6 اثر را انتخاب کند. به نظر من بهتر است جایزه‌ها به این نکته توجه کنند، مخصوصاً بعضی از آنها، که منظورم به طور مشخص جایزه‌هایی مثل جایزه ادبی شهید غنی‌پور یا جایزه گلشیری و مهرگان است.
وی همچنین گفت: در مورد حضور ادبیات ترجمه در جایزه شهید غنی‌پور هم باید بگویم چرا که نه؟ به نظر من بد نیست همچون جایزه‌ای راه بیندازید. اولین نکته هم در مورد یک چنین جایزه‌ای این خواهد بود که چند تا داور با صلاحیت همه آثار مهم هر دوره را بررسی کنند. پنهان‌کاری را کاملاً بگذارند کنار و جواب‌گوی انتخاب‌هایشان باشند. دیگر پاسخ به دوستان این جشنواره است که بگویند می‌توانند به این صورت عمل کنند یا خیر؟