"محمد مهدي حيدريان"، معاون سابق سينمايي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي و مشاور كنوني وزير ارشاد در گفتگوي اختصاصي با خبرگزاري " مهر"، ضمن بيان اين مطلب به تشريح و ارزيابي شرايط سينمايي كشور در زمان حضور در جايگاه متولي سينماي كشور پرداخت و گفت : من جدا از ورود دوباره ام به عرصه سينما با حضور در معاونت سينمايي ارشاد كه حدود دو سال و نيم پيش صورت گرفت، در سال 60 نخستين تجربه مديريت سينمايي را تجربه كرده بودم و پس از بيست و چند سال كه دوباره به اين سمت باز مي گشتم ، با توجه به تجربياتي كه در عرصه تلويزيون و سيما فيلم به دست آورده بودم، در اين سمت قرار گرفتم. در زمان حضور من، سينما چند مشكل عمده داشت كه من آن را به دو دسته "مشكلات بيروني" و " مشكلات دروني" تقسيم بندي كردم. مشكل بيروني در زمينه نگاه مردم و مسوولين به سينما بود و مشكلات دروني به مساله حس و حال و هواي عمومي دست اندركاران سينماي كشور باز مي گشت.
"محمد مهدي حيدريان"، معاون امور سينمايي وزارت ارشاد در دولت پيشين، اين
روزها وقت خود را صرف تاسيس " انجمن فيلمسازان خادم قرآن " مي كند
وي خاطر نشان كرد : به دليل انتظاراتي كه مسوولين از جامعه سينمايي و آثار توليدي اين بخش داشتند ، برآورده نشدن اين انتظارات و دستيابي به نتيجه اي خلاف انتظار باعث شد به تدريج نگاهي بسيار منفي نسبت به سينما در بين مسوولين به وجود بيايد. سينما و سينماگران يك دوره آزمون و خطا را پشت سر گذاشته بودند. چون هر سينماگري از ظن خود يار سينما شده بود و با توجه به احساس نياز جامعه در جهت برآورده شدن نيازها اقدام كرده بود.
حيدريان افزود : هنرمند به عنوان يكي از اعضاي جامعه متاثر از فضاي عمومي اجتماع اطرافش است، اما هنرمند به سمت ايده آل هايش مي رود. عموم هنرمندان در جريان سيال اجتماعي مردم حضور دارند و به زندگي و خلق اثر مي پردازند.
اين مدير سينمايي در ادامه گفتگو با "مهر" يادآور شد: وقتي بخشي از مسوولين با يك اثر برخورد مي كنند، احتمال عدم ايجاد شرايط مناسب بر اساس نظر و مقاصد آنها وجود دارد. چون مردم و تماشاگران فيلمهاي سينمايي با عدم استقبال از فيلم و هزينه نكردن براي تماشاي آن اقدام مي كنند و به دنبال اثري مي گردند كه مورد علاقه يا بيان تصويري ديدگاه هايشان باشد. گاهي ما به عنوان مسوول عجله مي كنيم يا به روش هاي تند و نامتناسب با جامعه هنري برخورد مي كنيم. برخورد تند ما ، اگر هم باعث اصلاح مسير شود، خلاقيت و ذوق هنرمندان را مخدوش مي كند. انتظار از هنرمندان اين است كه در جهت تعالي ساحت هنر گام بردارند و به عنوان چشم و گوش جامعه دغدغه ها و نيازهاي مردم را در آثار خود انعكاس داده واهداف متعالي نظام و كشور را به تصوير بكشند. حساسيت و ظرفيت بالاي هنرمندان در گرفتن اين پيام ها در ارايه آثار با ارزش ، قابل توجه است و اين فعاليت ها بايد مورد حمايت صادقانه و مشفقانه قرار بگيرد.
حيدريان در ادامه صحبت هاي خود به توضيح جنبه هاي ديگر فعاليت هاي سينماگران كشور پرداخت و اظهار داشت : پشت سر گذاشتن اين دوره ، از يك سو باعث ايجاد نوعي يأس و دلمردگي در برخي از سينماگران شده بود و از سوي ديگر نوعي بي توجهي را به همراه داشت. ما بايد از اين حالت خارج مي شديم و بر اساس يك برنامه ريزي دقيق اقدام به تصميم گيري مي كرديم. در چنين شرايطي ما بايد خود را به داشتن سينمايي معمولي راضي مي كرديم ، كه در اين صورت همانند كشورهايي كه به دليل ادامه حركت سينمايي معمولي محكوم به زوال بودند، سينماي ما نيز رفته رفته از بين مي رفت و به سمت فراموشي هدايت مي شد.
وي تاكيد كرد: كشور ما نيازمند سينمايي زنده و پويا است و اين مهم بدون حضور در شبكه سينمايي جهان امكان پذير نيست. البته اين هماهنگي و حضور از جنبه شكل، ساختار، ابزار و نحوه بيان است و مساله محتواي دروني فيلم ها را شامل نمي شود. چون حفظ هويت اصلي ترين خواسته ما در تمامي فعاليت هاي اجتماعي است و ما همه چيز را براي اعتلاي فرهنگي خود مي خواهيم . به منظور حفظ و اشاعه فرهنگي و با توجه به حفظ مباني تمدن بايد اين مساله مورد توجه قرار بگيرد كه به چه چيزي نياز داريم و نگاه و انتظارمان از سينما و جايگاه قابل توجهي كه اين هنر دارد در چه سطح و ميزاني است. جواب به اين پرسش ها حاصل كاركرد و توانمندي سينماي كشور است.
اين مدير سينمايي اظهار داشت : كشورهايي كه هر چه بيشتر ماشيني شده اند و شرايط جامعه آنها اقتضا مي كرد سمت و سوي ماشيني پيدا كنند، براي رهايي از اين وضعيت به ساختن مجتمع هاي فرهنگي - هنري پرداختند . در اين مجتمع ها علاوه بر سالن هاي متعدد سينما محل هايي ساخته شد كه مردم بتوانند به جز تماشاي فيلم به ديگر نيازهاي تفريحي خود نيز پاسخ دهند . اين تعريف تازه اي از كاركرد سينما است كه به تازگي مطرح شده است.
"ادامه دارد"