به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از تایم، آلبوم جدید این گروه پرطرفدار با عنوان «رود بی پایان» بر مبنای نشست‌های سال 1994 گروه ساخته می شود.
این گروه راک پراگرسیو اولین آلبومشان را پس از دو دهه غیبت در ماه اکتبر (مهر) روانه بازار می کنند.
پالی سامسون همسر گیلمور در توییترش نوشته است که این آلبوم جدید با عنوان «رود بی پایان» و برپایه نشست هایی که در سال 1994 داشتند، یعنی همان سالی که آخرین آلبوم استودیویی این گروه با عنوان «ناقوس جدایی» منتشر شد، ساخته شده است.
او همچنین این آلبوم جدید را مانند «ترانه قو» ریک رایت خواند که نوازنده کیبورد گروه بود و در سال 2008 در 65 سالگی درگذشت. هنوز روشن نیست که آیا تعریف سامسون از «ترانه قو» به معنی این است که آیا آلبوم جدید کاملا با کنار هم نهادن عناصر موجود از سال 1994 ساخته شده یا شامل قطعات جدید هم هست. زیرا رایت به ضبط قطعات تک نفره پس از «ناقوس» ادامه داده بود.
یک ماه پیش نیز دیوید گیلمور عکسی منتشر کرده بود که در حال رهبری گروه سه نفر کر بود، اما توضیحی درباره ضبط اثری با گروه پینک فلوید نداشت. اکنون یکی از اعضای این گروه کر نیز در توییترش نوشته: «بله! آلبوم جدید پینک فلوید در راه است. من هم بخشی از آن هستم و این شادی آور است.»
پینک فلوید از تأثیرگذارترین گروهای موسیقی راک انگلیسی است که توانست با موسیقی پراگرسیو و سایکدلیک، اشعار فلسفی، استفاده از تجربیات صوتی و خلق اجراهای زنده استادانه به موفقیت‌های چشمگیر بین‌المللی دست یابد و به یکی از محبوب‌ترین و تأثیرگذارترین گروه‌های تاریخ موسیقی بدل شود.
ینک فلوید در سال ۱۹۶۵ توسط دانشجویان سابق سید برت، نیک میسن، راجر واترز و ریچارد رایت تشکیل شد. آن‌ها در اواخر دهه ۶۰ میلادی و تحت رهبری سید برت دو تک‌آهنگ موفق منتشر و سپس با موفقیت نخستین آلبوم خود به نام «نی‌زن بر دروازه‌های سپیده‌دم» را عرضه کردند و به شهرت رسیدند. دیوید گیلمور در دسامبر ۱۹۶۸ به عنوان پنجمین عضو به گروه پیوست و به تدریج جایگزین سید برت شد که به دلیل مصرف بیش از حد ماده توهم‌زای ال‌اس‌دی، سلامتی روانی خود را از دست داده بود. پس از جدایی برت از پینک فلوید، راجر واترز تبدیل به شاعر اصلی ترانه‌های گروه شد و جایگاه خود را بیش از پیش تثبیت کرد. در این زمان بود که پینک فلوید با آلبوم‌های مفهومی تحسین شده‌شان همچون «نیمهٔ تاریک ماه» (۱۹۷۳)، «کاش اینجا بودی» (۱۹۷۵)، «جانوران» (۱۹۷۷)، «دیوار» (۱۹۷۹) و «برش نهایی» (۱۹۸۳) به شهرت جهانی دست پیدا کردند.