به گزارش خبرنگار مهر، خانه‌هایی با ارزش معماری دوره پهلوی اول و دوم که در فهرست میراث ملی ثبت نیستند، مدتی است رنگ آجری و قرمز می خورند. این خانه ها بیشتر در حوالی خیابان های حافظ، فردوسی، قرنی، نوفل لوشاتو، امام خمینی و لاله زار در تهران دیده می شوند. بیشتر آنها سکنه ای ندارند و اگر کسی در آنها زندگی کند، نمی داند چه نهادی و یا کسی این رنگ را روی دیوار خانه اش پاشیده است.
نگاهی به این خانه ها از همان زوایه رو به خیابان هم نشان می دهد که متمایز از بناهای همجوارشان هستند از همان خانه هایی قدیمی که شاید تا ۲۰ سال پیش سرحال تر بودند. با ایوان های بیرونی و پنجره های محرابی شکل، پله های باریک سنگی و طاقچه.
در و پنجره های شکسته و درهای قفل شده این خانه ها حاکی از نبودن ساکنانش است. شاید فروخته باشند. کسی نمی داند حتی همسایگان آنها. در این میان یکی از خانه های تقاطع خیابان طالقانی و مظفر که اتفاقا هنوز خانه اش را خالی نکرده به خبرنگار مهر می گوید: یک روز صبح از خانه بیرون آمدم و دیدم که دیوار بیرونی خانه ام را رنگ زده اند. به شهرداری مراجعه کردم. کسی پاسخم را نداد. این موضوع را رها کردم. حدود ۹۰ سال است که خانوادگی این بنا را سالم نگه داشتیم ولی این رنگ باعث شده تا دیوار بیرونی بنا آسیب ببیند.
رنگی که به این خانه ها پاشیده می شود را روی دیوار بیرونی آن می زنند اگر دیوار بلند باشد این رنگ تا نیمه دیوار پاشیده می شود. آن هم با استفاده از رنگ افشانه ها. اگر کسی حوصله به خرج دهد و این خانه ها را در حافظه اش بسپارد ،خواهد دید که پس از مدتی جای آنها را پارکینگ یا مجتمع تجاری می گیرد به این ترتیب پس از مدتی تخریب می شوند. شاید این رنگ نشانه ای برای تخریب های آینده خانه هایی باشد که در فهرست میراث ملی ثبت نشده اند و فقط ارزش معماری دارند و کارشناسی برای بررسی تاریخچه و ارزش آنها همت نکرده است.
همین جمله را محمد حسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی کشور نیز می گوید و ادامه می دهد که عکس های تهیه شده را با معاون معماری و شهرسازی در میان می گذارد. رجبعلی خسروآبادی مدیرکل میراث فرهنگی استان تهران نیز تصاویر تهیه شده توسط خبرنگار مهر را دریافت می کند، تا از چند و چون این ماجرا اطلاع کسب کند.
شاید خبر رسانی های پی در پی درباره تخریب بناهای تاریخی در تهران موجب شده تا نهادها و یا اشخاصی که این بناها را به هر علت تخریب می کنند، آهسته و پیوسته حرکت کنند و خانه هایی را از جمع بناهای ثبت نشده خارج کنند که هنوز رسانه به آنها حساس نشده است. سازمان میراث فرهنگی نیز که هنوز شناسایی آثار تاریخی را وظیفه خود نمی داند مگر آنکه افکار عمومی نسبت به آن حساس شود. با این حال باید به این موضوع توجه کرد که این رنگ ها که به لکه ننگ می مانند، هیچ وقت از روی دیوار پاک نمی شوند.