به گزارش خبرنگار مهر، موفقیتی که والیبال ایران با خولیو ولاسکو کسب کرد برای همیشه در قلب مردم ایران باقی خواهد ماند. این موضوعی است که تردیدی در آن نیست. نه تنها اهالی والیبال که این روزها همه ورزش ایران از اینکه چنین مربی از کشورمان رفته ناراحتند. با این حال بدرقه‌ای که برای وی در نظر گرفته شد را همه مورد تحسین قرار دادند و آن را شایسته مردی دانستند که نام ایران را با افتخار بر سر زبان جهانیان انداخت.
خولیو ولاسکو راهی را رفت که والیبال ایران در مسیر آن قرار داشت اما نیاز به چنین مردی بود که ایران را کاملا از قاره آسیا جدا کند. مسیری که شروع کننده آن زوران گاییچ بود و به ولاسکو ختم شد. اما چیزی که کار این مربی را با دیگران متمایز می‌کند شخصیت جهانی است که والیبال ایران پیدا کرده. ولاسکو کاری کرد که دنیا به احترام ایران کلاه از سر بردارد.
ولاسکو در کنار افتخاراتی که برای والیبال ایران کسب کرد بازیکنانی را پرورش داد که به جرات سه تیم ملی را می‌توان با حضور آنها همزمان به میادین مختلف فرستاد. این موضوعی است که هرگز در تیم‌های دیگر ملی به چشم نیامده و تحسین همه را به دنبال داشته است.
حالا ولاسکو از ایران رفته است. هنوز هم مردم در حال و هوای حضور این مربی به سر می‌برند و همه جا به نیکی از این مربی یاد می‌شود ولی در برخی محافل اوضاع کمی متفاوت است. برخی‌ها که تحمل چنین محبوبیتی را ندارند، آنها که در خارج از مرزها، در میادین بین‌المللی نام شان را حتی کسی نشنیده است به انتقاد از مربی می‌پردازند که مربیان دیگر تیم‌ها به هنگام بازی با ایران به دنبال گرفتن عکس یادگاری با وی بودند.
ولاسکو را 70 میلیون ایرانی دوست دارند، از وزیر ورزش گرفته تا مسئولان فدراسیون و حتی دیگر رشته‌های ورزشی هم به پاس زحماتی که وی برای جهانی شدن والیبال ایران گرفته است از وی قدردانی می‌کنند ولی چند مربی که تا قبل از رفتن ولاسکو موج سوار بودند و به تمجید از وی می‌پرداختند شروع به انتقاد از وی کرده‌اند و به عناوین مختلف می‌خواهند عملکرد او را زیر سوال ببرند.
یک روز مدعی هستند که ولاسکو به مربیان ایرانی بها نمی‌داد و با آنها مثل توپ جمع کن رفتار می‌کرد و روز بعد هم می‌خواهند با بیان اینکه لقمه‌ای آماده را در اختیار داشت کار وی را کوچک بشمارند. غافل از اینکه حرف‌های آنها محل توجهی برای مردم اهالی ورزش نخواهد بود. مردم خود بهترین کارشناس هستند و بهتر از خود همان مربیان می‌دانند که این لقمه‌های آماده در اختیار بسیاری دیگر از مربیان بوده و عاقبت کارشان هم مشخص است.
افرادی که این روزها سعی می‌کنند با انتقاد از ولاسکو کار وی را بزرگ جلوه ندهند باید به این نکته توجه کنند که محصول کار یک مربی با نتایج آن مشخص می‌شود و عملکرد خود آنها هم در داخل از کشور و تیم‌های پایه کاملا ملموس است. اینکه تیم‌های پایه ایران با پاکسازی بازیکنان صغرسنی دیگر نمی‌توانند روی سکوهای جهانی بروند هم خود نکته‌ای است که بیانگر همه چیز درباره گذشته است.
ولاسکو یک خارجی دوست داشتنی بود. مردم ایران عاشق این مربی هستند. یک بیگانه که برای سربلندی ایران همه کار کرد. او در دل 70 میلیون ایرانی جای دارد. هیچ اهمیتی هم ندارد که چند نفر در این بین طاقت این محبوبیت را ندارند. آنها نه با ولاسکو که با موفقیت و سربلندی ایران مشکل دارند. اگر این نبود به انتقاد از کسی نمی‌پردازند که حالا در ایران حضور ندارد. آنها اگر شهامت داشتند قبل از رفتن ولاسکو علیه وی حرف می‌زند تا پاسخ خود را از خودش دریافت کنند.
و در آخر اینکه توپ جمع کن بودن برای تیم ملی افتخار است. افتخاری بزرگ. پیراهن تیم ملی مقدس است. پیراهنی که پرچم مقدس کشورمان روی آن نقش بسته است. بدون شک میهن پرستان واقعی آنها هستند که قلب‌شان برای سربلندی کشورشان می‌تپد. آنها که توپ جمع کنی، تدارکاتچی و ... را برای سربلندی تیم ملی و اهتزاز پرچم کشورشان افتخاری بزرگ و مقدس می‌دانند. در این بین هیچ اهمیتی ندارد که چند نفر چشم دیدن سربلندی تیم ملی را ندارند.