محمدرضا یوسفی نویسنده حوزه کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره پیشینه نوروز در زادگاهش همدان، گفت: ما هیچ عیدی را بدون برف طی نمیکردیم، یعنی باید تونل میزدند و از این تونلها عبور میکردیم. زیبایی نوروز برای ما که بچه بودیم، بیشتر به خاطر لباس نو گرفتن بود. در همدان رسم جالبی که وجود داشت، این بود که در نوروز تمام سفالگرها در یک خیابان جمع میشدند و سفال میفروختند.
وی افزود: غیر از مراسم حاجی فیروز، در همدان مراسمی با نام «کوسه گلین» وجود داشت که مخصوصاً در روستاها برگزار میشد چون اساساً چوپانها آن را برپا میکردند. آنها پوستینهایی از جنس پشم گوسفند تنشان میکردند و میآمدند در جایی وسیع جمع میشدند و شروع به رقص و پایکوبی میکردند و نوید آمدن بهار را میدادند و با این کار آنها، همه مردم شادمان میشدند.
تخم مرغ رنگی عیدی میگرفتیم
یوسفی درباره اولین عیدی هم که در نوروز گرفته است، گفت: ما هم پول، عیدی میگرفتیم هم تخم مرغ رنگی. البته عیدی دادن تخم مرغ رنگی به بچهها بیشتر رسم روستاییها بود و من چون خویشان پدرم هم روستایی بودند و هم شهری، هر دو نوع عیدی (سکه و تخم مرغ رنگی) را میگرفتیم. کماج و شیرمال هم به عنوان عیدی در بعضی نقاط همدان به بچهها میدادند.
این نویسنده درباره تغییرات به وجود آمده در آئینهای نوروزی از دوره کودکی خود تا کنون، یادآور شد: به نظرم این رسم و رسومات هنوز باقی مانده و میتوان گفت که از این آئینها، در همدان چیزی از بین نرفته است. عید نوروز از آنجا که عید بسیار قدرتمندی است، من تغییر خاص و اساسی در آن مشاهده نکردهام. من هنوز هم همان رسومات و سنتها را در بسیاری از جاهای کشور و همچنین همدان، مشاهده میکنم.
وی ادامه داد: هنوز هم که عیدها به همدان میروم، عیدی دادن پابرجاست، حالا ممکن است دیگر سکه ندهند و در واقع کادوها فرق کرده باشد، ولی چیزی از این آئینها از بین نرفته است.