حجت الاسلام محمدرضا میرتاج الدینی در این مراسم گفت:«من قبل از انقلاب با کتاب و قصه بود که مسیر انقلاب و حوزه را پیدا کردم. مقطع راهنمایی را در تبریز خواندم و از اول نظری بود که وارد حوزه شدم. آن زمان 5 ریال به ما می‌دادند. با این پول می‌رفتیم یک نصفه ساندویچ و نوشابه می‌خریدیم. با باقی پول هم کتاب می‌خریدیم. کتاب‌های محمود حکیمی از جمله «به سوی ساحل» یا کتاب‌هایی که درباره انقلاب الجزایر دارد، روی من خیلی تاثیر داشتند. در سفری که امسال به الجزایر داشتم، به وزیری که مانند مسئول بنیاد شهید ماست گفتم که با کتاب‌های حکیمی با انقلاب الجزایر آشنا شدم و شخصیت‌های این انقلاب برایم اسطوره شدند. آن وزیر و مسئولان الجزایری هم تصمیم گرفتند از آقای حکیمی تجلیل کنند.اما به آن وزیر گفتم که ما امروز قهرمان‌های زیادی داریم که کتاب‌هایی درباره شان و قصه‌هایشان چاپ شده است. دریاقلی سورانی یکی از همین قهرمان‌هاست که قصه اش را خانم اکبرآبادی گفتند. «دا» بهترین داستان و قصه است؛ یا مثلا کتاب «پایی که جا ماند».
مترجم ما در آن سفر می‌گفت وقتی که فرازهایی از «پایی که جا ماند» را هنگام صرف شام برای وزیر و اطرافیانش می‌خواندی، همه دست از غذا شسته بودند. این کتاب مستندترین کتاب اسارت است.»