به گزارش خبرگزاری مهر، آیت‌الله شیخ ابوالقاسم رحمانى خلیلی در سال ۱۳۰۲ شمسى در روستای خلیل محله بهشهر متولد شد. پدرش آیت‌الله شیخ محمد‌باقر هزار جریبى مازندرانى از علماى مشهور بهشهر بود.
شیخ ابوالقاسم در سن دوازده سالگى براى فراگیرى علوم اهل بیت(ع) به حوزه علمیه آیت‌الله کوهستانى رفت و بعد از فراگیرى رسائل و مکاسب نزد این استاد حوزوی، به نجف اشرف هجرت کرد و در سال ۱۳۲۵ نزد آیت‌الله حاج میرزا حسن یزدى و شیخ صدرا بادکوبه‌اى «کفایة الاصول» را آموخت و پس از اتمام سطح، دوازده سال از دروس خارج حضرات آیات سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودى، سید ابوالقاسم خویى و میرزا هاشم آملى کسب فیض کرد و در سال ۱۳۳۸ با کسب اجازه اجتهاد از حضرات آیات گلپایانی، نجفی مرعشی و امام خمینی (ره) به زادگاهش برگشت.
آیت‌الله رحمانى خلیلی در زادگاه خود حوزه علمیه و مسجد و حسینیه‌ای را به همت اهالی روستا بنا کرد و ۱۰ سال بعد به تهران رفت و امامت جماعت مسجد شفا (واقع در خیابان مجاهدین) شد و در مدرسه چهل‌ستون و مدرسه شیخ عبدالحسین نیزبه تدریس مکاسب و کفایه پرداخت. سپس در سال ۱۳۶۴ به حوزه علمیه قم رفت و تدریس خارج فقه و اصول را ادامه داد.
سرانجام آیت‌الله رحمانى خلیلی روز یکشنبه ۲۷ اسفند ۱۳۷۴ پس از نماز صبح هنگام قرائت زیارت عاشورا در سن ۷۲ سالگى بدرود حیات گفت.
پیکر این عالم ربانی پس از اقامه نماز توسط آیت‌الله فاضل لنکرانى با حضور دیگر اساتید حوزه علمیه از جمله علامه حسن‌زاده آملی و آیت‌الله جوادی آملی به زادگاهش (شهر خلیل) انتقال یافت و در مدرسه‌اى که خود بنا نهاده بود، به خاک سپرده شد.
علامه ذوالفنون حسن‌زاده آملی درباره وی گفته بود: «آیت‌الله رحمانی خلیلی در آفاق به سر می‌بردند و ما در انفس.»
از جمله تألیفات وی می‌توان به «تفسیر سوره حمد، شرح اجتهاد و تقلید عروة الوثقى، علم نحو، رسالة فى المشتق و شرح تبصرة المتعلمین علامه حلى» اشاره کرد.