نغمه ثميني در گفتگو با خبرنگار تئاتر "مهر" ضمن بيان مطلب فوق به طرح ديدگاه خود درباره نمايشنامه‌خواني پرداخت و افزود: "يك اجراي نمايشنامه‌خواني هيچ گاه در مقايسه با يك ماه اجرا نمي‌تواند جوابگوي خلاقيت هنرمندان باشد."
وي نمايشنامه‌خواني در ايران را يك اتفاق خوب دانست و تصريح كرد: "در اين شرايط كه امكانات تئاتر محدود است و نيروي تئاتر به مراتب بيشتر از سالن‌هاي اجراست، نمايشنامه‌خواني مي تواند - براي كساني كه به تئاتر علاقمند هستند و آن را مي‌شناسند - راه حل خوبي باشد."
اين نمايشنامه‌نويس ادامه داد: "اما به نظر من ظلم است كه گروههاي تئاتر به دليل محدوديت امكانات، مجبور به نمايشنامه‌خواني شوند."
ثميني با تأييد اين مطلب كه علت رونق نمايشنامه‌خواني در ايران نبود امكانات و سالن نمايشي است، تصريح كرد: "نمايشنامه‌خواني در ايران توانست امكان خوبي براي ارائه استعدادهاي جواناني كه توان كسب امكانات را نداشته اند، ايجاد كند. به طوري كه اين هنرمندان با نمايشنامه‌خواني مي‌توانند كارهاي خلاق خود را عرضه كنند."
وي همچنين در مورد تأثير كاهش نظارت و ارزشيابي بر آثار در رونق اجراهاي نمايشنامه‌خواني خاطر نشان كرد: "اين موضوع نيز مؤثر بوده، اما نمايشنامه‌خواني در ايران به اين قصد شكل نگرفت و شايد يكي از نتايج اصلي نمايشنامه‌خواني آثار برگزيده جهان كه گاه امكان اجرا در صحنه ايران را ندارد، فراهم كردن شرايط اجراي عمومي است. در واقع فرايند نمايشنامه‌خواني به نوعي شرايط را براي اجراي يك نمايش فراهم مي آورد كه در اين باره مي توان به نمايشنامه‌خواني آثار عباس نعلبنديان اشاره كرد."
تاریخ انتشار: ۱ آذر ۱۳۸۴ - ۱۱:۱۸
همه جوانان تئاتري مشتاق اجرا در صحنه هستند و يك روز نمايشنامه‌خواني نمي‌تواند جوابگوي همه خلاقيت آنها باشد.