مصطفی خرامان در گفتگو با خبرنگار مهر به این‌که نویسندگان ایرانی، آن‌گونه که باید و شاید به مضمون اهمیت نمی‌دهند، اشاره و بیان کرد گفت: ما در رمان‌های تالیفی به مضمون اهمیت نمی‌دهیم؛ اصلا چیزهایی در ذهن ما نهادینه شده که تغییر آن، چندان ساده نیست. مثلا اگر خودرویی در ایران تولید بشود، همزمان بگویند همان خودرو، خارج از ایران هم تولید شده، ، حتما سراغ خودروی خارجی می‌رویم و می‌گوییم: کارگران ایرانی، خوب کار نمی‌کنند. این ذهنیت حتی در حوزه ادبیات هم وجود دارد.
نویسنده کتاب «آرزوی سوم» معتقد است در مملکت ما یک‌سری تابوها وجود دارد که در هیچ کجای دنیا تابو نیست و شکستن‌شان، کار دشواری است برای مثال، خود من کتاب پلیسی‌‌ای نوشته‌ام به نام «سرکار عبدی» که در آن هیچ قتلی اتفاق نمی‌افتد. مگر قتل در مملکت ما وجود ندارد؟ چرا باید چشمان خود را بر واقعیت ببندیم و از قتل و غارت و ناامنی نگوییم؟
خرامان، ترجمه را الگوی خوبی برای نویسندگان ایرانی دانست و افزود: ترجمه‌ها، الگوهای خوبی هستند برای ما که اینجا می‌نویسیم. بچه‌ها دوست دارند کتاب ترجمه بخرند چون برایشان جذاب‌تر است و آنها را با دنیا و فضایی متفاوت آشنا می‌کند. از قدیم هم گفته‌اند: مرغ همسایه، غاز است.
نویسنده کتاب«فرشته‌ها از کجا می‌آیند؟» مسایل اقتصادی را یکی از دغدغه‌های مهم پدیدآورندگان ادبیات کودک دانست و افزود: ما نویسنده‌ها کتاب می‌نویسیم و در 1500 یا 2000 نسخه منتشر می‌شود و یک میلیون تومان دستمزد می‌گیریم. با این مبلغ چه‌کار می‌توان کرد؟ چرا باید نویسنده زمان و انرژی بگذارد تا رمان بنویسد؟ نوشتن رمان کار ساده‌ای نیست. باید یک سال وقت گذاشت بعد، یک سال دیگر هم زمان لازم است تا آنچه نوشته شده، مجوز بگیرد و منتشر شود. شما داوری کنید کدام نویسنده می‌تواند دو سال برای چنین کاری زمان بگذارد؟
خرامان معتقد است ترجمه، جای تالیف را تنگ نمی‌کند و به رشد و غنای ادبیات می‌افزاید به شرط آن‌که از نویسندگان جمایت شود. به گفته او، شاعران، نویسندگان و تصویرگران کودک و نوجوان باید حمایت شوند و هیچ سازوکار حمایتی وجود ندارد در حالی‌که خوب است سیستمی وجود داشته باشد که وابسته به هیچ سازمان دولتی نباشد و کمی از سلیقه فاصله بگیرد و بر اساس ضابطه و یک سیستم دموکراتیک، کتابی را انتخاب و معرفی و از نویسندگان حمایت کند.