قاسمعلی فراست در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه در مقام نویسنده خود را فردی بریده شده از فرهنگ دفاع مقدس نمی‌پندارد، اظهار کرد: من بریده شده از ادبیات دفاع مقدس نیستم، اما اصلا و ابدا دوست ندارم تنها در یک زمینه خاص کار کنم. در مورد دفاع مقدس باید بگویم که با همه عشق و علاقه‌ام درباره این واقعه، داستان‌نویسی کرده‌ام و این عشق الی الابد در من باقی خواهد ماند. دلیلش هم این است که دیگران برای این واقعه جان گذاشتند و من هم باید امروز قلمم و فکرم را برای آن بگذارم.
فراست ادامه داد: هنرمند اگر خودش را در یک فضای خاص وقف کند، در واقع قدری خودش را محدود کرده است و جدای از این منافاتی هم وجود ندارد که هنرمند بخواهد تخصصی کار کند و در موضوع خاصی برای خلق اثر هنری تمرکز نشان دهد.
این نویسنده در ادامه با ارائه مثالی در این باره گفت: اگر فردی مانند محمد‌رضا شجریان بخواهد که موزیک پاپ بخواند، بدون شک ناتوان از این کار نیست، اما بنایش بر این است که در فعالیت هنری خودش در زمینه‌ای دیگر کار کند و اگر قصد ایجاد تنوعی را داشت در آن زمینه این کار را می‌کند.
نویسنده رمان «نخل‌های بی‌سر» افزود: بیشتر داستان‌هایی که من خلق‌کرده‌ام، داستان دفاع مقدس است، اما نمی‌خواهم تصور مخاطب بر این باشد که این تنها کار من است؛ بر همین اساس رمان آینده من نیز اثری فانتزی خواهد بود که با همه این آثار متفاوت است. نویسنده حق دارد هرچه را که فکر می‌کند و به دلش نزدیک است و فکر می‌کند برای مردمش مفید است، در قالب داستان بنویسد. مخاطب هم حق دارد تا از نویسنده داستان‌های متفاوت و مختلف ببیند، اما این نافی آن نیست که نویسنده بخواهد نگاهی تخصصی به یک سوژه داشته باشد.
این نویسنده در ادامه با اشاره به تفکری که معتقد است، باید برای داستان نوشتن از جنگ اجازه داد تا زمانی مشخص از وقوع این حادثه بگذرد، گفت: این تفکر هم خطرناک است و هم دارای نکات مثبتی است. از یک نظر خوب است چون هر واقعیتی تاریخی پس از گذشت زمانی از وقوع آن حقیقت، خودش را نشان می‌دهد و نویسنده می‌تواند با در نظر گرفتن آن اصل و حقیقت، درباره‌اش اثری خلق کند، اما خطر در اینجاست که نویسنده و هنرمند با این تفکر بخواهد در زمان رخداد یک واقعه مانند جنگ درباره آن ننویسد و در بطن ماجرا حاضر نشود.
وی تاکید کرد: من «نخل‌های بی‌سر» را درست در زمان وقوع جنگ نوشتم و الان هم پشیمان نیستم و وجدانم نیز راضی و راحت است. به نظر من نویسنده موفق جنگ باید جدای از اینکه فضای کاملاً اصیل دوران حادثه دفاع مقدس را لمس می‌کند، بعد از گذر سال‌ها و کشف واقعیت آن، با ترکیبت اصالت و واقعیت درباره آن بنویسد نه اینکه تنها خود را در یک بستر از این دو بستر محدود کند. مهم این است که نویسنده با وقوع یک حادثه همزمان باشد. دیگر اگر نخواست هم در آن زمان بنویسد اهمیتی هم ندارد.
به اعتقاد فراست کنار ماندن از دفاع مقدس به بهانه اینکه بگذاریم زمان بگذرد تا از دفاع مقدس بنویسیم، بدون شک به قیمت از دست دادن رمان‌های زیادی درباره این ماجرا منجر می‌شود که جبران پذیر نیست.
این نویسنده همچنین گفت: کسانی که برای نوشتن درباره دفاع مقدس به قول خودشان 20 سال صبر کردند، مطمئنم که 20 سال دیگر هم بهانه تازه‌ای دارند که چرا درباره آن ننوشتند. برای نوشتن از جنگ باید در دل آن بود و البته پس از گذر زمان ادبیات و نثر را پخته کرد. به نظرم اینها توجیهاتی برای ننوشتن از جنگ است و تنها توجیه تنبلی‌های آنهاست.