به گزارش خبرنگار مهر، متن یادداشت از این قرارست: تهیه کنندگی اسم و مدعای بزرگی است، نیازمند سال‌ها کسب تجربه و باریکه راه یافتن از مسیر هزار خم سازمان ها و نهاد ها و رابطه ها است. حالا بعد از تمام این سال ها دلبستگی به سینمایی که در آن بزرگ شده ام، بالغ شده ام، عاشق شده ام و زندگی کرده ام، بر آنم که قدم موثرتری بردارم.
گفته‌ام و یادآور می شوم سینمای مستقل همواره دغدغه من است چراکه اصالتی که در بیشتر فیلم های مستقل نمایان است، به آن فرصت کشف رابطه ای جدید میان متن سینمایی و مخاطب را می دهد و اینچنین آزادانه اندیشیدن و بی پروا خیال را پرواز دادن که خاصیت این سینماست، مرا مشتاق آن می کند. بیشترین آموخته هایم را از خدمت به فیلمسازان نو اندیش و مستقل و جوان دارم.
در چنین شرایطی که فیلم مستقل با چالش تهیه کننده و سرمایه مواجه است، تهیه‌کنندگانی اندک شمار هستند که حمایتشان را از این سینما و به خصوص از فیلمسازان تجربه گرا و فیلمسازان فیلم اول دریغ نکرده اند. روح الله برادری از آن جمله است و من این خوش اقبالی را داشته ام که استاد و بزرگواری چون پدرم، همراهم بوده است.
و چه بسیار خوشحالم شروع این راه با فیلم بهتاش صناعی ها و فیلمنامه او و مریم مقدم بود، احتمالی دشوار و لذت بخش که نام پیشنهادی و درخور یک دوست بود، احتمال باران اسیدی، فیلمی که نمایش بی واسطه روابط شکوهمند انسانی بین آدم هاییست که بی چشمداشت و بی عقده چندی از روزگار را بر هم آسان می کنند و بار سنگین تنهایی را در کشاکش پر هیاهوی زندگی مدرن شهری بر شانه های یکدیگر سبک می کنند. انسان هایی که چون همگان غم دارند که به گفته بزرگی «انسان بدون اندوه تنها سایه ای از انسان است» اما از دل مرارت ها و مشقات دوستی و از سرخوردگی فقدان دوستی های درست و عمیق راهی انسانی برمی گزینند. انسان هایی که ای کاش ما باشیم.
روایت این فیلم همانند داستان و آدم هایش ساده و بی ادعاست. شمس لنگرودی، مریم مقدم و پوریا رحیمی چنان واقعی و خودمانی نقش ها را جان می بخشند که شخصیت ها را هرچه آشناتر و نزدیک تر با مخاطب می سازد.
ایرج رامین فر و کامبوزیا پرتوی با نگاه سخاوتمندانه و حضور دلگرم‌کننده شان به خلاقیت اثر یاری رساندند و محمدرضا جهان پناه جهان داستان را در مسیر نگاه کارگردان، شاعرانه به تصویر کشید و دیگر کسانمان در این فیلم یک به یک همدلی نثار این اثر کردند.
حالا این گروه مفتخر است به فیلمی که با بودجه محدود سرمایه گذاران آن به بار نشسته است، گرچه این محدودیت‌ها به لطف دقت و حساسیت بهتاش به ارزش های هنری آن خدشه وارد نکرده است، لیک سرمایه این فیلم نیروی انسانی آن بود و بس.