اي نام تو گشايش هفت آسمان، علي
آوازه جلال تو تا كهكشان ، علي
مست مي ولاي توهستند عاشقان
محو جمال و جلوه تو ، عارفان ، علي
شهد تبسم لب تو شور زندگي است
سكر نگاه مهر تو روح و روان ، علي
درگاه تو كه قبله ارباب حاجت است
جبريل ايستاده بر آن آستان ، علي
كعبه به يُمن مولد تواعتبار يافت
زمزم به شوق چشمه مهرت روان ، علي
آدم اگر ز روضه رضوان هبوط كرد
مبهوت روي ماه تو شد در جهان ، علي
شد توبه اش به درگه يزدان از آن قبول
آورد تا كه نام تورا بر زبان، علي
بهر خليل بت شكن آن آيت خداي
آتش به احترام تو شد گلستان ، علي
موسي كه شور سينه سينا به سر گرفت
جز نور تو نيافت به هر جان نشان ، علي
عيسي از آن به چرخ چهارم نمود سير
تا روي دلرباي تو بيند عيان ، علي
احمد حبيب حضرت داورغريب بود
همراه گر نمي شدي او را زجان ، علي
معراج بود و نور وجود رسول بود
هر جا كه بود، ديد تورا ميزبان ، علي
از ذوالفقار رايت اسلام شد بلند
دست تو بود بر سرِ دين سايبان ، علي
ميزان عدل تا كه مصون ماند از خطا
دست عقيل و آهن و آه و فغان ، علي
درليله المبيت ، شب خشم و خون و خوف
آن شب ، شب هراس ، شب امتحان ، علي
خفتي به خوابگاه خطر، خوابگاه عشق
تا جان برد رسول سلامت از آن ، علي
از بهر بوستان محمد ، خدا زلطف
فرمود درغدير ، تو را باغبان، علي
آوخ كه از سموم ملخ هاي هرزه گرد
آمد چه بر سر تو و اين بوستان ، علي
چشم فلك ز غصه برون ريخت لخت خون
تا ديد بازوان تو در ريسمان ، علي
گفتي كه صبر كردم و دردم به سينه ماند
خارت به ديده ، در گلويت استخوان ، علي
نهج البلاغه ات كه جهاني زحكمت است
از توست يادگار به دور زمان ، علي
درد و دريغ از آنكه نبرديم بهره اي
زان بحر بي كران معاني بيان ، علي
رنگين زخون پاك تو محراب عشق شد
زان تيغ كين كه گشت بلند از ميان ، علي
" فزت و رب كعبه " تورا جام وصل بود
آسوده گشتي از غم و درد نهان ، علي
با گوش دل شنيدم از آن كودكان فقر
از بهر آب و نان يتيمان ، بمان ، علي !
تا زنده ايم ، دم ز ولاي تو مي زنيم
ما را خوش است ياد تو اي مهربان ، علي ...
* عباسعلي براتي پور