به گزارش خبرگزاری مهر، سيدناصر حسيني‌پور در نخستین نشست عصرانه با طعم کتاب که عصر روز سه شنبه 14 آبان در فرهنگسرای فردوس و به منظور بررسي كتاب «پايي كه جاماند» برگزار شد، از واقع‌بين بودن خود در نگارش خاطراتش سخن گفت و افزود: من دو سال و چند ماه ديده‌بان رفتار عراقي‌ها و ايراني‌ها در زندان بودم و هم سپيدي و سياهي عراقي‌ها را نوشتم، هم سياهي و سپيدي اسراي ايراني‌ها را.
وي با اشاره به اهميت نگارش خاطرات خود به صورت روزانه در دوران اسارت اشاره كرد و اظهار داشت: من پيش از اسيرشدن ديده‌بان بودم، ديده‌بان تنها شخصي در جبهه است كه با كاغذ و قلم سر وكار دارد و بايد از همه چيز گزارش تهيه كند. من پس از اسير شدن هم ديده‌بان حوادث و اتفاقاتي كه مي‌افتاد بودم و به وظيفه‌ام عمل كردم.
حسینی‌پور درباره مشکلاتی که اسرا برای به دست آوردن قلم و کاغذ داشتند، توضیح داد: تسبیحی را با خرما درست کرده بودم تا برای پدرم سوغات ببرم، اما مجبور شدم در آنجا تسبیح را با یک نصفه مداد عوض کنم. یعنی به دست‌آوردن قلم تا این اندازه مشکل بود. یا ناچار بودیم با سرنگ از خودکار نظامیان عراقی جوهر برداریم، مبادا متوجه شوند که ما چیزهایی می‌نویسیم.
وی با اشاره به سخن مقام معظم رهبری مبنی بر گنج بودن جنگ افزود: آن زمان که خاطراتم را می‌نوشتم هرگز تصور من این نبود که تبدیل به کتاب شود. زمانی که کتاب چاپ شد گفتم ای کاش به جای 800 صفحه 200 صفحه بود تا مردم بخوانند، اما دیدم که مردم کتاب را خواندند و پایی که جا ماند به چاپ چهلم رسید. کتاب من منجر به آشنایی مردم با سبک زندگی اسرا شده‌است و در واقع تحقق سخن آقاست.
حسینی‌پور تصریح کرد: تمام تلاش من این بود که یک جمله را درونی کنم. آن هم اینکه قهرمان‌های دفاع مقدس دست نیافتنی نیستند. باور کنید شهدا و رزمندگان ما اصلا آن گونه در این سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی نشان داده می‌شوند نیستند. متاسفانه در فیلم‌های ما همه حاجی هستند و سربازان عراقی یک سری احمق بودند که همیشه از سربازان ایرانی شکست می‌خوردند. سربازان عراق بسیار شجاع و مجهز بودند و ما با مشقت زیادی در میدان جنگ با آنها روبه رو بودیم.
مرتضي سرهنگي، رئيس دفتر ادبيات مقاومت حوزه هنري نيز در بخش ديگري گفت: جنگ در هر كشوري منجر به ايجادشدن ادبياتي نو مي‌شود. جنگ ايران هم سه ژانر مختلف را ايجاد كرد: ادبيات خود نگاشت، خاطرات همراه با مصاحبه و تدوين و خاطرات مبتني بر يادداشت‌هاي روزانه.
وي در ادامه با اشاره به ممنوع بودن كاغذ و قلم در اردوگاه‌ها و زندان‌هاي عراقي، افزود:« در ميان 300 كتابي كه از اسراي ايراني منتشر شده‌است، تنها دو جلد از آنها بر اساس يادداشت روزانه است. يكي خاطرات جواد محمدپور در كتاب «ديوارهاي بغداد» و ديگري كتاب «پايي كه جاماند» اثر سيدناصر حسيني‌پور. به همين دليل مي‌توان خاطرات بر اساس يادداشت روزانه را يكي از گونه ادبي نادر در ايران دانست.
سرهنگی اظهار داشت: سیدناصر حسینی‌پور از اسرای ثبت‌نام نشده بوده و به صورت پنهانی در زندان‌های عراق به سر می‌برده‌است. در چنین زندانی که هیچ‌کس از حال یک اسیر ایرانی باخبر نیست، این نوجوان 16 ساله به جای اینکه به فکر نوجوانی خود و پایی که قطع شده، باشد به فکر ما بوده‌است. او یادداشت‌های خود را در عصایش پنهان می‌کند و سوغاتی برای ما می‌آورد که تاریخ ادبی مملکت ماست و در قفسه‌های کتاب ماندگار می‌شود.
قاسمعلي فراست، نويسنده و منتقد ديگر اين برنامه نيز ويژگي برجسته كتاب «پايي كه جاماند» را صداقت نويسنده آن دانست و گفت: سيدناصر حسيني‌پور جزو معدود كساني است كه تصوير زشت و مهيبي از نظامي‌هاي عراقي نشان نداده و وقايع را آنطور كه واقعا اتفاق افتاده، بيان كرده. اين صداقت را مي‌توان در تقديم شدن كتاب پايي كه جاماند به نگهبان سيدناصر حسيني پور مشاهده كرد.
وي ادامه داد: اين صداقت و استفاده فراوان از جزئيات مي‌تواند به من نويسنده براي نوشتن يك داستان يا رمان تأثيرگذار كمك بسياري كند. چرا كه ادبيات تنها ديدن زشتي‌ها نيست.