سیروس آقاخانی، تقاش و تصویرگر در گفتگو با خبرنگار مهر به این‌که انجمن‌ها، نهادهایی مردم‌نهاد هستند و در یک فضای دموکراتیک رشد می‌کنند و می‌بالند، اشاره و بیان کرد: نهادهای مردمی در فضاهای بسته رشد نمی‌کنند؛ انجمن‌های صنفی چون انجمن نویسندگان کودک و نوجوان و انجمن تصویرگران به حضور افرادی با اندیشه‌ها و سلایق متفاوت نیاز دارند، اما خود ما هنوز دموکراسی را تمرین نکرده‌ایم و نظرات مخالف را برنمی‌تابیم.
تصویرگر کتاب «سیمرغ و آفتاب» با اشاره به این‌که هرکس باید از خود آغاز کند و ابتدا به تحلیل و تعدیل شخصیت خود بپردازد، گفت: اگر با خود صادق باشیم، درمی‌یابیم که هنوز هم، چندان که باید و شاید، انتقاد را برنمی‌تابیم و تحمل نداریم نظری مخالف با رای و سلیقه خود بشنویم؛ حالا این مسئله را می‌توان به انجمن‌ها تعمیم داد؛ تک تک ما هستیم که اعضای یک انجمن را تشکیل می‌دهیم؛ طبیعی است که هیئت مدیره هر انجمن، تفکرات و سلیقه‌های خاص خود را دارد که ظاهراً برآورد نظرات اعضای آن انجمن است؛ انجمنی که گروه و انجمن دیگر را برنمی‌تابد؛ گرچه در این سال‌ها تا اندازه‌ای زمینه‌های رشد و بلوغ فکری افراد فراهم شده و آدم‌ها یکدیگر را می‌پذیرند.
آقاخانی معتقد است: در ایران، انجمن‌ها نه کار صنفی می‌کنند، نه کار فرهنگی. نهایت فعالیتی که در زمینه امور صنفی انجام می‌دهند، پیگیری بیمه اعضاست؛ از سوی دیگر موسسات فرهنگی هم نیستند. تنها فضایی هستند تا اعضای همان صنف دور هم جمع شوند؛ بی آن‌که اعضای دیگر را به خود راه دهند یا فرصتی فراهم آورند تا هنرمندانی که در رشته‌های مختلف ففعالیت می‌کنند دور هم جمع شوند.
این تصویرگر کودک و نوجوان به این‌که دولت‌هایی که سر کار می‌آیند بی‌تاثیر بر انجمن‌ها و نوع فعالیت‌شان نیستند، اشاره کرد و افزود: وضعیت انجمن نقاشان و انجمن تصویرگران در زمان دولت اصلاخات، وضعیت خوبی بود و نقاشان و تصویرگران داشتند اصول اولیه باهم بودن را تمرین میکردند، اما در دولت نهم و دهم همه چیز تغییر کرد؛ انجمن تصویرگران به بهانه جوان‌گرایی نتواست از تجربیات پیشکسوتانی چون فرشید مثقالی و علی اکبر صادقی بهره ببرد؛ همچنان‌که نتواست حقوق و مطالبات خود را از دستگاه‌های دولتی مطالبه کند. اما همه چیز بهتر می‌شود چرا که تاریک‌ترین لحظه شب، زمانی است که خورشید طلوع می‌کند.