یوسف علیخانی، نویسنده و مدیر نشر آموت در گفتگو با خبرنگار مهر در پاسخ به سئوالی درباره ارزیابی ادبیات ایران در سال 91 با اشاره به موضوع گرانی کاغذ و حرکت ناشران به سمت انتشار سختگیرانه‌تر آثار داستانی اظهار کرد: قاعدتا وقتی کاغذ 23 هزار تومان در هر بند یک سال پیش را باید این روزها 72 هزار تومان در هر بند خرید، معلوم است یوسف علیخانی، ناشر به یوسف علیخانی نویسنده هم رحم نکند. چرا باید رحم کند؟ مگر خود نویسندگان به خودشان رحم می‌کنند که کس دیگری بهشان رحم کند؟
وی افزود: رحم نویسنده به خودش یعنی اینکه چقدر دست از خودخواهی‌هایش برداشته است؟ قبلا برای خودش می‌نوشت و برای چند تا رفیق و منتقد و نویسنده و حالا یک ناشر گردن شکسته‌ای هم پیدا می‌شد و کتابش را لابه‌لای کتاب‌های دیگر چاپ می‌کرد و با خودش اینطور فکر می‌کرد که زیان فروش نرفتن کتاب چنین نویسنده‌ای را با سود کتاب‌های «بفروش» جبران می‌کند. ولی وقتی حالا وضعیت به گونه‌ای است که چاپ کردن کتاب شده حکایت قدم زدن بر لبه تیغ و اگر ناشر اشتباه بکند، یک انبار کتاب برایش می‌ماند و فشار چندجانبه نویسنده‌ها که چرا کتابشان فروش نمی‌رود، چه باید کرد؟
نویسنده مجموعه داستان «عروس بید» ادامه داد: در شرایط فعلی ناشر فقط کتابی را تایید می‌کند و رویش سرمایه‌گذاری می‌کند که برای مردم نوشته شده باشد و سئوالی که در این میان باقی می‌ماند این است که به راستی کتابی که برای چند نفر دوست و آشنا و استاد و جایزه نوشته شده، چرا باید در تیراژ زیاد چاپ شود؟
علیخانی در ادامه و در پاسخ به سئوالی درباره گرایش برخی از نویسندگان در سال جاری به انتشار اثر به صورت ناشر ـ مولف و یا در خارج از کشور گفت: قدیم هم اینطور بود و حالا هم اینطور است. ما ملت فراموشکاری هستیم؛ وگرنه قبلا هم عده‌ای کتابشان را خارج از کشور چاپ می‌کردند و عده‌ای هم خودشان می‌شدند ناشر خودشان. من به عنوان ناشر به شما می‌گویم که محال است روی کتابی سرمایه‌گذاری نکنم که 50 درصد احتمال فروشش وجود داشته باشد. اینها که گفته می‌شود ناشرها امسال روی اثری سرمایه‌گذاری نکردند و ... همه باد هواست و جلوی باد هوا را هم که نمی‌شود گرفت.
وی همچنین در پاسخ به سئوالی درباره پیش‌بینی‌اش از ادبیات داستانی در سال آینده گفت: به خدا قسم پیشگو نیستم، اما یک چیزی را می‌دانم و آن اینکه ادبیات داستانی سال آینده را کتاب‌هایی شامل می‌شوند که دو سال گذشته نوشته شده‌اند و به ارشاد رفته و احتمالا چندماهی معطل مانده‌اند و حالا یا چاپ شده‌اند و یا زیر تیغ برش صحافی هستند. با این حساب، باید آنها را خواند و بعد ارزیابی کرد.