به گزارش خبرگزاری مهر، برنامه «هفت» شب گذشته جمعه دوم خرداد میزبان سه تن از عوامل سینما؛ کامبیز دیرباز، بازیگر و مرتضی شایسته و فرشته طائرپور از تهیه کنندگان سینما بود.
محمود گبرلو در اولین برنامه «هفت» در خرداد ماه 93 ، ماهی که رقم زننده حوادث بسیاری چون آزادسازی خرمشهردر تاریخ کشور ایران بوده است ضمن تبریک سوم خرداد، سالروز آزادی شهر خون و قیام، خرمشهر، از این حماسه و حضور فیلمسازان برای به تصویر کشیدن آن گفت و ادامه داد: وقتی آزادی با خون جوانان غیور و مومن به دست آمد، سینما پشت ملت خود ایستاد وسینماگرایرانی در بهترین جای ممکن قرار گرفت تا قاب سینمای داستانی ایران خاطره‌های سینمایی ماندگاری را از این حماسه در اذهان مردم ثبت کند.
وی افزود: انتقال نسل به نسل به جامعه و سخن گفتن از شهادت، شهامت و شجاعت به زبان هنر رسانه موثر، سینما ضرورتی است که نسل‌های مختلف سینماگران با دغدغه‌ای ایرانی از زنده یاد ملاقلی‌پور تا مسعود نقاش‌زاده آن را جدی گرفته‌اند و به آن پرداخته‌اند. احمدرضا درویش بیش از همه دوربین خود را به خرمشهر برده و تلاش خود را برای خلق سینمایی این حماسه به خرج داده است و سینماگران دیگر هم طی سه دهه اخیر به این روایت جاودانی تاریخ ایران پرداخته‌اند.
سردبیر «هفت» با بیان اینکه خرمشهر و دیگر حماسه‌هایی که ماهیت دفاع مقدسی این ملت را به دنیا اثبات می‌کند بیشتر از 11 فیلم داستانی و چند سریال برای سینمای ملی این سرزمین جای کار دارد اظهار کرد: واقعیت این است که اگر هر کدام از این کشورهای مدعی در عرصه سینما یکی از حماسه‌های دفاع مقدس را در تاریخ خود داشتند تاکنون دنیا را با فیلم خود تکان می‌دادند و این نکته‌ای است که نباید از آن غافل شویم.
گبرلو در پایان اذعان کرد: باید دست همه فیلمسازانی که دغدغه خرمشهر داشتند را فشرد و در کنار آن باید از مدیران سینمایی و متولیان فرهنگی و سایر مدیران خواست تا زمینه را برای تولید آثار فاخر و تاثیرگذاری که بتواند مخاطب جهانی را به واقعیت دفاع یک ملت مقابل دشمن متجاوز برساند بیش از پیش فراهم کنند.
پایان سرمقاله این هفته هفت با گزارشی اختصاصی از جشنواره کن 2014 همراه شد که به بررسی و کند و کاو در بازار فروش فیلم‌های ایرانی در جشنواره کن پرداخته بود. اما حضور آرش امینی، مدیر کاروان ایرانی در جشنواره کن روی خط هفت از بخش‌های بعدی بود که وی در این گفتگوی تلفنی به توضیحاتی در خصوص اهداف این سفر و تلاش‌های صورت گرفته در این رابطه پرداخت.
کامبیز دیرباز بازیگر فیلم‌های «نغمه»، «دختران انتظار»، «دوئل» و «اخراجی‌ها» از مهمانان این هفته بود که با شادمانی مضاعفی به خاطر تولد فرزندش در برنامه هفت حاضر شد.
با دوئل سینما را یاد گرفتم
دیرباز از همان دقایق اولیه حضور در برنامه درباره فیلم «دوئل» بیان کرد: دوئل حکایت غریبی برای من است. اگرچه که پیش از بازی در این فیلم در فیلم‌هایی چون «نغمه» و «دختران انتظار» به ایفای نقش پرداخته بودم اما «دوئل» اولین فیلمی بود که در آن حضور بلندتری داشته‌ام. ضمن آنکه باید گفت شروع یادگیری‌های من در سینما از فیلم دوئل بوده است.
بازیگر فیلم «اخراجی‌ها» در خصوص همکاری خود با پرویز شهبازی در فیلم «عیار 14» گفت: از مدت‌ها پیش دوست داشتم که با پرویز شهبازی همکاری داشته باشم و او نیز در فیلم «عیار14» ایفای نقشی را که با تصور ذهنی مردم نسبت را به من تناسب داشته باشد به من پیشنهاد داد.
وی با بیان اینکه بیشتر در پی تجربه کردن نقش‌های متفاوت است و صرف حضور همیشگی در یک ژانر وی را به بازی در آن راغب نمی‌کند، افزود: تا جایی که محدودیتی برای انتخاب نقش‌های مختلف وجود ندارد و دست آدم باز است در پی تجربه کردن هستم از دیگر سو بضاعت و توانایی سینما یا جایگاه تولید خود از مواردی است که در دنبال کردن این تجربه بسیار موثر است.
می‌خواهم تولید فیلم را تجربه کنم
بازیگر فیلم «دوئل» که به تازگی در پی فعالیت‌هایی برای تولید فیلم است، یادآور شد: علاوه بر بازیگری قصد دارم که تولید فیلم را نیز تجربه کنم که این نیز با کارگردانی متفاوت است و در این راستا ممکن است به این نتیجه برسم که برای این کار ساخته نشده‌ام.
وی در بیان تحلیل خود از ورود بازیگران جوان به حوزه سینما گفت: هر چه تعداد بازیگران جوان بیشتر باشد به نفع سینمای ایران است. چرا که اگرچه ورود به سینما می‌تواند از هر راهی امکان پذیر باشد اما ماندگار شدن در این عرصه به انتخاب مردم بر می‌گردد. بنابراین باید انواع و اقسام جوانان با چهره‌ها و تفکرات متفاوت به سینما ورود پیدا کنند.
دیرباز ادامه داد: یک فرد زمانی که بازیگر می‌شود نباید خود را از مردم جدا کند چرا که از حضور در میان مردم است که نقش‌های بعدی و ایده‌های بعدی شکل می‌گیرد. باید دانست که نیازهای مردم در شرایط مختلف چیست و شرایط زندگی مردم را دنبال کنیم. چرا که از نظر من بازیگری یک دید است و برای من نظر مردم همیشه مهم بوده است و سعی کرده‌ام در کارهای بعدی خود آن را لحاظ کنم.
وی افزود: از طرفی من نیز یک بازیگر هستم و باید مجری آنچه که کارگردان و قلم نویسنده می‌خواهد باشم و تنها چیزی که در اختیار یک بازیگر قرار دارد انتخاب است. اما فیلمساز نیز باید شرایط و نیازهای مردم را در نظر داشته باشد.
بالا رفتن دستمزد بازیگران را مردم تعیین می‌کنند
بازیگر فیلم «به نام پدر» در باب دستمزد بازیگران در عرصه سینما اذعان کرد: به طور کلی دستمزدها در این حوزه خوب است اما معدود بازیگرانی هستند که دستمزدهای آنها می‌توانند تداوم داشته باشند که البته این بالا رفتن دستمزدها را هم مردم تعیین می‌کنند. از طرفی اگرچه برای بازیگری عمر مشخصی در نظر گرفته نشده است و فرد تا پایان عمر خود می‌تواند آن را ادامه دهد اما بازی در طول سال نیز زمان مشخصی ندارد و گاه باید حقوق یک کار را تا پایان سال برنامه ریزی کرد.
وی که خود دارای آموزشگاه بازیگری در شهر تهران است و پیش از آن در حدود دو سال تجربه مدیر مسئولی آموزشگاه بازیگری در شهر رشت را داشته است در خصوص تاثیر آموزشگاه‌های بازیگری در بازی خوب و تربیت نیروهای موثراظهار کرد: آموزشگاه بازیگری در حکم سکوی پرتاب به حساب می‌آیند و ایده آل من در توصیه به دانشجویان آموزشگاه خویش هم این است که بعد از اتمام دوره‌های آموزشگاه اگر مسیر خود را در این عرصه یافته‌اند رفتن به دانشگاه است.
دیرباز در پایان گفته‌های خود در باب اهمیت حضور منتقدان گفت: به نظر و دیدگاه منتقدان بسیار توجه می‌کنم. از نقد یک خطی از بازیگری در دوئل تا فیلم‌های بعدی خود را رصد کردم و آرشیو آن را دارم.
پس از صحبت‌های دیرباز گزارشی با عنوان «از هفت تا هفت» که به رویدادهای سینمایی در هفته‌ای که گذشت می‌پردازد نمایش داده شد و آمار فروش از دیگر بخش‌های همیشگی مجله تصویری «هفت» در قسمت دیگری از برنامه به معرض نمایش گذاشته شد و در نهایت گپ عنوان گزارشی است که با تعدادی از عوامل سینما از هر دری در رابطه با سینما و تصویر به صحبت و گپی کوتاه می‌نشیند.
میزگردی برای فرهنگ و اقتصاد
اما پرده آخر هفت به میزگردی در باب اقتصاد و فرهنگ که زیر مجموعه‌ای از آن، سینما است اختصاص یافت. مهمانان میزگرد این هفته هفت نیز دو تن از تهیه کنندگان سینمای ایران مرتضی شایسته و فرشته طائر پور بودند که به بحث و بررسی درباره این موضوع پرداختند.
مرتضی شایسته در این میزگرد بیان کرد: هزینه‌های تولید و پخش که چرخه‌های سینما را به حرکت در می‌آورند نیز بالا رفته است اگرچه که در سینما هزینه‌های تولید را نمی‌توان سنجید و فقط هزینه‌های پخش و سینماداری است که در مخارج لحاظ می‌شود و بالا رفته است.
وی در ادامه در مثالی برای شاهد مدعای خود گفت: فیلم «آتش بس» ساخته تهمینه میلانی که چند سال پیش اکران شد با در اختیار داشتن سطح تبلیغات وسیع علاوه بر 50تا 60 تابلویی که در سطح تهران برای تبلیغ فیلم داشتیم از بالاترین تبلیغات برخوردار بود در حالی که اکنون نیز به ندرت در سطح شهر تهران تبلیغی از سینما دیده می‌شود که از دلایل این امر را می‌توان بالار فتن هزینه دانست که از یک سو مخارج بالا و از دیگر سو درآمدها به شدت پایین است.
شایسته در بیان عوامل تاثیرگذار در ایجاد چرخه نامناسب سینمایی گفت: زمانی که سیاست گذار خود تهیه کننده می‌شود خیلی مسائل به وجود می‌آید که تنها به یک دوره مدیریتی مربوط نمی‌شود. در دوره قبل شاهد تهیه کننده شدن سیاست گذار بودیم که موجب شد فیلم‌های هشت میلیاردی ساخته شود که این نیز نه تنها سبب می‌شود دستمزدها گران شود و بالا رود بلکه تبعات آن در آینده دامن ما را هم می‌گیرد.
طائرپور از دیگر افراد حضور یافته در میزگرد شب گذشته هفت بود که با بیان اینکه سینما در طول سال‌های گذشته مظهر تمام نمای سینمای مقاومتی بوده است، اظهار کرد: در یک نگاه کلی سینما همچنان که در حال ضرر دادن است اما مقاومت می‌کند و در مقابل محدودیت‌های مدام جریان‌های موازی و متعدد که از سینما به عنوان جریان فرهنگی مطالبه دارند مقاومت می‌کند.
سهمی که در رسانه ملی نداریم...
طائرپور ادامه داد: سینمای ایران سه مرحله حریق پشت سر می‌گذارد، جانشان را در شرایط اکران می‌گذارند، امنیت خود را در شرایط بازار قاچاق می‌گذارند و امید کمی که به خاطر نداشتن سهمی در رسانه ملی در میان گذاشته می‌شود نیز از سه مرحله این حریق است که نفت پاشی این حریق نیز نداشتن تبلیغات میانی است.
وی در پایان صحبت‌های خود اذعان کرد: واقعیت این است که سینما بعد از انقلاب در دامن دولت متولد شد و به راستی نمی‌توان ادعا کرد که سینمایی تماما مستقل از دولت وجود دارد. بنابراین دولت باید به وظیفه‌اش عمل و افق خود را تعیین کند. دوره مدیریت دولتی مسئولان فرهنگی بسیار کوتاه است و گاه به جای در نظر گرفتن اینکه من می‌کارم اما در دوره‌های بعد برداشت آن را خواهیم دید در پی آن هستند که در مدت زمان کوتاهی که حضور دارند کارنامه کاری خود را ارائه دهند که نمی‌تواند اتفاقات فرهنگی بلند مدتی را رقم زند.