به گزارش خبرنگار مهر، زمانی که تیم ملی فوتبال ایران با پیروزی برابر کره‌جنوبی به عنوان تیم نخست راهی جام جهانی 2014 برزیل شد، خیلی ها از جمله امیر قلعه نویی مصاحبه کردند و از اینکه اسکلت اصلی تیم ملی را بازیکنان استقلال تشکیل داده بودند ابراز خوشحالی کردند. اظهار نظری که درست و منطقی بود چرا که استخوان‌بندی تیم ملی را بازیکنان استقلال تشکیل می دادند و این طبیعی بود که آبی‌ها از این اتفاق خوشحال باشند و خود را بیشتر از دیگر تیم‌ها در این صعود سهیم بدانند.
استقلال لیگ سیزدهم را با همان بازیکنان ملی‌پوش و البته اضافه شدن چند مهره دیگر مورد نظر امیر قلعه‌نویی در نیم فصل، کمی پرنوسان پشت سرگذاشته و هرچند در پایان هفته بیست و یکم به صدر جدول رسید اما آرامشی که باید در چهره یک صدرنشین و مدعی قهرمانی باشد در چهره تیم تحت مدیریت امیر قلعه نویی نیست. پژمان منتظری جدا می‌شود و می رود، جواد نکونام در اندیشه جدایی و پیوستن به تیمی از قطر یا چین است، آرش برهانی که باید عصای دست تیم باشد عصبی و شاکی از رفتاری که با او می شود به کلمن لگد می زند و ...
بعد از پژمان منتظری حالا نوبت به جواد نکونام رسیده که ساز جدایی از استقلال را کوک کند
اینها نشانه‌های خوبی برای تیمی که می خواهد قهرمان شود و در آستانه دربی با اهمیت برای هواداران قرار دارد نیست. حال سوال اینجاست که آیا ریشه این جدایی ها و رفتارها مشکلات مالی است و یا به امیر‌قلعه‌نویی و اطرافیانش برمی گردد که شاید نتوانسته‌اند آرامش روحی و روانی شایسته برای بازیکنان را فراهم کنند؟ خبرهای موثق از درون باشگاه استقلال حکایت از آن دارد که با وجود مشکلات مالی که این فصل استقلال و البته همه تیم‌ها با آن دست به گریبان بوده‌اند دلیل این جدایی ها و رفتارها صرفا مسائل مالی نیست و عوامل دیگری دخیل است.
حال باید از کادر فنی استقلال پرسید چه دلیلی دارد که بازیکنانی که از ابتدای فصل حاضر شده اند در استقلال بازی کنند و بیش از دو سوم لیگ را هم برای تیمشان با جان و دل بازی کرده اند، حالا که تیم صدرنشین شده و یکی از مدعیان اصلی قهرمانی است ساز جدایی کوک کرده اند یا چنین رفتارهایی از خود بروز می دهند؟ قطعا ماجرا به پول و مشکلات مالی برنمی گردد چرا که اگر پول حرف اول را می زد، بازیکنانی مثل منتظری و نکونام و البته آندرانیک تیموریان در همان ابتدای فصل می‌توانستند به پیشنهادات چند میلیاردی که داشتند پاسخ مثبت بدهند و بروند.
به نظر می رسد مشکل این بازیکنان به نزدیکی‌های نیمکت استقلال برمی گردد. جایی که امیر قلعه نویی یا همکاران و اطرافیانش با وجود همه تلاشی که می کنند اما شاید نتوانسته‌اند وظایف خود را به درستی انجام بدهند. شاید هم اطرافیانی که سرمربی آبی‌ها دارد بدون آنکه وی اطلاعی از برخی مسائل داشته باشد، اقداماتی انجام داده‌اند که منجر به فراهم کردن زمینه جدایی بازیکنان شده و خاطر آنها را آزرده است!
استقلال و امیر قلعه نویی باید قدر سرمایه هایی که در اختیار دارند را بدانند. استقلال این فصل جمعی از بهترین های فوتبال ایران را در اختیار دارد که اسکلت تیم ملی را هم تشکیل می دهند. بنابراین انتظاری غیر از این نمی‌رود که این تیم مدعی شماره یک قهرمانی باشد چرا که تیم ملی ایران با در اختیار داشتن همین بازیکنان به عنوان تیم اول راهی جام جهانی شد. پس اگر قلعه‌نویی نتواند با حمایت‌ها و کمک‌های مدیرعامل و اعضای هیات مدیره این تیم را قهرمان کند باید دلایل دیگر آن مورد بررسی قرار گیرد.