به گزارش خبرنگار مهر، شاید تا چند سال پیش زمانی که اسم روستای جمال‌آباد کالو را می‌آوردیم کسی آن را یا نمی‌شناخت و یا فقط افرادی که در شهر و روستاهای هم‌جوار ان زندگی می‌کردند آن را می شناختند و یا نام آن را شنیده بودند.
ولی امروز اوضاع تغییر کرده است و این روستا دیگر ناشناخته نیست و بسیاری از مردم ایران و افراد زیادی در سطح جهان با نام این روستا و به‌ویژه مدرسه و معلم این مدرسه آشنا هستند.
مدرسه کالو سال 86
مدرسه کالو در حال حاضر
مدرسه‌ای که هر چند به عنوان کوچکترین مدرسه جهان مطرح شد و هنوز هم از نظر تعداد دانش اموز کوچکترین مدرسه جهان است، ولی شهرتی جهانی پیدا کرده است و از شناخته شده‌ترین مدارس جهان است.
عبدالمحمد شعرانی معلم این مدرسه در آن زمانی که خیلی از افراد با اینترنت و وبلاگ‌نویسی آشنایی چندانی نداشتند، برای مدرسه خود یک وبلاگ ساخت و اتفاقات و رویدادهای مدرسه و دانشآموزان را در این وبلاگ مطرح کرد.
شعرانی که کار خود را به عنوان سرباز معلم با دانش‌اموزان این روستا شروع کرده بود سختی‌های بسیار زیادی را در طول سال‌های حضورش در این روستا و در این مدرسه تجربه کرد و کارهای بزرگی را نیز انجام داد.
مدرسه این روستا قابل مقایسه با سال اول حضور او در این روستا نیست و مدرسه نوساز این روستا در سطح مدارس شهرهای بزرگ است که البته در مقیاس کوچکتر و البته با امکانات مناسب ایجاد شده است.
این سرباز معلم که حالا استخدام آموزش و پرورش شده، با تلاش‌ها و پیگیری‌های خود باعث شد تا راه روستا نیز درست شود و مردم برای رفت و آمد به شهر مشکل کمتری داشته باشند.
او توانست بسیاری از مسئولان را به این روستا و به این مدرسه بکشاند تا مشکلات را از نزدیک ببینند و برخی از این مشکلات را نیز با همین پیگیری‌ها حل کرد.
کوچکترین مدرسه دنیا فقط یک دانش‌آموز دارد
اول مهرماه فرصت مناسبی بود تا سری به کوچکترین مدرسه جهان در روستای جمال‌آباد کالو بزنیم و از وضع و اوضاع این مدرسه و دانشآموزان و معلم آن آشنا شویم.
حالا و پس از گذشت چند سال از کار شعرانی در مدرسه کالو، این مدرسه خالی شده و تنها یک دانش‌اموز دارد و برخی به راهنمایی و دبیرستان رفته‌اند و تنها یک دانش‌اموز در این روستا باقی مانده است.
عبدالمحمد شعرانی معلم دبستان کالو می‌گوید: بچه‌ها بزرگ شده‌اند؛ حمیده، حسین، پریسا، مهدی، محمدرضا و امیررضا به راهنمایی و دبیرستان رفته‌اند؛ سال‌های دیگر باید جشن دانشجو شدن‌شان را در مدرسه برگزار کنیم.
وی به خبرنگار مهر گفت: حالا دیگر این مدرسه یک دانش اموز دارد و نام او سمانه است؛ سمانه زارعی دانش آموز کلاس دوم دبستان که علاقه بسیار زیادی به ادامه تحصیل دارد.
از او می‌پرسم آیا هر روز برای همین یک دانش‌آموز به مدرسه می‌آیی؟ شعرانی گفت: بله، ما همیشه تعداد دانش‌آموزان‌مان کم بوده است و حالا هم برای همین یک دانش‌اموز می‌آیم و به او درس می‌دهم.
وی از علاقه سمانه به درس خواندن برایم گفت و افزود: در حال حاضر علاوه بر تدریس در این دبستان، مدیر مجتمع کالو هم هستم.
از او خواستم که بیشتر در مورد مجتمع کالو برایم توضیح دهد، وی نیز بیان داشت: مجتمع کالو شش مدرسه روستایی را تحت پوشش خود دارد که این مدارس در مقطع ابتدایی هستند.
وی توضیح بیشتری در مورد حضور خود در این دبستان و تعداد دانشآموزان آن بیان کرد و افزود: تاکنون شش نفر دانش‌آموز به نام‌های حمیده، حسین، پریسا، مهدی، محمدرضا و امیررضا در این مدرسه داشته‌ام که همگی به راهنمایی و دبیرستان رفته‌اند و حالا فقط سمانه مانده است.
تا قبل از شهرت کالو، بچه‌های روستا فقط تا دبستان درس می‌خواندند
شعرانی خاطرنشان ساخت: تا قبل از اینکه مدرسه کالو به شهرت برسد، دانشآموزان این روستا تنها تا دبستان درس می‌خواندند و پس از پایان دوره ابتدایی دیگر فرصت برای درس خواندن آنها مهیا نبود.
وی اضافه کرد: سال 88 مدیرعامل وقت منطقه ویژه پارس بازدیدی از مدرسه کالو داشت و در جریان این بازدید مشکلات روستا را برایش بیان کردم و ایشان نیز یک مینی‌بوس را به مدرسه اختصاص دادند.
معلم کوچکترین مدرسه جهان ادامه داد: ما هم این مینی‌بوس را در اختیار آموزش و پرورش بردخون قرار داده‌ایم که برای جابجایی دانش‌اموزان روستاها از آن استفاده می‌شود.
دنیایی نیستم وگرنه مثل خیلی‌ها ترفیع می‌گرفتم
شعرانی حرف‌های زیادی در مورد مدرسه داشت؛ از مهمان‌های خارجی که به مدرسه آمده بودند و استفاده از آموزش مبتنی بر تکنولوژی جدید برایشان شگفت انگیز بود، از شیطنت‌های بی‌بی‌سی و دیگر رسانه‌های خارجی برای سوءاستفاده از وی و بسیاری حرف‌های دیگر که در اینجا مجال گفتنش نیست و البته در گزارشات قبلی از این مدرسه به آن اشاره کرده بودیم.
حرف‌های شعرانی خیلی به دل می‌نشیند؛ او می‌گوید: اهل دنیا و این حرف‌ها نیستم و اگر بودم مثل خیلی از افرادی که در مسئولیت‌های خود ترفیع گرفتند و رفتند، من هم می‌رفتم؛ پیشنهادهای بسیار زیادی داشتم ولی هشت سال است که اینجا و با این مردم مانده‌ام و با آنها خواهم بود.
وی به عشق و علاقه خود برای کار کردن در این روستا اشاره کرد و افزود: ترجیح می‌دهم در جای کوچکی باشم و کارهای بزرگی انجام بدهم تا اینکه در جای بزرگی باشم و نتوانم کار کوچکی هم انجام بدهم.
.............................
گزارش: سعید رضائی