به گزارش خبرگزاری مهر، نشریه "دی سایت" در مطلبی نوشت: آمریکاییها می خواهند با طالبان درباره اهداف کوتاه مدت و البته بدون حضور دولت افغانستان مذاکره کنند. چنین مذاکراتی برای صلح در افغانستان غیر سازنده است.
در ادامه این مطلب آمده است: گشایش دفتر طالبان در دوحه قطر یک موفقیت احتمالی برای آمریکا و نیروهای طالبان است، اما نه برای صلح در افغانستان. طرفین این مذاکره بi خصوص تبادل زندانیان را مد نظر دارند.
"بووی بیرگدال" نظامی اسیر آمریکایی است که در سال 2009 توسط طالبان به اسارت گرفته شد. واشنگتن می خواهد قبل از عقب نشینی نیروهای خود از افغانستان در پایان سال 2014 این اسیر خود را در ازای آزاد سازی پنج اسیر بلند پایه طالبان در گوانتانامو آزاد کند. مذاکرات در این راستا یک بار به دلیل مخالفت کنگره با اکثریت جمهوریخواهان با شکست روبرو شد. سال انتخابات در آمریکا به پایان رسیده اما شک و تردیدهای کنگره درباره این مذاکرات همچنان پا برجاست.
نویسنده در ادامه با تاکید بر اینکه یک چنین مذاکراتی با طالبان که مد نظر آمریکاست می تواند برای صلح در افغانستان غیر سازنده باشد همچنین نوشت: اختلافات در افغانستان ابعادی گسترده تر از تنها یک جنگ بین نیروهای آمریکایی و متحدانش در یک طرف و شورشیان افغان در طرف دیگر دارد.
طالبان، گشایش دفتر در قطر و این گفتگوها را به عنوان زمینه ای برای برقراری یک دولت مشروع و قانونی برای خود ارزیابی می کند. آنها چنین وقایعی را به عنوان به رسمیت شناختن خود به عنوان یک حزب مخالف کاملا رسمی در افغانستان می بینند. بهای این وقایع را دولت افغانستان پرداخت می کند که در مناسبات قطر خارج ازگود قرار گرفته است. واکنش حامد کرزای به چنین شرایطی این بوده است که گفتگوها درباره بستن یک قرارداد دفاعی راهبردی با آمریکا را به دوران بعد از سال 2014 موکول کرده است.
بر اساس گزارشهای اخیر مطبوعات پاکستان، فرمانده ارتش این کشور به وزیر امور خارجه آمریکا نصیحت کرده است که باید تصمیم بگیرد یا سرباز آمریکایی را نجات ددهد و یا صلح در افغانستان را. بنابراین حامد کرزای درخواست کرده است که تمام مذاکرات با طالبان توسط وی و در کابل باید برگزار شود.
"دی سایت" در ادامه رویکرد واشنگتن در این مذاکرات مبنی بر اینکه دولت افغانستان را به نوعی از سر باز کند، غیر واقع بینانه ارزیابی و خاطر نشان کرد: حتی اگر مذاکرات در قطر از سطح تبادل زندانیان فراتر رفته و به مسیر گفتگوهای صلح کشانده شود موانع بسیاری برسر راه این مذاکرات وجود دارد.
نویسنده در بخش دیگری از این مطلب با اشاره به اختلافات و موانع فراوانی که بر سر سازش بین دولت افغانستان و طالبان وجود دارد نوشت: بالاخره مشخص نیست که آیا رهبری طالبان اصلا می تواند جنگ را پایان دهد.
نویسنده در بخش دیگری از این مطلب به نقش دوگانه پاکستان در این مذاکرات اشاره کرده و با تاکید بر اینکه رهبری نظامی پاکستان یک ساختار داخلی موازی با طالبان که قدرتمندتر از قبل به سازمان امنیت این کشور وابسته است تشکیل داده است، همچنین نوشت: ظاهرا پاکستان رسما به آمریکا برای مناسبات با طالبان کمک می کند اما همزمان می خواهد کنترل و نفوذ خود را هم در مذاکرات و هم در دولت آینده افغانستان حفظ کند.
گذشته از این در این باره شک و تردیدهایی وجود دارد که آیا نیروهای طالبان به راحتی سلاحهای خود را بر زمین می گذارند.
در بخش دیگری از این مطلب آمده است: مهمترین مسئله این است که آمریکا در قطر بیش از آنکه تنها سیاستهای خود را دنبال کند. ایالات متحده باید در این زمینه فشار وارد کند که هم دولت افغانستان و هم طالبان گفتگوهای صلح را بپذیرند. البته این راهی دشوار و طولانی است که به ندرت در 18 ماه به نتیجه می رسد. اما حداقل امیدها برای یک پایان مثبت این مذاکرات و به دست گرفتن آینده کشورشان را برای افغانها بیشتر می کند.