به گزارش خبرنگار مهر، اختتامیه دومین جشنواره مستند و عکس «نردبان» روز یکشنبه 2 شهریورماه با حضور رضا پورحسین مدیر شبکه مستند در ساختمان سیما برگزار شد. پورحسین در این مراسم با بیان اینکه آمارها نشان می‌دهد که برنامه «نردبان» به تدریج جای خود را بین دوستداران مستند و مستندسازان حرفه‌ای و نیمه حرفه‌ای باز کرده است، تاکید کرد: الهام عادلی و حمید ابراهیمی 2 سال است این برنامه و جشنواره آن را جلو می برند و خوشبختانه روز به روز بر مشارکت کنندگان و دوستان این برنامه اضافه می شود. هدف اصلی ما نیز شناسایی استعدادهایی است که به دلایلی نتوانستند خودشان را به مرکز برسانند و مورد بی توجهی قرار گرفتند. افرادی که اصطلاحا نتوانستند خودشان را پرزنت کنند.
وی افزود: این جشنواره بستری برای مستندسازان است تا بتوانند خودنمایی کنند. در همین 2 سال برگزاری جشنواره نیز ما برخی از مستندسازان به ظاهر غیر حرفه ای آشنا شده ایم که مسیرشان در راه حرفه ای شدن است و اگر ارتباطشان را با مراکز آموزشی، پژوهشی و مستندسازی بیشتر کنند قدم های جدی در عرصه مستند سازی برخواهند داشت.
مدیر شبکه مستند با تاکید بر اینکه ما به خود می‌بالیم اگر بتوانیم قدم کوچکی برای موفقیت دوستداران مستند برداریم ابراز امیدواری کرد: برگزیدگان این جشنواره به مرور در جشنواره هایی چون حقیقت یا جشنواره های بین المللی حاضر شوند.
پورحسین تصریح کرد: هدف ما این نیست که یک سویه کار کنیم، ما بگوییم که مردم ببینند و بشوند. بلکه دوست داریم مخاطبان علاوه بر اینکه ما را تماشا می کنند نظراتشان را نیز بگویند. «نردبان» نیز یک برنامه تعاملی در همین راستا است. مخاطبان فیلم و عکس می فرستند و بزرگان عرصه مستند، فیلم نامه نویسی و عکاسی ایراد کارهایشان را می گیرند. بنابراین این برنامه به یک کارگاه سیار آموزشی تبدیل شده است و ما موظف هستیم به عنوان مرکز مستندسازی تلویزیون به شکل مادی و معنوی به آنها کمک کنیم.
این مدیر تلویزیونی از اهمیت بخش پژوهش نام برد و تصریح کرد: من در جشنواره های مختلفی با عنوان دوستدار مستند حضور داشتم و با مستندسازان ارتباط بسیاری دارم. جدا از توفیقات سینمای مستند فقر پژوهش در این آثار به چشم می خورد البته منظورم پژوهش کلاسیک و کتابخانه ای نیست بلکه پژوهش میدانی را مد نظر دارم. ما فقر سوژه داریم و عمدتا دوستانی که به سمت سوژه های مستند می روند گرچه انعکاس حقایق را مدنظر دارند، اما موضوعاتشان بکر نیست.
وی ادامه داد: بسیاری از واقعیت ها و پدیده ها مغفول واقع می شوند و کسی آنها را نمی بیند. بنابراین گاه آثاری بودند که گرچه از نظر زیبایی شناسی و ساختاری جلو نیستند اما موضوع بکری دارند که به درخشش بیشتر آنها کمک کرده اند.
پورحسین اذعان کرد: نوع نگاه به موضوعات و پدیده های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی باید از تیزبینی خاصی برخوردار باشند و اینگونه نباشد که ما در جا بزنیم. مثلا در زمینه سینمای مستند اجتماعی همواره پدیده های رو و تلخی مثل تکدی گری، وجود موش در خیابان ها و غیره مورد توجه قرار می گیرد و به طور کلی 10، 20 سوژه یکسان وجود دارد اما برخی مستندسازان چیزهایی را می بینند که ما هر روز از کنارش رد می شویم اما به آنها دقت نکرده ایم. بنابراین وظیفه «نردبان» این است که از کارشناسان کمک بگیرد و روی سوژه یابی کار کند چراکه سادگی سوژه دلیلی بر بی اهمیت بودن آن نیست.
پورحسین در پایان به مستند «خانه سیمین و جلال» اشاره و اظهار کرد: این مستند کار 15 ساله را تمام کرد و این خانه بالاخره خریداری شد. من قبلا این خانه را از دور دیده بودم و می دانستم لازم است به آن توجه شود. در کشورهای خارجی منطقه ای را که مثلا تولستوی از آن عبور کرده را نیز جدا می کنند و به عنوان منطقه تاریخی مورد توجه قرار می دهند. اما ما سال ها به خانه سیمین و جلال بی توجه بودیم با این حال نگاه یک مستند ساز باعث شد دکتر قالیباف و شهردار منطقه یک با خریداری این خانه موافقت کنند.