نصرت‌الله محمودزاده، نویسنده دفاع مقدس در عصرانه دوم از عصرانه‌های ادبی فارس که عصر دیروز، 17 تیر ماه در این خبرگزاری برگزار شد، گفت: با تمام وجود جنگیدم تا بگویم از جنگ بیزارم؛ من نویسنده‌ای نبودم که به جنگ می‌رفت؛ جنگ مرا نویسنده کرد و حالا آن‌قدر سوژه دارم وخود را مدیون شهدا می‌دانم که نمی‌توانم به مسایل اجتماعی دیگر بپردازم. من کیسه ندوخته‌ام ونمی‌خواهم سهم خود را از جنگ بگیرم.
به گفته او معضل جامعه ما این است که کسانی که در جنگ نبوده و آن را درک نکرده‌اند درباره جنگ می‌نویسند و می‌خواهند از یک چیز قلابی دفالع کنند. من لحظه به لحظه جنگ را درک کرده‌ام و حالا آرزویم نوشتن کتابی ضدجنگ است تا بگویم قهر با سیاست و مردان سیاسی، به معنی قهر با باقری و همت و علم‌اهدی نیست. آنها از جان و مال خود گذشتند تا ما آسوده باشیم و خود این شهدا هستند که به من مجوز می‌دهند تا درباره‌شان بنویسم. چه دلیلی دارد خط تولید کتاب راه بیندازیم؛ ننوشتن درباره دفاع مقدس بسیار بهتر از بد دفاع کردن از آن است.
محمودزاده گفت: من روزی را، سالی را، قرنی را می‌بینم که مردم خوب اصفهان به مردان عصر امام، فراتر از میراث فرهنگی عصر صفویه مباهات می‌کنند چراکه انسان‌ها در قرن 21 از ماشین و صنعت و اطلاعات خشک، خسته شده و تشنه معرفت‌اند و کلید گم‌شده آقای روحانی در دست شهیدان و جانبازانی است که مردانه جنگیدند و در آن کوران، خم به ابرو نیاوردند.
نویسنده کتاب«سفر سرخ» یکی از دلایل شکست انسان‌های موفق را ماندن بیش از حد در موفقیت خود دانست و افزود: خیلی‌ها خوش نداشتند ما درباره شهدا ننویسیم و از نوشتن پشیمان شویم اما این اتفاق نیفتاد و ما بی‌اعتنا به حرف آنان، کار خود را کردیم و حرکت ما حرکتی پیشرو بود نه مقاومت در برابر گفته آنان.
محمودزاده در پاسخ به ، یکی از نویسندگان دفاع مقدس که از تعداد کم حاضران در عصرانه دوم فارس انتقاد کرده بود گفت: اصلا مهم نیست چند نفر در جلسه شرکت کرده‌اند؛ مهم تاثیری است که گذاشته می‌شود. ما نباید اسیر تعریف و تمجید شویم. یادش به‌خیر یک بار استاد دوانی به من گفت: اگر می‌خواهی محقق و نویسنده خوبی در زمینه دفاع مقدس باشی باید منتظر نمانی کسی از تو قدرانی کند چراکه تشکر و تجلیلی در کار نیست.
نویسنده کتاب«جاده بهشتیان»، آثار خود را به سه دوره تقسیک و بیان کرد: بخشی از این آثار به دوره جنگ تعلق داشت؛ این نوشته‌ها بوی باروت می‌دهد. قسمت دیگر آثاری است که به دوره بعد از جنگ برمی‌گردد و به تفکر آدم‌ها می‌پردازد؛ کتابی که درباره شهید باقری، مغز متفکر جنگ نوشته‌ام از جمله این آثار است؛ در این داستان‌ها می‌خواهم بگویم امام به‌واسطه وجود چه شخصیت‌هایی جنگ را ادامه داد؛ در این دوره به بررسی‌های میدانی روی آورده و هیچ عجله‌ای برای نوشتن نداشته‌ام مگر چند باقری داریم که بخواهم در نوشتن درباره‌شان تعجیل کنم و سومین بخش، معرفت شناسی جنگ است و پرداختن به لایه‌های درونی است.
محمودزاده بدترین صحنه جنگ را مربوط به شیمیایی حلبچه دانست و گفت: فراموش نمی‌کنم بچه2ای که در گهواره‌‌اش تنها رها شده بود و مادرش چادر و کفش و مهم‌تر از همه کودکش را رها کرده و به کوه و کمر گریخته بود؛ بچه نفس می‌کشید و من با التماس می‌خواستم نفس نکشد؛ این اولین بار بود که تنفس نکردن، زندگی‌بخش بود و ماسکی نبود که بر دهان خود و آن بچه معصوم بگذارم حالا چه کسی می‌خواهد و می‌تواند بدون دیدن این صحنه‌ها از حلبچه بنویسد؟!
مدیر بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان: محمودزاده، جزیره‌ای ناشناخته است
رحیم زریان، شاعر از کسانی زبود که درباره نصرت‌الله محمودزاده و کارهایش سخن گفت. او گفته‌های خود را با خواندن شعری آغاز کرد و گفت: تجلیل از شاعران و نویسندگان دفاع مقدس، تجلیل از شهدا و فرماندهان هشت سال دفاع مقدس است.
سردار محمدباقر نیکخواه نیز محمودزاده را راوی جنگ دانست و گفت: ما کمتر درباره هویزه می‌دانستیم؛ محمودزاده اولین کتاب درباره هویزه را نوشت و هویزه و شهدایی چون علم‌الهدی را از غربت درآورد. قلم او روح دارد چراکه نویسنده، جنگ را با تمام وجود درک کرده است. وزارت ارشاد و بنیاد حفظ ارزش‌‍‌های دفاع مقدس باید قدر محمودزاده‌ها را بداند.
این پژوهشگر دفاع مقدس با اشاره به اینکه از سال 59، محمودزاده را به عنوان رزمنده جهادگر می‌شناسد، گفت: او نیامده بود که نویسنده شود بلکه آمده بود تا وظیفه‌اش را در جهاد سازندگی به عنوان یک «سنگرساز بی‌سنگر» ادا کند؛ سینه محمودزاده پر از خاطره‌ها و روایات هشت سال دفاع مقدس است؛ خاطراتی که باید ثبت و ضبط شوند چرا که دوره مهمی از تاریخ معاصر ما را بازگو می‌کنند و محمودزاده، بارها گفته است که 100 سال مطلب برای نوشتن دارد و همه این مطالب، مستند است.
در ادامه این نشست محمد حسنی، مدیر عامل بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان در سخنانی با بیان اینکه من داستان‌های جزایر ناشناخته و کشف‌نشده چون داستان«رابینسون کروزوئه» را دوست دارم، گفت: امروز با وجود رشد صنعت و تکنولوژی، دیگر جزیره کشف نشده‌ای باقی نمانده اما انسان‌های کشف نشده بسیاری هستند که تکنولوژی هم در کشف آنها کمک نمی‌کند؛ محمودزاده خود یک جزیره کشف نشده است که جزایر طلای بسیاری را کشف کرده است و اگر نگاهی به آثار او بیاندازیم از لحاظ زمانی و مکانی و فردی گستره زیادی دارد اما او همچنان مطالب کشف نشده بسیاری دارد.
حسنی به اهمیت حضور نویسندگان دفاع مقدس در جنگ تحمیلی اشاره و تصریح کرد: کسانی بودند که زمانی به آثار دفاع مقدس روی آوردند اما از آن دست کشیدند وقتی از اینان که در جنگ حضور نداشتند می‌پرسیم چرا ادامه ندادید می‌شنویم که «کششی بود که تمام شد» اما امثال دهقان و محمودزاده کسانی هستند که چیزهای بسیاری دیده‌اند اما نمی‌توانند بگویند.
وی با بیان اینکه اگر مدیر فرهنگی خدمات لازم را به این افراد ارائه نکند کوتاهی کرده، افزود: یکی از مهم‌ترین نکات در محمودزاده این است که معیشت خودش را از راه دلش جدا کرده است و این باعث شده هم آزاد باشد و هم آزادانه بنویسد ای کاش همه نویسندگان دفاع مقدس می‌توانسند مستقل باشند و از راه نوشتن، امرار معاش نکنند.
مدیر عامل بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان با بیان اینکه منتظریم یک خارجی از کسی سخن بگوید تا او را تحویل بگیریم گفت: من به عنوان یک کارشناس فرهنگ و ارتباطات می‌گویم که اگر در غرب و در هالیوود، کسی چون «حبیب‌الله معلمی» وجود داشت، تاکنون ده‌ها رساله دکتری درباره او نوشته شده بود اما در ایران کسی قدر او را نشناخت. نصرت‌الله محمودزاده هم چنین استو چون معاصر ماست و در ججاب معاصریت، قدرش را نمی‌دانیم. .
حمید داوودآبادی دیگر سخنران این مراسم بود که در سخنان خود ضمن گلایه از عدم توجه به چنین چهره‌هایی در رسانه‌ها، گفت: من در کربلای 5 یک لحظه در سه‌راهی مرگ شلمچه جهادگران را درک کردم اما در کتاب «شب‌های قدر کربلای 5» محمودزاده بود که واقعا فهمیدم آنجا چه دیده‌ام و بر رزمندگان چه رفته است؟
داوودآبادی با بیان اینکه با کتاب‌های محمودزاده بود که ما تشویق شدیم، دست به قلم ببریم گفت: برخی‌ها در سال 67 با نوشتن درباره دفاع مقدس مخالف بودند و می‌گفتند: ای بابا بس است دیگر... چقدر از جنگ و جبهه بگوییم و کمره‌ای، سرهنگی، بهبودی و محمودزاده، خط‌شکن‌های ادبیات دفاع مقدس بودند.
وی با اشاره به داستان شهادت تعدادی از رزمندگان در سه‌راه مرگ شلمچه گفت: آن زمان از خدا خواستم مرا نبرد و ورقی بدهد تا بتوانم آنچه که دیده‌ام را بر آن کاغذ بنویسم اما هنوز نتوانسته‌ام برگه خود را پر کنم. در این مراسم گروه سرود شهید فرجی نیز به اجرای برنامه پرداخت.