رئیس حوزه هنری استان تهران به روحیه آزادگی و مردانگی سیاسی مرحوم آیت الله مهدوی کنی اشاره کرد و گفت: تنها خواسته مرحوم از نامزدهای انتخابات، عمل به ارزش های انقلاب و تامین مصالح نظام بود.

محمد سرشار از فارغ التحصیلان دانشگاه امام صادق(ع) و رئیس حوزه هنری استان تهران در گفت‌وگو با خبرنگار مهر درباره ویژگی‌های شخصیتی مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی به ویژه شخصیت سیاسی او، گفت: ما جزو ورودی‌های سال های پس از 76 دانشگاه امام صادق (ع) بودیم و آشنایی ما با مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی به خاطر جنبه سیاسی و فعالیت‌های او در جامعه روحانیت مبارز بود.

وی افزود: در آن زمان دولت اصلاحات بر سر کار بود و کشمکش‌های بسیاری بر سر حادثه کوی دانشگاه به وجود آمد که ما را به شخصیت مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی متوجه کرد و بعد از ورود به دانشگاه با جنبه اخلاقی وی آشنا شدیم.

رئیس حوزه هنری استان تهران به انتخابات مجلس ششم اشاره کرد و گفت: در آن دوران با روحیه آزادگی و مردانگی سیاسی مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی آشنا شدیم که بسیار سخاوتمندانه نسبت به مساله انتخابات برخورد می‌کرد.

سرشار به نقل از پدرش که یکی از نامزدهای انتخابات مجلس در آن زمان بود، گفت: پدرم تعریف می‌کرد که از مرحوم مهدوی کنی پرسیده بود از کسانی که به عنوان کاندیدای جامعه روحانیت مبارز در انتخابات شرکت کردند، چه خواسته‌ای دارد و مرحوم گفته بود تنها خواسته ما، عمل به انقلاب و تامین مصالح نظام است.

این نویسنده ادبیات داستانی تاکید کرد: این روحیه آزادگی مرحوم در شرایط انتخابات در مقابل بسیاری از رفتارهایی که در این مواقع شاهد هستیم، نادر و کمیاب است.

رئیس حوزه هنری کودک یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های شخصیتی مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی را هوش سرشار وی عنوان کرد و گفت: به عنوان شاگرد وی در کلاس‌های درس اخلاق، حس شوخ‌طبعی و همراه با طنز وی نکته بسیار چشمگیری بود که همه کسانی که از نزدیک او را می‌شناختند، بر آن صحه می‌گذارند.

سرشار همچنین به درس اخلاق آیت‌الله مهدوی کنی اشاره کرد و گفت: کلاس‌های درس اخلاق او هرگز خشک و خسته‌کننده نبود و پر از نکات هوشمندانه و طنزآمیز بود که نکات درسی را با آن مزین می‌کرد.

وی درباره ریاست آیت‌الله مهدوی کنی در دانشگاه، گفت: او مثل یک پدر پیر و بزرگ برای همه دانشجویان بود و زمانی که سیستم آموزشی به دانشجویان فشار می‌آورد، تنها چشم امید دانشجویان، مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی بود و همه به او مراجعه می‌کردند.