به گزارش خبرنگار مهر، مرحوم آیت‌الله محمد رضا مهدوی کنی در زمان حیات خود در سال‌های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی یکی از فعالان سیاسی و مذهبی به نام تهران بود که فعالیت‌ها، سخنرانی‌ها و روشنگری‌های وی به ویژه در مسجد جلیلی بارها از سوی سازمان اطلاعات و امنیت کشور مورد رصد و در موارد متعددی نیز منجر به دستگیری وی توسط ساواک شده است.
خبرگزاری مهر در همین زمینه و همزمان با ایام درگذشت این عالم فقید و مجاهد نستوه به انتشار برخی از اسناد بر جای مانده از فعالیت‌های سیاسی وی در سال‌های قبل از انقلاب که از سوی مرکز اسناد انقلاب اسلامی در اختیار این خبرگزاری قرار گرفته است اقدام کرده که در ادامه از نگاه شما می‌گذرد.
در تصویر این سند که تاریخ انتشار آن به سال ۱۳۴۷ باز می‌گردد، ساواک به صراحت از سخنرانی‌ها و منبرهای آیت‌الله مهدوی کنی در مسجد جلیلی احساس خطر کرده است. بر همین اساس نصیری رئیس وقت ساواک در این نامه با اشاره به اینکه فعالیت‌های مرحوم مهدوی کنی منجر به جمع شدن گروه‌های مخالف رژیم در مسجد شده است از ریاست شهربانی کل وقت خواسته است تا از فعالیت‌های وی جلوگیری به عمل آورد.
این سند که تاریخ انتشار آن یکسال پس از انتشار نامه نصیری خطاب به ریاست شهربانی است، نام آیت‌الله مهدوی کنی در صدر فهرست علمای ممنوع المنبر در محرم الحرام سال ۴۸ از سوی ساواک درج شده است.
در این سند که تاریخ تولید آن سال ۵۲ است، به برخی از اظهارات مرحوم مهدوی کنی در جمع معتمدین مسجد جلیل از جمله مرحوم احمد رضا مختارپور اشاره شده است، وی علت مخالفت ایران با تبادل سفیر با عراق را مقاومت این کشور برای اخراج حضرت امام خمینی(ره) از عراق دانسته و عنوان می کند رژیم بیم دارد که با تبادل سفیر میان دو کشور ایرانیان بسیاری به بهانه زیارت عتبات در عراق به دیدار امام رفته و وجوه شرعی خود به نفع مبارزه با رژیم را در اختیار ایشان قرار دهند.
در این سند قید شده که شرط پایان تبعید جمعی از یاران مرحوم مهدوی کنی در بوکان در سال ۵۴ عدم مراجعه مجدد آنها به مسجد جلیلی در تهران بوده است که با این قید ایشان در نهایت از تبعید رها شده و بار دیگر به تهران باز می‌گردند.
در این سند نیز خبر بازدداشت مرحوم مهدوی کنی در سال ۵۴ از طریق برادر ایشان در مسجد جلیلی به اطلاع نمازگزاران می‌رسد.