اي ارتفاع سرخ سپيده
ديشب نبود زمزمه هايت
در گوش نخلهاي خميده
امشب پرنده سبك اشك
از شوره زار ديده پريده
تنها نه من ، كه كوه و در و دشت
سوگ تو را به دوش كشيده !
اي چاه ، پي به راز تو برده
اي كوچه ، ناله هات شنيده
از داغ تو شكست دل شب
با زخم تو گريست سپيده
اينك ، چگونه خسته نخوانم
وقتي زبان عشق ، بريده ...
مي خوانمت به وسعت فرياد
با اين گلوي سرد و تكيده
نامت صفاي آينه دارد
اي مظهر شكوه حميده
* حميد هنرجو
هركسي نام بلندش را چو معنا مي كند
با كليد اسم او ، حل معما مي كند
عارف او را مي شناسد ، مطلع ديوان " هو "
زاهد فرزانه در آئينه پيدا مي كند
عاقل از حرص ولاي او چو مجنون مي شود
قيس با شوريدگي ، آهنگ ليلا مي كند
بيستون را مي شكافد تيشه شيرين او
وامق آزاده مشق نام عذرا مي كند
مست صهباي جنون در كوچه دلواپسي
يا علي گويان ، دلي با ناله سودا مي كند
دامن دريا چوتر شد با نم چاه علي
موجهاي خونفشان را شعله پيما مي كند
سفره هاي خالي دل مي شود دست دعا
دست هاي مهربانش را تمنا مي كند
قطره اي تنها كه شد توفاني مهر علي
خويش را همسايه امواج دريا مي كند
* رحمت الله حسن پور
چه سوره خواند كه عمري گذشت تا خم شد
پي ركوع و چه ذكري كه طاقتش كم شد
ركوع رفت ، چه تاريخ شد ؟ چه زمزمه كرد؟
كه كائنات ، براي شنيدنش خم شد
بلند شد ، شب معراج احمد آمده بود
به سجده رفت ، زمان هبوط آدم شد
هم او كه نطقه عطف جهان خلقت بود
هم او كه سايه تيغش ، حدود عالم شد
ستارگان كلمات نگفته اش بودند
به نيمه هاي شب، او را كه چاه محرم شد
مگر نظام علي نظم اختران را چيد
كه روز و شب ، تپش آسمان منظم شد
به كتف هاي علي تكيه داد ، روز ازل
ستون عرش اگريك دقيقه محكم شد
دليل رخصت كعبه ، جنين پاك علي است
مسيح هم نتوانست ، عذر مريم شد
مهم سري است كه بايد به خون خود بتپد
چه فرق داشت كه قابيل ، ابن ملجم شد
اگر كه مرتبه ميهمان خود نشناخت
بساط خلقت عالم چرا فراهم شد
شرابهاي ازل آن زمان به جوش افتاد
كه آب ديده و خون سر تو مدغم شد
تمام عقربه هاي زمان مردد ماند
كه صبح بيست و يكم يا ده محرم شد
به سجده رفت ولي برنخاست ، بال گرفت
بهشت ، گوشه سجاده اش مجسم شد
* محمد سعيد ميرزايي
شيريني نخل ها !
در دهان سفره هاي تلخ
حامل مشك آب
درماندگان بي شوي
اي خداخوي !
همبازي كبوتران بي ترانه
و فروزنده تنورهاي سرد
اي مرد !
جلوه مهر
در آئينه هاي شتك زده
و شير
در كام خرابه نشين زمينگير
اي امير!
راستي تو فرزند كرامت انساني
يا كرامت ...؟!
اي خار در گلو!
كه ديده يا شنيده كه :
كوه ، دريا در چاه بريزد
و به خاطر حقوق مردم
با برادرش - حتي - بستيزد
راستي تو فرزند عدالتي
يا عدالت ...؟!
اي از تو يادگار
بر دل و دست نابيناي زياده طلب
داغ .
با تو ،
راه را گم نمي كنيم ...
* محمد رضا سهرابي نژاد
برگرفته از كتاب : " ناگهان زلال "
هله اي كتاب خدا ، علي
كه تويي كلام رسا ، علي
سخنت ، سرود وفا ، علي
نفست ، عروج دعا ، علي
چه بگويمت به ثنا ، علي
كه يدالهي به غزا ، علي
همه عشق و شور و نوا ، علي
همه علم و نور و صفا ، علي
در شهر علم خدا ، علي
زتو دل رسد به ولا ، علي
شده در خدا ، چو فنا علي
زفنا ، گرفته بقا ، علي
چه حرم علي ، چه منا علي
چه مقام و سعي و صفا ، علي
زتو وام كرده سخا ، علي
زتو درس برده حيا ، علي
همه دردمند و دوا ؛ علي
ز درت اميد شفا ، علي
چه تويي ، تو ، چشم خدا علي
نظري به جانب ما ، علي
به خداي جل و علا ، علي
زخدا نيي تو جدا ، علي
همه كس علي ، همه جا علي
به چمن ، به گل ، به صفا علي
همه ذكر ما شده يا علي
علي يا علي ، علي يا علي ...
* محمد رضا ياسري چمن
و ... حكايت غربت همچنان باقي است