به گزارش خبرگزاری مهر، مصیب امیری گفت: این قنات که از دامنه شمالی کوه شهراوزدر منطقه لارستان فارس سرچشمه می گیرد از مهمترین منابع آبی این شهر بوده و آب این قنات در شهر به برکه هایی جهت آب شرب مردم منتقل می شده است.
این باستان شناس افزود: در مورد حفار این قنات اطلاعات مستدلی در دست نیست اما براساس نظر کارشناسان وگفته محلی ها آن زمان عده ای گبر نشین که در دامنه های کوه مشرف به سد تنگ عنوه( کوه کلاته )ساکن بوده اند قنات هایی رادر دل کوه حفر می کنند و از چندین حلقه چاه که کنار هم به نظم و ترتیب خاصی در دل کوه حفاری شده بوده ،آب به برکه بند می رسید واز آب موجود برای راه اندازی آسیاب آبی ومصارف کشاورزی استفاده می کردند.
وی افزود: در مسیر قنات چاه هایی حفر شده که مادرچاه این قنات در ارتفاع 1055 متری از سطح دشت، در بالای سد تنگ عنوه قرار داردکه 38 متر عمق داشته و پایین ترین حلقه چاه مربوط به این قنات حدود 36 متر عمق داردو درجمع تعداد حلقه چاه های موجود در تنگ عنوه در حال حاضر 22 حلقه می باشد که در صخره طبیعی کوه کنده شده و توسط کانال هایی به هم مرتبط هستند که در بعضی اتاقک هایی نیز تعبیه شده است.
امیری دلیل نام گذاری این اثربه تنگ عنوه را قرار گرفتن آن در تنگه ای به همین نام دانست و گفت: عنوه واژه ای بيگانه به معنی تسلط، چیرگی، غلبه و پیروزی است.
امیری گفت: قنات عنوه در استان فارس در شهر اوز و در دره عنوه واقع شده که باتوجه به ارزشهای تاریخی و فرهنگی پس از طی تشریفات قانونی لازم به شماره 31119 مورخ 26/6/93 هم اکنون در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
قنات مجموعه ای است از چند میله و یک یا چند کانال زیر زمینی که با شیبی کمتر از شیب سطح زمین، آب موجود در لایه آبدار مناطق مرتفع زمین مثل رودخانه ها، مرداب ها و برکه ها را به کمک نیروی ثقل زمین و بدون کاربرد نیروی کشش و یا انرژی الکتریکی یا حرارتی و صرفا با جریان طبیعی جمع آوری و به سطح زمین آورده می شود و به مصرف آبیاری یا شرب می رسد.
برای حفر یک قنات ابتدا مقنی به شناسایی یک سفره آب عمیق می پرداخت که شرایط لازم برای حفر قنات را داشته باشد. با توجه به صعوبت احداث قنات، معمولا آن را در مناطقی حفر می کنند که دارای اقلیم کم آب و خشک هستند و معمولا سعی در یافتن سفره های دائمی و بزرگ می شود.