به گزارش خبرگزاری مهر، بنيان غفلت هاي انسان در جلوه هاي گوناگون آن، فراموشي خداوند و بي خبري از حقايق هستي است. رهاورد اين حالت زيانبار، دل سپردن به هواها و هوس ها، چشم دوختن به سرگرمي ها و لذت بردن از نافرماني خدا است. با اندك نگاهي به مجموع معارف دینی در مي يابيم جدي گرفتن مسئوليت هاي خود در برابر خويشتن، خداوند و خلق خدا يگانه فريادرس و مددكار انسان براي نجات از غفلت و ضلالت و دستيابي به عظمت و عزت است.
شور و اشتياق نسبت به مال اندوزي، بي تفاوتي نسبت به رزق ناپاك و مال حرام، كوچك شمردن سلسله دستورهاي انسان ساز و مستحبات، فرو رفتن در سرگرمي هاي به ظاهر زيبا، اسارت در زنجير آرزوهاي دور و دراز، حضور در محافل گناه و دلخوشي به شوخي هاي زشت و زيانبار، بي ميلي نسبت به عبادات و سرانجام نفرت و بيزاري از ارزش هاي ديني و الهي از عوامل غفلت آدمی هستند.
اگر غفلت به معناي بي خبري، مستي مال و مقام، غرور و خودپرستي يا بي بصيرتي و دلمردگي است، آنچه به انسان هوشياري و خداجويي، سنجيدگي در پندار و گفتار و رفتار يا بصيرت و بينايي در عرصه هاي مختلف فردي و اجتماعي مي بخشد، عوامل دور كننده غفلت به شمار مي آيد.ياد خدا و ذكر پروردگار عامل موثر و مفيدي براي غفلت زدايي از ساحت وجود انسان است. زيرا ذكر نور است و نور با تاريكي يا غفلت يك جا جمع نمي شود. ناگفته پيداست هنگام ياد خدا، آگاهي و هوشياري یا توجه به آنچه مي گوييم روشنايي بخش دل و ديده است نه آنچه بر زبان جاري كنيم.
توجه به نماز واجب و اداي آن در وقت خاص خود، نشانه اي روشن از انس و علاقه انسان به عبادت، به ويژه نماز است و اين خود نسيمي روح نواز از نورانيت و رحمت الهي است كه با خود غبارهاي غفلت را از كعبه وجود مي زداييم و روشني عشق و انديشه عبوديت، بصيرت و بيداري به انسان مي بخشد.
استغفار به ويژه در هنگامه هاي خاص همانند سحر نشان ديگري از عدم غفلت و توجه به ذات اقدس پروردگار مهربان است. از اين رو خداوند خود در آیه 10 سوره نوح و آیه 52 سوره هود فرمان استغفار می دهد و مي فرمايد: از پروردگار خويش آمرزش طلبيد،سپس به سوي او باز گرديد؛ تا شما را مدت معين از مواهب زندگي اين جهان به خوبي بهره مند سازد و باران آسمان را پي در پي بر شما بفرستد؛ و نيرويي بر نيرويتان بيفزايد.. او بسيار آمرزنده است. باران هاي پر بركت آسمان را پي در پي بر شما فرستد و شما را با اموال و فرزندان فراوان كمك كند و باغ هاي سرسبز و نهرهاي جاري در اختيارتان قرار دهد.
"تقوا و پرهيزگاري " يكي ديگر از علائم دوري از غفلت و آرام گرفتن در آغوش سعادت و سيادت است. تقوا به معناي حفظ، صيانت و نگهداري است. از آنجا كه لازمه محافظت از چيزي، پرهيز و احتياط است و اغلب اين مهم همراه با ترس است، به طور مجازي تقوا را به معناي پرهيز يا خوف بيان كرده اند، چنان كه "اتقواالله" را از خدا بترسيد معنا نموده اند، در حالي كه معناي صحيح آن خود را از گزند كيفر الهي حفظ كنيد است.
"ياد مرگ" نشان خوبی از هوشياري در زندگي و نماد گويايي از آسيب ماندن از غفلت زدگي است. به گونه اي كه با فضيلت ترين زهد در دنيا، ارزنده ترين عبادت خدا و برترين تفكر، ياد مرگ دانسته شده است. در يك نگاه ياد مرگ، انسان را از ريشه هاي عميق وابستگي و زنجيرهاي سخت دلبستگي به جلوه هاي فريباي زندگي راحت و آسوده مي كند و به اين باور مي رساند كه دنيا گذرگاه است نه اقامتگاه، همه ما مسافر و ميهمان هستيم نه مقيم و صاحب اختيار.