مهرداد زاهديان، يكي از مستندسازان كشور در گفت و گوي اختصاصي با خبرنگار سينمايي خبرگزاري مهر، ضمن بيان اين مطلب، اظهار داشت: گاهي در سينماي ما مستند گونه ها و گزارش هاي تصويري توليد شده كه متاثر از سينماي كيارستمي يا ديگران بوده است ، اما اگر بخواهيم به مقوله فيلم مستند به عنوان مقوله اي با تعاريف جهاني تثبيت شده آن نگاه كنيم، ما در زمينه ايجاد سينماي مستند در كشور موفق نبوده ايم.
وي با اشاره به اينكه سال گذشته در جشنواره فيلم هاي مستند ميرا ث فرهنگي يادگار شركت كرده بود و تاحدودي در اين زمينه شناخت دارد، گفت: رويكردي كه سينماي يادگار نسبت به اين مقوله دارد، يك جور مستند نگاري با نگاه به مواريث فرهنگي است. آنچه در اين جشنواره به نمايش در مي آيد با آنچه ، فيلم سازاني مانند فلاهرتي يا تدوين كنندگان تعاريف سينما حقيقت از اين گونه فيلم ها دارند، در اين جشنواره وجود نداشت. يعني اين جشنواره گردهمايي فيلمهاي توليد شده با رويكرد مباحث فرهنگي است. زاهديان درباره موانع و مشكلاتي كه بر سر راه توليد فيلم مستند در كشور وجود دارد، اعلام كرد: صحبت در اين باره، نياز به بحث مفصلي دارد. اما به عقيده من مشكل اصلي آنجا است كه ما در كشورمان از وسط يك جريان وارد آن مي شويم. يعني در اروپا فيلمسازي با مستند سازي و مستند نگاري ايجاد شد و اولين فيلم ها به ثبت زندگي عادي انسان ها مي پرداختند. در حالي كه در كشور ما توليد در اين زمينه با ساخت قيلم داستاني شروع شد علت اين امر شايد گذشت دوران وقايع نگاري بود اما باعث شد ما شناخت كافي از مقوله فيلم سازي و خاستگاه اصلي آن به دست نياوريم.
وي افزود: بر همين اساس سينما از ريشه و به درستي پايه ريزي نشد. اين مقوله مانند ساير امور و جلوه هاي دنياي امروز مانند آمدن اتومبيل و آپارتمان نشيني شكل گرفت. به اين شكل كه خودش بدون فرهنگ سازي آمد. نكته مهم ديگر اينكه يك گسست و فاصله مخرب ميان نسل قديم و جديد مستند سازها به وجود آمده است. براي نمونه كمتر فيلمساز جوان عرصه مستند را مي توان يافت كه فيلم هاي ناصر تقوايي و منوچهر طياب را ديده باشد و از آن نكاتي را آموخته باشد.